Welcome to the jungle!

En weer een nieuw bericht op de weblog. Ik weet dat ik jullie doodgooi met verhalen, en deze keer een extra lange, maar ik zie hier iedere keer weer zoveel gekke dingen dat ik genoeg stof tot schrijven heb. Er is hier sowieso genoeg stof. Dat zal vanaf nu vast minder worden, ja of niet natuurlijk dat weet je nooit.

[07-05-2007]
Ik zit nu in mijn nieuwe kamertje waar ik vanochtend heen ben verhuisd. De nieuwe airco zoemt gemoedelijk en mijn kamertje is door Ibu helemaal ingericht. Voordat ik hier over begin, zal ik echter toch bij het begin beginnen, daar begon het begin van het begin immers.

In eerste instantie zou ik maandag al verhuizen, maar aangezien de airco er nog niet was besloten we om nog maar een nachtje in het Ibis Accor te blijven, dat is op zich ook geen straf. De maandag begon met een WWF meeting om onze resultaten tot nu toe te bespreken en een agenda op te stellen. Hier bleek onder andere dat het WWF er nog niet helemaal achter was hoeveel grond er nou eigenlijk beschikbaar was voor het verbouwen van cassave, terwijl in het najaar van 2006 was afgesproken dat zij dat zouden uitvinden. Nu is dat geen ramp, maar het moet nu wel gebeuren. Daarom gaan er in de komende twee weken twee teams van het WWF de dorpen langs om te vragen hoeveel grond ze eventueel hebben voor cassave. Carina en ik zullen met een team meegaan, en kunnen zo beginnen met het verzamelen van informatie en meteen een indruk krijgen van de dorpen waar het om draait.

Diezelfde middag waren we vroeg klaar, wat ik besloot te vieren in het zwembad van het hotel. Dat zag er op zich prima uit, en helemaal leeg dus lekker rustig. Nadat ik er pak-hem-beet tien minuten inlag, kwam ik er achter dat er allemaal groene wolkjes in het zwembad ronddreven. Best case scenario is dat dit onschuldige algjes waren, worst case scenario zou verklaren waarom ik de enige in het zwembad was.

[08-05-2007]
Dinsdag was mijn stagebegeleider Ed jarig, en daarom hadden Carina en ik bij de receptie afgesproken dat ze ’s ochtends een taart zouden serveren als verrassing. Ik zou ’s ochtends alleen nog even een seintje moeten geven en dan zou het in orde komen. Die ochtend was het hele personeel in het restaurant zichtbaar opgewonden. Ze keken ons de hele tijd aan en renden dan de keuken in om te gaan giechelen. Enfin, toen Ed eenmaal aan tafel zat en ik na een hoop onduidelijkheden aan de receptie het seintje had kunnen geven, kwam het hele personeel een taart brengen, terwijl ze Happy Birthday zongen. Dat liedje kenden ze ook niet echt, want het enige wat ze deden was de hele tijd de woorden “Happy Birsday” achter elkaar zingen op de melodie van het zelfde liedje. De taart was een soort supercompacte vierkante cake geworden, met jam, een soort room, en vervolgens geraspte kaas (?!) als garnering. Oh en natuurlijk drie kaarsjes bovenop.

Na dit spektakel ging Ed richting het WWF kantoor voor een meeting, en Carina en ik richting onze casa nouveau. Hier hebben we onze spullen gedumpt en daarna ook onze eerste boodschappen gedaan in de Matahari wat een warenhuis is van zeven verdiepingen, waar ze zelfs chocolade hagelslag hebben (die heet dus ook zo!). Carina wilde bestek kopen maar ze bleken alleen vorken en lepels te hebben, messen gebruiken ze niet echt hier. Verder wilden we ook een leuk kado voor Ed kopen maar in alle zeven verdiepingen hebben we niks kunnen vinden wat ook maar enigszins voor een kado kon doorgaan. Nu hebben we maar op straat twee karaoke cd’s gekocht van UB40 en Britney Spears. Je moet toch wat.

De rest van de dag besteed aan het bekijken van ons kantoortje, uitvogelen van de internetverbinding van het WWF en een bespreking met RAPP, een papierfabrikant die een grote afnemer van zetmeel uit cassave moet gaan worden.

Toen ik die dag weer thuis kwam, kreeg ik de verrassing van mijn leven. Niet alleen hadden ze een gloednieuwe airco in mijn kamer geschroefd. Ook had Ibu een ladenkastje erbij gezet, hadden ze alles schoongemaakt en had Ibu al mijn spullen verdeeld over alle laatjes en kastjes zoals zij dacht dat dat goed zou zijn. Normaal zou ik toch wel pissed zijn als iemand mijn spullen uit ging pakken, maar ze heeft het allemaal zo goed gedaan dat ik onmogelijk boos kan worden op mijn Ibutje. Ik heb ook blikken gekregen om mijn eten in te bewaren en zelfs een enorme luchtverfrisser naast m’n bed. Ik weet nog niet hoe ik haar ga uitleggen dat die dingen op het toilet horen, maar dat zien we dan wel weer. Mijn kamer is in ieder geval getransformeerd van een schamel hok naar een behoorlijk leefbaar en eigenlijk best heel leuke kamer, waar ik heel blij van word. Er is alleen geen koelkast, dat is wel een beetje gek, maar aangezien alcohol hier toch niet mag (moslim) drink ik die koude pilsjes wel ergens anders.

’s Avonds hebben we Ed z’n verjaardag nog uitgebreid gevierd in een chinees restaurant hier waar we al eerder waren geweest. Daar zaten we dan ineens met twee tafels vol aangezien er een hoop mensen van het WWF op Ed z’n uitnodiging waren ingegaan. Hier hebben we onder andere een enorme berg krab gekregen die toch wat duurder was dan verwacht, en hebben we de karaoke cd van Britney Spears geluisterd. Het personeel van het restaurant vond dit duidelijk een slechte cd, en terecht, maar durfde hem ook niet meer uit te zetten, zeer komisch.

[10-05-2007 t/m 11-05-2007]
Donderdag vertrokken we voor ons eerst veldonderzoek naar Pangkalan Gondai, één van de kleine dorpjes rondom het Tesso Nilo park, waar wellicht mensen wonen met genoeg landbouwgrond om daarop cassave te verbouwen. Ons doel was om uit te vinden of ze inderdaad grond hebben, en of ze mee wilden werken. Voordat we in Gondai aankwamen hebben we eerst een meeting gehad met het Tesso Nilo community forum, een overlegorgaan waarin alle dorpen vertegenwoordigd zijn door hun dorpshoofd of Datuk. Hierna reden we door richting Gondai en hield de beschaafde wereld op met bestaan. Welcome to the jungle dus! De weg naar dit dorp is een zogenaamde “logging road”, een enorm brede onverharde weg, welke is aangelegd door RAPP (de papierfabrikant) om hierover hun hout te kunnen vervoeren. Je ziet dus ook constant enorme vrachtwagens vol acaciahout over deze weg rijden. Verder krijg je vanuit de auto (4WD natuurlijk) een goed beeld van de rubber-, acacia- en oliepalm plantages, oh ja en héél af en toe een stukje oerwoud.

In Gondai sliepen we bij het dorpshoofd, die nog best een behoorlijk groot huis had. Dit betekent overigens niet dat het luxe is, de stroom komt uit een dieselgenerator, en uiteraard geen airco dus lekker zweten. Verder sliepen alle mannen bij elkaar op bij elkaar geraapte matjes en matrassen, heel gezellig allemaal, en Carina kreeg als vrouw haar eigen aparte kamertje. Die avond hebben we twee mannen uit het dorp geïnterviewd. De volgende dag hebben we ook nog twee mensen uit een ander dorp (Penarikan) geïnterviewd. Er stond nog een derde dorp (Segati) op de agenda, maar dat ging niet door omdat we de secretaris van het dorp niet konden vinden. Onze begeleiders vonden het toen niet veilig genoeg om het dorp in te duiken dus ging de pret niet door. Dit is namelijk het gebied waar onlangs een groep mensen in elkaar is geslagen, en er zijn er ook een paar doodgetrapt door olifanten. Die stampen hier en daar ook nog wel eens een veldje oliepalm in elkaar dus de mensen zijn niet echt dol op de olifant, en dus ook niet op het WWF. RAPP vinden ze ook niet aardig maar daar kom ik zo op. Onze begeleiders van het WWF zijn dus een beetje voorzichtig, mede omdat ze zelf al een paar keer bedreigd zijn. Daarom willen ze altijd eerst iemand met aanzien vinden, en daar het vertrouwen van winnen, zodat die ons veilig door het dorp kan loodsen.

Bij de interviews viel het me op dat, ondanks dat de rijkere mensen meestal wel een uitgebreide zithoek hebben met grote banken, de belangrijke gesprekken op de grond plaats vinden. De banken zitten dan ook vaak nog in het plastic. De mannen gaan dan met de benen over elkaar zitten en gaan flink zitten roken. In dit soort gesprekken hebben we een aantal interessante dingen geleerd. De mensen hier leven van oliepalm, acacia, rubber of visvangst. Op zich prima, alleen zijn ze bij het tekenen van contacten voor oliepalm en acacia vaak nogal belazerd. Er is hun namelijk beloofd dat als ze acacia op hun grond zouden planten, ze van de opbrengst een hadj (de bedevaart voor moslims naar Mekka) zouden kunnen maken. Dit is dus niet helemaal waar want ze krijgen echt geen ene drol ervoor, en ze zitten allemaal voor tientallen jaren vast aan die contracten. Vandaar dat ze RAPP niet zo mogen. Bij de oliepalm zijn ook soortgelijke wurgcontracten bedacht. De boeren zeggen dus ook allemaal dat ze best cassave willen verbouwen als dat geld opleverd, maar alleen als ze echt goed bewijs hebben dat ze niet weer worden genaaid. Nou ja, daar zit best wat in.

Verder hebben we nog een varaan gezien die de weg overstak, eet de kat van het dorpshoofd de kakkerlakken op, is meerval best een smaakvol visje, en is achterop de motor zitten beter uit te houden dan met z’n zessen in een Daihatsu Rocky.

Selamat tinggal!