Vissen en visa

Ik kreeg te horen dat ik weer nieuwe verhalen moest verzinnen, dus dat doe ik dan maar bij deze. Het mag ook wel weer een keer.

Vorige week woensdag heb ik lekker futsol gespeeld. Futsol is een soort zaalvoetbal maar dan op een heel klein veldje. Eén van de werknemers van het WWF gaat daar iedere week heen en vroeg of ik mee wilde, dus heb ik zo goed en kwaad als het kon een voetbal outfit bij elkaar gesprokkeld en ben ik lekker wezen futsollen. Het futsolgebouw in Pekanbaru is gloednieuw (toen drie weken open) en de enige plek waar je futsol kan spelen hier. De eigenaar van een voormalige opslagloods had bedacht dat futsol meer op zou leveren en gezien de drukte daar kon hij wel eens gelijk hebben. Het is erg vreemd om in Indonesië, toch niet het schoolvoorbeeld van goed onderhoud, hygiëne en netheid, ineens in een sportcomplex te staan waar Olympos nog wat van kan leren. Het futsollen zelf ging me niet eens zo slecht af, al zat ik gelukkig in een team met meer kneuzen zodat ik niet echt opviel. Nou ja, futsol-wise dan want als je als enige blanke staat te futsollen val je altijd op. Na drie wedstrijden had mijn team zowaar één keer gescoord, en niet eens in eigen doel. Dat we verder compleet de zaal uit zijn geveegd zeg ik lekker niet. Na afloop bedachten die WWF kerel en ik dat we wel een lekker vers geperst sapje lustten en die kan je hier echt op iedere straathoek kopen. Ik weet nog steeds niet wat er mis was met al die sapjes, maar na een uur rondrijden hadden we nog steeds geen sapje en ben ik maar naar huis gegaan. Indonesië gek land…

Donderdag gingen we weer het veld in. Op naar Suka Makmur waar ik een hoop nuttige info heb kunnen verzamelen en weer heb kunnen genieten van apen en ijsvogels, en er tijdens een interview een klein vleermuisje over de tafel kroop die Adi (WWF) toen maar naar buiten heeft gebracht. Die avond op de terugweg lekker kreeft gegeten, kost net zoveel al de pizzahut en dat is hier heel duur, maar wel lekker!

Vrijdag begon spectaculair, met een vrouwtje op een motor die onderuit ging tussen drie rijen auto’s, en een pick-up die vervolgens net niet over haar hoofd reed. Auw! Die middag nog meer spektakel toen we, onderweg naar Gunung Sahilan voor interviews, een noodstop moesten maken voor een aap. Dat was natuurlijk onze schuld dus die aap was erg boos en schold ons uit in het aaps. Over apen gesproken, die middag zag ik voor het eerst iets anders dan een java-aap. Java-apen zijn erg leuk, maar ze zitten echt overal omdat ze goed met mensen overweg kunnen, het ethologiestation van de Universiteit Utrecht heeft ze bijvoorbeeld ook. Jammer is alleen dat ik niet precies weet wat ik gezien heb, waarschijnlijk een Gibbonsoort. Die middag lekker geïnterviewd en daarna bij Adi achterop de motor (125 cc, en dat is hier best veel) terug naar Pekanbaru. Dat betekent 50 km achterop in het pikkedonker, met overal gaten en scheuren in het wegdek en debielen die je afsnijden. Daarbij wilde Adi voor (?) het donker thuis zijn dus hield hij de vaart er lekker in (dat is hier ± 80 km/u). Ik heb me nog afgevraagd of het wel een slimme zet was om daaraan te beginnen, de voortekenen waren immers niet best, maar blijkbaar leef ik nog steeds.

Zaterdag zou ik met Adi en Zen weer gaan vissen. Ze hebben de smaak te pakken en ik moet ze er soms wel erg nadrukkelijk op wijzen dat we toch ook ons werk moeten afmaken. Die zaterdag was natuurlijk een vrije dag dus konden we lekker onze gang gaan. Zen en Adi hadden de trip goed voorbereid met veel hengels, drie soorten aas en om 14:00 kwam de auto keurig op twee uur te laat voorrijden. Ze hadden bedacht om terug te gaan naar Gunung Sahilan waar we met (de boot van) de broer van het hoofd van het Tesso Nilo Community Forum (blabla..) de rivier op konden. Na vijf minuten had Adi al een flinke vis, en twee uur later had ik er ook één (een Tabingalan hoorde ik later). Dat die broer van die kerel toen zo ontzettend blij was begreep ik niet echt, maar achteraf hoorde ik dat de vis die ik had gevangen bijna de beste vis van de rivier was. Ik heb inderdaad bij het legen van veertig viskooien (vorig bericht) niet één keer deze vis gezien dus het klinkt aannemelijk. Strontmazzel voor mij dus, en strontpech voor Zen die met twee hengels helemaal niks wist te vangen. Zelfs niet zo’n klein knorrend meervalletje waar Adi, de broer van en ik er nog een paar van wisten te vangen en die zelfs hier niks waard zijn.
Helaas betekende het einde van deze vistrip voor mij het begin van een hoop ellende. Ergens die middag voelde ik me niet helemaal lekker worden, en een paar honderd meter voor mijn huis kwam dat tot uiting op het asfalt van Pekanbaru. Vanuit een rijdende auto! Spektakel! De rest van die nacht en de hele zondag heb ik doorgebracht in bed en op de wc. Maandag heb ik het papegaaiendieet gevolgd (biscuitjes en water) en vanaf dinsdag langzamerhand weer wat gegeten. Oh ja op de terugweg uit Gunung Sahilan heb ik ook nog tientallen vliegende honden zien overvliegen, maar het is moeilijk om je daar druk over te maken als je je zo kut voelt. Nou ja, ze zullen het wel begrijpen.

Deze week is er eigenlijk niet zo veel spannends gebeurt. Mijn visum is verlengd. Dit kostte me 7 dagen wachten, vijf telefoontjes, twee autoritjes, en anderhalve maand huur. Daarvoor krijg je wel zes stempels en vier kriebels, en na veel gezeur en een boze WWF medewerker óók nog een kwitantie.

Ik kreeg ook nog post uit Londen, van de koningin ;)

Verder ben ik bijna klaar met interviews afnemen, waarschijnlijk moet ik volgende week nog één keer op en neer en dan is het alweer gebeurt. Gelukkig maar want de week daarop komt mijn stagebegeleider van TDI langs en gaan we een waterval aan meetings tegemoet.

Dat was hem weer! Terima kasih banyak dan selamat tinggal!

PS: Jaaa ik ben een covermodel! Mijn grote avontuur staat ook in de BioSCOPE (het blad van het departement Biologie) van Juni:
http://bioscope.bio.uu.nl/archief/2007/bioscope%206%20jrg%207.pdf