Discovery Channel

Ik weet het, vier dagen geleden heb ik ook al een bericht geschreven, maar de twee weken daarvoor helemaal niks dus dan moet het maar mogen. Bovendien heb ik een topweekend gehad en dat moet ik even kwijt. Van donderdag tot gisteren zaten we in Gondai, een dorpje in de buurt van het Tesso Nilo Nationaal Park, waar we sliepen bij de Village Secretary (dorpssecretaris?).

[14-06-2007]
We zouden donderdagochtend vertrekken maar natuurlijk was de auto stuk en duurde de reparatie een halve dag (en nadat de auto gerepareerd was moesten we er iedere dag twee liter olie ingooien). Hierdoor kwamen we pas ’s avonds aan, en het restaurant van onze keuze kon nog net een maaltijd bijeen schrapen. Gelukkig stond er wel gedroogde aal op het menu: net chips, maar dan lang en dun.
Dezelfde avond nog gezellig zitten praten met de crew van de community radio. Dit lokale radiostationnetje is door het WWF en het Tesso Nilo Community Forum opgezet zodat de mensen in de dorpen in ieder geval één radiozender hebben. De studio is een schuurtje met een cd-speler, versterker, mengpaneel en FM zender, bestuurd door een local die de keuze heeft uit ongeveer dertig cd’s. Erg grappig dus maar daar zou ik pas zaterdag achterkomen. Verder zorgde een lokale vijftiger voor vermaak door aan te komen zetten met een gigantische tor aan een touwtje, als een hond maar dan anders.

[15-06-2007]
Vrijdag begon de dag erg abrupt, doordat er een duizendpoot van een centimeter of 20 een sprintje trok door mijn slaapkamer. Oh ja en deze zijn giftig en ze bijten. Nadat ik mijn rugzak met duizendpoot en al naar buiten had gebracht nam hij de benen (allemaal), waarna Adi en Atan (WWF en gastheer) er genoeg van hadden. Adi sloeg hem eerst aan pulp met een ijzeren staaf waarna Atan zijn hoofd eraf hakte. Geen hoofd geen tanden geen gif geen gevaar dus Atan nam het onthoofde beest mee terug en hij vond dat ik hem ook maar vast moest durven houden. Ik vind de meeste beestjes eerder interessant dan eng, maar toen Atan dat kronkelende beest ineens op mijn hand gooide kon ik het niet laten om te reageren alsof het toch heel eng was. Mwaha tot zover Edwin -Indiana Jones- Schuller. Gelukkig ging de tweede poging beter. Het is net alsof je hier iedere dag aan Fear Factor mee doet. Uiteindelijk heb ik het hele spul maar aan de mieren gevoerd, die er nog een hele dag mee bezig zijn geweest om al dat lekkers hun nest in te krijgen. Na dit circus gingen we aan het werk, en daarvoor moesten we eerst langs het dorpshoofd om zijn toestemming te krijgen. Dit zouden we de avond ervoor al doen maar meneer was op stap. Heel gezellig zitten praten, natúúrlijk op de foto, en terug voor de lunch. De lunch was een gigantische meerval, en aan mij de eer om dit gigantische beest een kopje kleiner te maken. Met een soort machete in mijn handen zou ik dat wel even doen, stoer kijken en tsjakkaa. Mooi niet dus, volgens mij hebben die beesten een nek van rubber. Als je dan na een minuut zagen eindelijk die kop eraf hebt, en vervolgens hakt een oud vrouwtje het hele beest in een halve minuut compleet in stukjes, dan ken je je plaats weer.
Verder ook nog suikerriet gegeten. Heel gek, het is een soort bamboe, ze hakken de schil eraf en je kan het binnenste dan opkauwen. Je zuigt het sap (met veel suiker) op en de vezels spuug je weer uit. Nu weet ik tenminste écht waar de suiker vandaan komt.
Die middag heb ik een paar interviews afgenomen, en één van de respondenten zat op een gegeven moment met een paar tollen te spelen. Toen ik daar naar vroeg nam hij ons mee naar het dorpsplein, waar het halve dorp aan het tollen was. De tollen zijn gemaakt van tropisch hardhout (kempas of sibangko) en zo groot als je vuist, en in het spelletje dat ze spelen proberen ze met een tol een andere tol snoeihard weg te knallen. Er vliegen dus constant tollen over dat plein, en af en toe moet je even opzij springen om je enkels te sparen. Een ervaring en een hardhouten tol rijker ging ik weer naar huis waar bleek dat tollen toch meer is dan hard aan een touwtje trekken.
’s Avonds gezellig gegeten (eerst de mannen en daarna de vrouwen), en daarna kwamen er een aantal mensen om Carina aan informatie te helpen. Dit waren geen boeren, en daarom voor mij nutteloos, en omdat ik toch niks te doen had wilden ze graag dat ik even op de community radio een verhaaltje kwam houden. Dus Zen (WWF) en ik naar de ‘studio’, en daar heb ik in een soort bahasa en engels een verhaaltje gehouden over wie ik was en wat ik kwam doen. De volgende dag kwamen we ook mensen tegen die mij op de radio gehoord hadden, hoe komisch. Indonesië gek land…

[16-06-2007]
Zaterdag eerst naar de markt om te ontbijten en de markt op stelten te zetten. Na een rondje markt stond er 20 man om ons heen, dus vergeet rustig rondkijken maar. Na de markt zouden Adi, Zen en ik gaan vissen, dus gingen we op zoek naar aas. Na tien minuten graven naar wormen hadden we één worm (en een schorpioen), dus hebben we garnalen gekocht als aas. Het vissen zelfs was erg gaaf. Met een kano-achtige boot, aangedreven door een lawaaiig dieseltje, voeren we eerst een half uur lang met drie vissers mee, over een kronkelig riviertje door het bos. Dit was echt een Discovery Channel ervaring. Onbeschrijfelijk hoe groen en nat het was. Overal beesten die je meer hoort dan ziet (oa ijsvogels, apen, goerami’s), en vooral heel veel planten. Uiteindelijk kwamen we aan bij een vissersdorp, gebouwd om drijvende stammen van woudreuzen. Met onze vissers zijn we toen eerst hun visvallen wezen legen. Dit zijn een soort fuiken die ze in de rivier gooien en die met een touwtje aan een boom geknoopt zitten. Het is nog een hele kunst om een kooi van twee meter in een boot van twee meter te krijgen, en de vis eruit te peuteren. Zeker als die vissen afwisselend bijten of prikken, en zonder uitzondering even glibberig als levendig zijn. In totaal vangen ze zo iets van vijf soorten vis, van kleine zwart-wit gevlekte meervalletjes die knorren als een varken tot grotere (en harder bijtende) meerval van een halve meter. Alle vis gooien ze in de boot die aan het einde van de dag een stuk zwaarder is. Na het legen van de vallen en het breken van de roeispaan gingen we terug naar het vissersdorp, waar we lang genoeg hebben gevist om er zeker van te zijn dat ik knalrood en 100% verbrand terug naar huis kon. Bij dit vissen heb ik mij vooral toegelegd op het vangen van pieterpeuterige minivisjes. Ook hebben Zen en ik het ook voor elkaar gekregen om dezelfde vis tegelijkertijd aan de haak te slaan. Op de terugweg weer genoten van het bos, en om half vijf eindelijk geluncht met bijna zelf gevangen vis.
Aan alles komt een einde, zeker als de complete familie van je gastheer op bezoek komt om de trouwerij van zijn dochter te bespreken, dus na onze late lunch ging het alweer huiswaarts om daar moe maar voldaan als een blok in slaap te vallen.

Dat was hem weer voor vandaag, met een beetje mazzel vertrekken we deze week nog om weer informatie uit een ander dorp te verzamelen. Wie weet komt er volgende week weer een update. Aangezien vandaag ook mijn beide (!) ouders jarig zijn: paps en mams gefeliciteerd!

Selamat tinggal!