Op varkens jagen en dikke offroading

Om te beginnen wil ik iedereen die dit bericht leest vragen om deze keer een berichtje achter te laten, een klein onderzoekje naar de kijkcijferdichtheid. Ik weet dat veel mensen mijn log lezen, en geen bericht achterlaten. Dat is niet erg, maar dan weet ik vanaf nu in ieder geval wie hem leest, en dat vind ik toch wel leuk om te weten. Bedankt! Dan gaan we nu verder met het nieuws van de afgelopen weken.

[29-06-2007]
Mijn vorige bericht was vorige week vrijdag. Diezelfde avond ben ik met drie anderen naar een jazz festival geweest, wat op vijf minuten loopafstand van het kantoor gehouden werd. Dit bleek nog best goed in elkaar te zitten en bovendien gratis, al vielen er tijdens enkele optredens wel microfoons uit en zat het drumstel ook niet 100% solide in elkaar. We hebben enkele van de eerste optredens gezien en we gingen eigenlijk weg op het moment dat de echt goede artiesten gingen optreden. Dat was wel jammer, maar een lege maag en een volle blaas kunnen helaas niet wachten.

Die zaterdag ben ik met een paar lui naar de film Transformers geweest, waarvoor er nogal veel reclame werd gemaakt. De hele Mal Ciputra (shopping mall) was behangen met spandoeken, speelgoed, posters en andere zooi, en de film werd zes keer per dag maal twee zalen gedraaid. De film zelf: flinterdun verhaal maar leuke special effects. Daarna boodschappen gedaan en ’s avonds bij Nandar (WWF) geëindigd waar we met een continu wisselende groep mensen gezamenlijk gegeten hebben. Op de terugweg naar huis weer eens twee gasten op een motor een mooie schuiver zien maken.

[01-07-2007]
Die zondag ging ik met ene Datuk Muslim mee jagen op wilde varkens. Dit had ik vrijdag geregeld via Dani van het WWF, die weer een chauffeur kende, die wel even iemand kon bellen. In het telefoongesprek van die chauffeur viel herhaaldelijk het woord “bule”, ofwel blanke, en vervolgens vroeg hij 500.000 roepia (€ 40,-) wat hier echt een vermogen is. Kortom, je bent blank dus leegknijpen die vent. Dat was ik niet echt van plan, dus heb ik gezegd dat ik voor 100.000 roepia mee zou gaan en anders pech. Natuurlijk kreeg ik zaterdag al een sms dat ik ook voor die prijs wel mee mocht, aangezien € 8,- nog steeds veels te veel is.
Zondagochtend vroeg werd ik bij de bushalte opgepikt door eerder genoemde Datuk, een rare vent met een cowboyhoed van wie ik mijn gordel niet om hoefde te doen omdat hij een gepensioneerde verkeersagent was. De verkeersregels gelden dus niet voor iedereen. Deze Datuk bleek ook eigenlijk naarmate de dag vorderde een steeds grotere eikel te zijn. Dat zijn Engels niet zo best was vond ik niet zo erg, wel dat hij gewoon deed alsof hij alles begreep wat ik zei wat in ongeveer driekwart van de gevallen dus niet zo was. Verder was hij een waardeloze gids die nauwelijks uitleg gaf over de jacht, en dan nog uitsluitend als ik er naar vroeg. Ook informeerde hij te pas en te onpas naar hoeveel mijn schoenen, camera, etc. gekost hadden en dat ik toch wel heel veel geld zou hebben? How much you buy? Oprotten Datuk! Ik heb je al veels te veel betaald. Het toppunt was nog wel dat hij mij meerdere malen vroeg of ik van drugs en hoeren hield, wat ik alleen maar kan uitleggen als een poging om te provoceren of mij voor paal te zetten. Enfin, mijn hoop dat mijn acht euro naar een kansarme villager zonder toekomstperspectief ging was wel weggenomen door deze gepensioneerde lul die waarschijnlijk zijn hele leven steekpenningen heeft staan aannemen zodat mensen konden doorrijden zonder gezeur.
Oh ja de jacht zelf… zou ik toch bijna vergeten. Ze jagen hier iedere zondag op wilde varkens, als een soort hobby en omdat die beesten zo’n beetje alles lusten wat men hier verbouwd. Daarvoor loopt dus echt het hele dorp uit, en staan er ruim honderd man met net zo veel honden in het bos. De varkens worden uit een bepaald stuk bos gedreven door veel geschreeuw met megafoons en vervolgens wordt er een kluit honden op afgestuurd die de varkens uitputten en afmaken. Al met al vangen ze zo drie tot zeven varkens op een dag (vier toen ik er was) en dan vraag ik me wel een beetje af of die honderd man niet beter iets nuttigers kunnen gaan doen. Ik heb zelf dus ook geen varken gezien, behalve dan één dode die in een zak achterop een motor gebonden was, en eigenlijk alleen maar staan kijken naar honden die zich heel druk maken en zo af en toe eens het bos in gestuurd worden. Al met al een beetje een teleurstelling dus, dankzij mijn grote vriend Datuk!

Dinsdag ben ik met Adi op mijn, wijzigingen voorbehouden, laatste fieldtrip geweest om nog even snel wat cassave-interviews te verzamelen in Suka Makmur. Ik heb Adi al die maanden nog geen interview zien afnemen in minder dan een uur, maar toen ik bij de laatste boer zei dat we daarna naar huis konden bleek het ineens ook in vijf minuten te kunnen. Overigens werkt heel Indonesië met deze instelling, dus echt shockerend was het niet. Wel weer de nodige apen, vliegende honden en een eekhoorn gezien, blijft leuk.

Woensdag ben ik weer wezen futsollen. Het kostte nog wat moeite om er te komen, aangezien de motor van Yahja, de kerel die mij meenam, er na de eerste kilometer mee op hield. Iets met de kopeling of persneling maar daar sta je dan mooi mee langs de kant van de weg. Dus die motor teruggeduwd naar kantoor, en gelukkig konden we daar een motor van het WWF lenen. Het futsol zelf ging een stuk beter dan de vorige keer, met zowaar een gewonnen wedstrijd en ik heb zowaar de paal weten te raken.

Donderdag ben ik naar een workshop “Revisi toolkit HCV” geweest in Hotel Grand Zuri, een serie presentaties over High Conservation Value forests wat interessant zou moeten zijn. Helaas waren alle presentaties in het bahasa dus snapte ik er geen drol van, het enige nuttige wat ik daar heb kunnen doen was genieten van de uitstekende lunch.
Die avond nog lekker wezen poolen met een handvol lui van het WWF. Dit was errug leuk, met Tiësto keihard op de achtergrond en personeel dat de ballen voor je klaar legt. Is het nou een voordeel of een nadeel dat één biertje meer kost dan een hele avond poolen?

Ik heb deze dagen ook hard moeten lachen om Yudi. Van alle Nederlandse woorden die hij geleerd heeft blijven vooral de woorden sletje en lekker goed plakken, en omdat ik erbij verteld had dat je die woorden niet moest gebruiken als er een vrouw in de buurt was gebruikte Yudi de afwezigheid van Carina, die van zondag tot donderdag op Java zat, om eens flink te oefenen op zijn Nederlands.

Vrijdag stond het WWF in verschillende kranten omdat het tijgerteam een foto had gemaakt met een cameraval van een tijger met drie poten
(bijv: http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/6273114.stm). Een beetje sneu voor de tijger, maar wel goede publiciteit voor het WWF.
Verder lekker naar Die Hard 4 geweest. Wat wel leuk is aan de bioscoop hier (naast de prijs) is dat je op een monitor je eigen stoelen mag uitzoeken. Helaas waren er alleen nog stoelen hélémaal vooraan en de film was al vier minuten begonnen, maar blijkbaar krijg je hierdoor wel korting. Dat vooraan zitten was echt vreselijk en middenin de zaal bleken nog stoelen vrij dus na een beetje stoelendansen konden we alsnog genieten van John McClane. Yippie kayee, motherfucker!
Op de terugweg wéér een verkeersongeluk gezien, waarbij twee motorrijders op elkaar klapte. Dit ongeluk was niet zo heel spectaculair maar mijn lijstje met ongelukken begint wel bizar lang te worden, blijkbaar is het toch minder veilig als men de verkeersregels niet naleeft.

Dit weekend heb ik mezelf met wat pijn en moeite weten te vermaken. In Pekanbaru is namelijk geen drol te doen voor toeristen (Google maar, je vindt niks), dus heb ik een beetje thuisgezeten en filmpjes gekeken. Op dat soort momenten mis ik Nederland toch wel.
Zaterdag ben ik in de namiddag nog met Yudi de An-Nur moskee wezen bezoeken, de grootste moskee van Pekanbaru en hij is dus ook écht groot! Daarna weer wezen poolen vanaf een uur of vijf en mijn collega’s hadden er zin in want tot tien uur ging het door. Dat is dus vijf uur non-stop poolen zonder een fatsoenlijke maaltijd.
Zondag had ik bedacht dat ik best naar de Mal SKA (shopping mall) kon wandelen om daar eens een lekker kopje koffie te halen. Dat kostte mij wel een paar honderd keer “Hello mister” en een blaar.
Die avond kwam Ed Westerweele, mijn stagebegeleider van TDI uit Nederland, aan. Om dat te vieren hebben we lekker in het Ibis hotel gegeten waar ik heerlijk lamb chops met frietjes en een ijsje toe heb gegeten. Dat gaat er wel in na twee maanden rijst!

[09-10-2007]
Maandag hadden we een meeting met de Bupati van Kuantan Singingi. Dit is het hoofd van dat district (dit project valt in vier districten, vandaar..), en aangezien dit meteen het verste weg ligt van alle districten en we om tien uur verwacht werden moesten we om half zeven al klaar staan zodat we netjes om half acht opgepikt konden worden. Gelukkig hadden we een goede chauffeur, eentje die altijd op tijd komt en volgens Yudi: “He drives without emotions”. Als je dus een lang stuk moet rijden en niet zoveel tijd hebt (en dus al een uur vertraging hebt) dan betekent dat wel dat hij wat harder moet rijden. Het gevolg is dat iedere bocht met piepende banden genomen wordt en Dani halverwege over zijn nek gaat.
Hoe dan ook, om tien uur stonden we bij de Bupati op de stoep. Hier hebben we een gezellig gesprek gehad waarin de (secretaris van) de Bupati ons vertelde over zijn plannen voor religieus ecotoerisme (niet naar vragen :D) en Ed zijn verhaal over cassave kwijt kon.
Toen alles gezegd en gedaan was werd ons aangeboden om mee te lunchen en daarna een bezoek te brengen aan één van hun nationale parken, waarbij zij zouden zorgen voor een escorte. We gokten dat, gezien de werkwijze hier, er toch zeker wel 8 tot 15 man en minimaal twee auto’s meegingen. Dat zou wel wat veel zijn om even een park te gaan bekijken maar goed, het blijven ambtenaren….
Nou mooi dat we er naast zaten! In totaal vertrokken we met een mannetje of 19 (exclusief onszelf, en inclusief politie) in een Toyota Fortuner, twee Toyota Kijangs, een Mitsubishi L200 Strada en twee Ford Ranger XLT’s. Dat zijn dus, uitgezonderd de Kijangs, allemaal dikke terreinwagens die we uiteindelijk ook wel nodig bleken te hebben. Het park zelf was ook best de moeite waard, en ik geef ze groot gelijk dat ze dit stukje bos willen bewaren en er geen tuinmeubels van maken. Wel gek is dat er middenin dat bos ineens een kolenmijn ligt, maar wat ik ervan begreep was die ook niet helemaal legaal maar dat is blijkbaar niet zo erg.
De terugweg ging nog even wat stroef omdat er een vijf cm lange spijker in ons achterwiel zat, maar dat is niet iets wat een kereltje langs de kant van de weg niet even kan repareren. Dat gaf mij gelijk de mogelijkheid om te ervaren hoe gezellig het kan zijn met vijf man in een pick-up.

De rest van deze week staan er nog meer meetings op de agenda, al heb ik het idee dat er wel weer een paar zullen uitvallen. We zullen wel zien!

Wisten jullie trouwens dat Monaco en Indonesië dezelfde vlag hadden? Ik ook niet!
Daarnaast wisten jullie zeker ook niet dat je papier kan maken van olifantenstront (www.elephantdungpaper.com)? Ik ook niet! Er ligt een hele vitrine vol mee op het kantoor en het ziet er een beetje raar uit.
Tenslotte wisten jullie zeker ook niet dat je je visum maar één keer mag verlengen?
IK OOK NIET! Indonesië gek land…