Singapore, Pekanbaru… Bali here I come!

Dan nu even een berichtje uit tussenstop Pekanbaru. Ik vlieg namelijk morgen door naar Bali, mijn negende & tiende vlucht alweer deze stage. Een mooi moment om mijn tweede helft Singapore, Maleisië en dus ook een klein stukje Pekanbaru te evalueren.

Nadat ik mijn vorige bericht getypt had in een internetcafé wist ik even niet zo goed wat ik moest doen, en toen heb ik bedacht dat ik de Singapore Botanic Gardens nog wel even kon bezoeken. De entree was toch gratis en op de kaart leek het vlakbij. Ha! Niet dus. Dat viel even zwaar tegen en zeker op slippers was het een klote stuk lopen. De botanische tuinen zelf waren wel de moeite waard. Mooie grasvelden en een hoop interessante planten die ook voor niet-biologen de moeite waard zijn. Erg grappig is dat ze 4 hectare min of meer origineel tropisch regenwoud in het park hebben staan, wat ooit heel Singapore bedekte. Als je echter net uit de jungle van Gunung Leuser National Park komt is dat toch een beetje suf. Verder onder andere een cactustuin, een bonsai collectie, de boom die op het vijf S$-biljet staat, honingzuigers en een handjevol bruidsparen die hun trouwfoto’s kwam schieten.
Na de botanische tuinen ben ik via Holland Road (woehoe!) naar Orchard Road gelopen en daar nog even rond gekeken (Orchard Rd is dus die fucking dure winkelstraat uit het vorige bericht). Ik kan nu lekker wel zeggen dat ik op Orchard Rd schoenen rondloop, weliswaar uit een outlet voor 20 euro maar toch!

Mijn plan voor de donderdag was om een kijkje te gaan nemen in Johor Bahru, Maleisië. Dit is vanuit Singapore makkelijk en goedkoop te bereiken met de bus, dus waarom niet. Leuk om twee keer de bus uit te moeten voor een stempel(grensovergang Singapore en Maleisië) en dat je aan de kwaliteit van het asfalt precies de grens kunt zien (midden op de brug over de Strait of Johor, die beide landen scheidt). In Maleisië zelf kwam de koude douche. Het lijkt erg op Sumatra en dat betekent veel zooi en schreeuwende taxichauffeurs, alhoewel het nog niet zo erg is als in Indonesië. Ik hoopte dat de bus me een beetje in het centrum zou afzetten maar ik werd er ergens bij een grote en ongezellige busterminal/markt uitgegooid. Hier werd mij duidelijk dat je zonder kaart, Lonely Planet en geld (waarom ze geen S$ aannemen snap ik eigenlijk niet) eigenlijk niet zo veel kan. Daarom heb ik op de gok maar 10 S$ geruild voor 22 Maleisische ringgit, en die vervolgens uitgegeven aan een busticket, een McDonalds lunch, tandpasta, Red Bull en een paspoort hoesje (voor een Singaporees paspoort, en daar begonnen ze bij de Indonesische grens meteen over te zeuren, waar staat dat je je paspoort niet in een willekeurig hoesje mag doen?) en toen was mijn geld op en ben ik maar terug gegaan. Na afloop heb ik in de Prince of Wales (POW) nog even de Lonely Planet er op nageslagen en Johor Bahru blijkt inderdaad een stad te zijn waar je als toerist niks te zoeken hebt. Dat was dus een lekker slimme actie van mij, nou ja, ik heb nu lekker wel tandpasta en een paar mooie stempels in mijn paspoort.
Aangezien ik dus veel eerder in Singapore terug was dan verwacht, heb ik de rest van de middag maar een rondwandeling gedaan langs Parkvieuw Square (groot Art Deco gebouw), de Sultan Mosque, het Malay Heritage Centre (weinig heritage), de Hajjah Fatimah Mosque (ook bekend als de scheve toren van Singapore), de Malabar Muslim Jama-Ath Mosque, en het Royal Cemetary. Dat laatste was wel komisch, het is een hele oude begraafplaats met allemaal vergane grafzerken, overgroeid met onkruid en stapels condoomverpakkingen in de beschutte hoekjes.
Die avond om 0:00 was ik officieel jarig en dat heb ik rustig gevierd in de POW met shotjes whisky en veel geouwehoer. Iedereen nog bedankt voor de felicitaties via sms, email en bij het vorige bericht!

Vrijdag was mijn laatste hele dag in Singapore (en mijn verjaardag) en daarom vond ik dat ik wel naar de Singapore Zoo én de Night Safari mocht. De Singapore Zoo is een schitterende dierentuin, zeker als ik de betonnen bakjes en hopen vuilnis uit de dierentuin van Bukittingi als referentiepunt neem. Vooral de momenten waarop gevoerd wordt zijn leuk (en de tijden staan op de plattegrond dus dat is makkelijk). Ik heb het voeren van de kleinklauwotters, caracal, mantelbavianen (die uit Emmen komen), en de ijsbeer gezien (die in een hok met airco woont). Verder heb ik de arapaima (een van de grootste zoetwatervissen ter wereld, uit de Amazone) mogen voeren met makreel aan het eind van een bamboestok die je boven het water moest houden, waarna de arapaima die er plotseling en met veel kabaal van af hapte. Erg gaaf en aangezien er bijna niemand was heb ik ze ongeveer alle makreel kunnen geven. Verder de ‘Wonders of the Wild Show’ (oa netpython, orang oetans, etc.), de ‘Splash Safari Show’ (zeeleeuwen) en de ‘Elephants at Work and Play’ (rara…) gezien. Die Aziatische olifanten kende ik natuurlijk al lang, net als de orang oetan en vliegende hond! Echt zóóó saai :P Verder twee zeekrokodillen vieze dingen zien doen.
’s Avonds ben ik naar de Night Safari gegaan, eigenlijk een tweede dierentuin naast de Singapore Zoo, maar dan één die alleen ’s avonds open is en waar je de dieren in schemerlicht kunt zien. Dit is erg leuk aangezien veel dieren juist dan heel actief zijn en overdag vooral liggen te slapen. Ik heb een ritje in een soort tram genomen die door het park rijdt, en daarna te voet de rest gezien. Ook nog de ‘Creatures of the Night Show’ gezien met oa uilen, wolven en de beermarter of bintoerong.

Zaterdag heb ik mijn laatste S$ uitgegeven aan een broek (voor de belachelijk lage prijs van 7,50 euro), lunch en op het vliegveld nog net genoeg bij elkaar kunnen schrapen voor een koelkastmagneetje. Toen teruggevlogen naar Pekanbaru in een erg leeg toestel waar ik na mijn visum betaald te hebben nog ongeveer 65 cent overhad. De pinautomaat werkte helaas niet dus daar sta je dan, zonder geld, en voor 65 cent kan je ook hier geen taxi krijgen. Prettig genoeg wilde Dani (WWF) mij wel ophalen en naar huis brengen op zijn motor. Home sweet home, al bleek mijn hospita weinig besef van privacy te hebben en had ze mijn stekkerdoos maar even geleend en heb ik het vermoeden dat degene die een nieuw slot op mijn deur heeft gezet ook lekker wilde ruiken met mijn eau de toilette. Indonesië gek land…

Zondag voor internet de bus gepakt naar kantoor, dat ineens dicht bleek te zijn op zondag. Dan maar naar het Ibishotel, maar die hebben niet veel kaas gegeten van klantvriendelijkheid dus ondanks dat TDI daar al weken kamers heeft gehuurd kon er geen uurtje internet vanaf. Nou ja… dan maar terug naar huis en lekker dit verhaaltje tikken. Beetje Pringles eten enzo.

Maandag, is mijn laatste dag in het kantoor van het WWF. Yudi vertrekt helaas deze middag al naar Jakarta, dus een etentje met hem zit er niet in. Het zij zo. Hier nog wat laatste dingen afronden, tickets boeken, aan mouwen trekken en sommige mensen voor de zoveelste keer iets vragen.

Maandagavond een afscheids/verjaardagsetentje gegeven in de pizzahut. Gezellig met Abeng, Yahya, Riza, Nandar en Syamsidar. Superlachen, het is gratis dus ze bestellen meteen superveel en krijgen vervolgens de helft niet op, en dan ook nog met bestek eten wat ze eigenlijk niet kunnen. Stelletje boeren!

Ik heb het hier eigenlijk wel gezien. Dat weekje Singapore, na drie maanden Pekanbaru, heeft me er wel even goed aan herinnerd hoe debiel sommige dingen hier gaan. Niet getreurd, morgen vlieg ik naar Bali, waar ik Marijn en Arjo weer zal zien. Ik ga hier met Marijn mijn PADI duikbrevet halen en nog een paar dagen Lombok doen. Dat worden dus weer erg vette dagen en ik heb zo’n vermoeden dat die laatste twee weken erg snel zullen gaan. Overigens vlieg ik met Adam Air, een Indonesische low budget vliegmaatschappij waarvan pas twee toestellen zijn gecrasht. Staat ook zekers te weten op de zwarte lijst van de EU. Als jullie niks meer van me horen dan weet je ook waarom.

Mijn volgende bericht dus uit Bali, lang leve chillen op het strand (eens kijken of ik me er nog toe kan zetten om wat aan mijn verslag te werken daar)!