Woei! Edwin in een verkeersongeluk!

Deze week was eigenlijk niet zo spannend, als je het vergelijkt met mijn “Dr. Livingstone, I presume?” avonturen van vorige week. Geen olifanten en slangen deze keer, maar wel meer vooruitgang in het onderzoek. We hebben vier dorpen bezocht en veel interviews kunnen afnemen.

[29-05-2007]
Vandaag naar het dorp Gunung Sari geweest. We hadden om drie uur een afspraak met “Agricultural services”, dus we moesten onze tijd efficiënt gebruiken, en daar was Dani (tolk die dag) het ook mee eens. Dus toen wij om acht uur klaar stonden, gingen we om negen uur weg, in een auto met karakter. We hadden een Daihatsu Hilini met 6 ton op de teller (16? 26?), en blijkbaar heeft de teller het toen begeven dus tel er nog maar een paar kilometers bij. Eigenlijk deed niks het meer in die auto, behalve dan de motor. Hij reed áltijd 25 kilometer per uur en voor de ramen die nog wel open konden hadden we één slinger.
Vervolgens moesten we toen we een haf uur onderweg waren weer terug om de chauffeur te wisselen. Onze chauffeur was namelijk ergens nodig waar een andere de weg niet wist, dus eigenlijk hadden we gewoon de verkeerde dude. De tweede chauffeur zal zelfs hier nooit een bekeuring krijgen voor te hard rijden, en dat is fijn als je in Nederland woont, maar niet als je al te laat bent en haast hebt.
Al met al kwamen we veels te laat aan, was uiteraard het dorpshoofd niet aanwezig, en gingen we met zijn telefoonnummer als enige resultaat naar huis. Onderweg gegeten op een idyllisch plekje aan een meertje, waar ik bij het verlaten van het restaurant het gepresteerd heb om echt álles te vergeten. Mijn laptop, camera, zonnebril, en weet ik veel wat, lag allemaal nog binnen. Het zal de hitte wel zijn…
En toen moesten we dus nog naar “Agricultural services” voor een gesprek over onze cassaveplannen, en moesten we ons alsnog haasten. Jammer dat onze chauffeur zo mogelijk nog langzamer ging rijden, en aangezien ik mijn ultrahippe toeristenkloffie aanhad, moest ik eerst nog langs huis om me om te kleden. Een half uur te laat was ik er dan bijna… en toen gebeurde het. BOEM!, maar daarover later meer…

[30-05-2007]
Vandaag ging zowaar alles goed. Grote berg interviews gescoord, en daarom ineens weinig te vertellen. Ijsvogels en java-apen gezien.

[31-05-2007]
Idem, Jezus wat saai! Oh ja, vandaag ging niet alles goed. Carina en ik stonden op het kantoor te wachten op een auto die ons thuis kwam ophalen. Goedzo, toch nog iets te vertellen.

[02-06-2007]
Ik heb van mijn huisgenoot 42 films en drie seizoenen series op DVD mogen lenen. Ik kan dus weer even vooruit. Overigens kan je hier alles, van Vista tot Spiderman 3, op DVD kopen voor anderhalve euro. Niet helemaal legaal, maar het ligt wel gewoon in de winkel.

‘S middags naar de bioscoop geweest: Pirates of the Caribbean 3; At world’s end gezien. Ik had een krakkemikkige bioscoop verwacht maar het was eigenlijk best heel luxe, met veel stoelen, bekerhouders, een groot scherm en schreeuwende kinderen, en dat voor wel 2 euro.


[03-06-2007]
Vandaag vierde Carina haar verjaardag, dus ‘s avonds met z’n allen uit eten. Lekker koeientongsaté gegeten en de karaoke juffrouw zong “Happy Birsday”. Verder lekker niks gedaan.

--------------
Oh ja,dan vergeet ik jullie bijna te vertellen dat ik in een verkeersongeluk zat. Het viel allemaal wel mee, maar het was een mooie aanleiding voor de pakkende titel. Het gebeurde dus dinsdag. Wat wil nu het geval? De chauffeur maakt vlak voor aankomst een U-turn (rechtsom), om aan de goede kant van de weg te komen, maar aangezien de auto een nogal grote draaicirkel had, had hij de hele breedte van de weg nodig. Nou is voorrang verlenen hier toch al een utopie, maar de beste man had de situatie toch wat slecht ingeschat. Toen hij de draai maakte kwamen er net twee mensen op een motor aanscheuren, die niet meer konden remmen! Althans, ze remden wel, maar de auto hielp daarbij. Ze klapten vol tegen de deur bij de linker-voorstoel, waar ik dus zat, en ik zat daar maar gewoon een beetje naar te kijken. Nou best even grappig eigenlijk, die twee mensen plus helm en stukken plastic van de motor van het asfalt geplukt, lekker de aandacht trekken dus meteen file, en blijkbaar vond mijn chauffeur dat hij niet schuldig was. Ik ken de regels ook niet dus het zal allemaal wel. Ze reden in ieder geval met z’n allen naar het gebouw waar ik heen moest en toen ik weer naar buiten kwam waren ze weg en was er niks aan de hand.

--------------
Aangezien dit niet zo’n lang bericht is geworden zal ik nog een paar algemene anekdotes over het leven hier spuien:

- Het openbaar vervoer
Het OV is hier erg goedkoop, en er is een hoop keuze:
Bus (16 cent): Snoeiharde Drum ‘n Bass of Indische muziek, mede door dikke woofers die ze achterin de bus proppen. Stoelen pas ik net/niet in. Soms stopt hij even zodat de chauffeur sigaretten kan gaan kopen.
Opelet (16 cent): Minibusjes die niet door de APK komen. Ze zijn er in verschillende kleuren en aan de hand daarvan weet men (ik niet) waar ze heen gaan. Soms zijn ze zo blij met een blanke aan boord dat je voorin mag komen zitten.
Bajaj (geen vaste prijs, ongeveer 16 cent): Overdekte driewieler, een andere naam heb ik er niet voor. Stinken harder dan ze rijden.
Taxi (geen vaste prijs, ongeveer 2,40 euro): Gaat best goed, als je de chauffeur weet uit te leggen waar je heen moet.
En dan heb je ook nog paard-en-wagen (bendi), achterop de motor (ojek), langere-afstands-minibus (travel) en lopen kan altijd nog. Daarbij komt ook nog dat er van al deze vervoersmiddelen er drie keer zoveel rond zijn als nodig is, en ze allemaal denken dat ik sneller instap als ze maar hard schreeuwen. Dan is lijn 12 toch ineens een zegen, alleen de prijzen ga ik straks wel missen.

- Het eten
Dé Sumatraanse keuken heet Padang. Dit is erg leuk, lekker en vooral heet. Je gaat gewoon zitten en dan staan er binnen een halve minuut een grote bak rijst en vijftien verschillende gerechten voor je neus. Bijvoorbeeld vissekop, gedroogde runderlong of gevulde darm. Je betaalt alleen wat je eet. Verder krijg je een glas heet water om de brand te blussen en een bakje water om je rechterhand te wassen, het traditionele Padang bestek. Je linkerhand wordt als onrein beschouwd en gebruik je dus niet. Na een beetje oefenen kan je met één hand graatjes uit vis peuteren en rijst tot hapklare ballen kneden.

- Het lopen op straat
Waar je hier ook loopt (aan de linkerkant!), er zitten gigantische gaten en scheuren in de stoep, overal zitten ratten en muizen, kruipen kakkerlakken (ook in je kamer), zwemmen guppies in het riool, en roepen mensen “Hee mister, how are you!?”. Dus echt lekker ontspannen een blokje rond zit er hier niet in. Overigens is Carina geen liefhebber van kakkerlakken dus die springt af en toe ineens op als er weer eentje voor haar loopt, of in haar haar vliegt. Gek genoeg is mij dat tot nu toe niet gebeurt, ik denk dat het een haat-liefde relatie is.

- Het verkeer
Om de straat over te steken (2 keer drie rijstroken), moet je het niet hebben van stoplichten of zebrapaden. Wel van snelheden inschatten en hard rennen, dan lukt het meestal wel. Nu is hier vlakbij wel een zebrapad, en wij dachten daar over te steken. Komt er ineens een agent die zegt dat dat niet mag en dat we de loopbrug moeten gebruiken. Een zebrapad, wat niet alleen nutteloos is, maar waar je dus zelfs niet overheen mág lopen. Indonesië gek land.

- Het is niet netjes…
Om in het openbaar te zoenen. Vandaar dat er op tv dus ook alles wordt gecensureerd. Zelfs als de mieren in AntZ elkaar een zoen geven wordt dat gecensureerd. Het past wel in het beeld van relaties hier; pas als je getrouwd bent mag je bij elkaar blijven slapen. Voor je huwelijk gebeurt er niks! Tenzij niemand het ziet, dan mag het wel…

--------------
Misschien is het een beetje een onsamenhangend verhaal geworden, maar eigenlijk past dat wel bij de situatie. Ik heb het in ieder geval nog steeds naar mijn zin, deze week gaan we waarschijnlijk weer het veld in dus wie weet wat ik nog tegen ga komen.
Iedereen bedankt voor de berichten/smsjes/mails/telefoontjes/msn!