Bukittinggi: vleerhonden, Rafflesia & corruptie

Salam,

In week 20 hebben we het rustig aan gedaan, geen fieldtrips maar chilly bureauwerk. De hoogtepunten waren het eten van darm, gevuld met ei en tofu, het vinden van een gigantische kever (waarschijnlijk een Chalcosoma sp., google maar), de gigantische emmer verse honing die met raat en al uit het bos was gehaald, en het geven van een portie saté aan een zwerver. Dat laatste verdient meer uitleg; na een keer eten hadden we zoveel over dat we dat aan een man met één been wilden geven die altijd buiten zit te bedelen bij een restaurant waar we vaak eten. Het personeel begreep dat echter niet helemaal en na veel gedoe, waarbij het hele personeel betrokken werd, gaven ze de zwerver een verse portie saté die we dus wel moesten betalen, en ons eten hadden ze al weggedaan. Hilariteit alom dus, als twee gekke blanken saté gaan kopen voor een zwerver.

Aangezien het donderdag 17 mei een vakantiedag was in Indonesië (net als in Nederland, maar Hemelvaart kennen ze hier niet echt), en ze de vrijdag er aan vastplakken, besloten Carina, Yudi en ik om van vrijdag tot zondag naar Bukittinggi (Bukit Tinggi = hoge berg) te gaan. Deze stad ligt op ongeveer 920 meter hoogte en het klimaat is daardoor iets dragelijker dan in Pekanbaru. Tijdens het koloniale tijdperk zaten hier veel Nederlanders en ik weet nu waarom.

[18-05-2007]
Vrijdag begon al lekker chaotisch omdat onze travel (zo heet een 9-persoons busje hier) een uur eerder arriveerde dan de bedoeling was. Na wat steenkolen-Bahasa en hulp van mijn huisgenoot lukte het dan toch om uiteindelijk te vertrekken. Dat wil zeggen, eerst werden er nog een aantal mensen opgehaald zodat we uiteindelijk met elf (!) man met bagage in dat busje zaten, deze reed vervolgens naar de zgn. terminal, waar het hele spul werd overgeladen en herverdeeld over twee travels. Dit ging allemaal lekker vaag en nee wacht jij moet in die bus en oh nee hij moet daarbij want daarom en de chauffeur rookt nog maar eens een sigaretje. Om de pret wat verder aan te zwengelen dacht ik een straatverkoper blij te maken door een paar donuts te kopen, weet ik veel dat je voor 2,50 euro 18 (!) donuts krijgt.
Aan het einde van het verhaal bleek ineens dat we maar met zes man in de travel zaten en zaten dus onverwacht comfortabel.
De weg naar Bukittinggi heet de Trans Sumatra Highway. Erg highway is deze weg niet, met hier en daar hele stukken weg die door overvloedige regenval zijn gaan schuiven waardoor je zelfs vrachtwagens door de berm ziet kachelen, gigantische kuilen, stenen en bergen modder op de weg, overstekende honden en kippen (gaat meestal goed, soms ook niet), fietsers, motors, wrakkige vrachtwagens die dingen verliezen, en dat allemaal met 60 kilometer per uur. Dit is wel een ideale snelheid om van het uitzicht te genieten, de mix van kronkelende bergwegen door tropisch regenwoud is schitterend.
En toen stond er ineens allemaal politie op de weg. De chauffeur zag het al aankomen dus die deed snel z’n gordel om (gaat redelijk snel als je hem niet vast klikt), en pakte alvast een paar briefjes in z’n rechterhand om de doortocht af te kopen. Toen de agent echter in het busje keek en twee bule’s (blanken) zag, mochten we meteen door rijden. In Sulawesi heb ik dit ook al een paar keer gezien, en nu weet ik hoe het werkt. De mensen hier noemen het een razia, en het betekent dat er dertig man politie op de weg gaan staan en iedereen aanhouden. Als je ze wat geld geeft mag je meteen doorrijden, anders gaan ze net zo lang zoeken tot ze wat vinden (duurt nooit lang met de auto’s hier) en vervolgens doen ze de rest van de dag erover om een bekeuring uit te schrijven. Deze onofficiële vorm van belasting innen is hier heel gewoon, en de politie doet het vaak weken op dezelfde plek. Al met al wordt er zo flink wat geld rond gepompt, terwijl er niks wordt geproduceerd. De reden dat wij wél mochten doorrijden is dat de politie niet wil dat buitenlanders denken dat Indonesië een corrupt land is, en daarom plakken bedrijven die toeristen rondrijden een grote sticker met “pariwisata” ofwel “toeristen” op hun bus, en deze mogen vervolgens door alle razia’s heen rijden.
Eenmaal aangekomen in Bukittinggi onze hotelkamer in hotel Sri Kandi bekeken, een lekker rock-bottom gebeuren maar voor 5 euro per nacht doen we niet moeilijk. De rest van de avond een beetje rondgewandeld, de grote klok (Jam Gadang; een soort Indonesische kerktoren en eigenlijk niet zo heel spannend) en een dansvoorstelling gezien. Bij de dansvoorstelling stonden ze op een gegeven moment met z’n allen te dansen in de scherven van gebroken eetkommen à la Ratelband, Indonesië gek land. Verder vliegen er ’s avonds allemaal vleerhonden of vliegende honden* over de stad, wat met een spanwijdte tot één meter best een indrukwekkend gezicht is. De Nederlandse vleermuisjes zijn eigenlijk maar saai. Ook leuk dat ik nu, aangezien ik mijn kamer deelde met Yudi, weet hoe je hoort te bidden als moslim.

[19-05-2007]
We begonnen de dag met een bezoek aan het Panorama Ngarai Sianok, een punt vanwaar je de Sianok vallei, of Karbouwengat, in kijkt wat een schitterend uitzicht is. Hier komen ook veel Java-apen uit het bos om om pinda’s te bedelen. Verder hebben we hier de Lobang Jepang (japanse grotten) bezocht, dit is een gangenstelsel dat de Japanners door dwangarbeiders hebben laten graven en vervolgens nooit hebben gebruikt. Aangezien de vliegende honden* van de vorige avond ons erg hadden gefascineerd, besloten we om deze dieren bij dag te bezoeken. Hiervoor moesten we een stuk door de vallei lopen waarbij het pad meerdere keren door aardverschuivingen was geblokkeerd, of juist weg was geslagen, zodat we na een paar uur klimmen en springen in Koto Gadang aankwamen. In dit dorp zouden de vliegende honden overdag moeten zijn, en een lokale gluiperd wilde ons wel de weg wijzen voor een paar euro. Natuurlijk moesten we dan wel eerst even langs bij zijn vriendje die zilveren sieraden maakte en verkocht. De vliegende honden zelf bleken uiteindelijk op vijf minuten lopen te zijn, waardoor ik niet veel positiever over onze gids ging denken. Het was het allemaal wel waard, want de vliegende honden zijn erg indrukwekkend. Ze hingen met honderden aan de rand van de kloof in bomen, te wachten tot het donker wordt. Ze krijsen wat af en zo nu en dan vliegt er eentje (of enkele tientallen als onze gids begint te schreeuwen) weg wat een erg indrukwekkend gezicht is. Na de vliegende honden nog even een drankje gedaan bij de zilversmid, en heb ik me laten overhalen om voor een kleine 2,50 € een munt van onze gids te kopen die zijn vader in een rijstveld had gevonden. Het is een munt uit voormalig Nederlandsch-Indië van 2,5 cent, dd 1858, en ik hoop dat ie echt is.
Vervolgens met de opelet terug naar Bukittinggi, de markt bezocht (veel kleding, eten en zooi-voor-bij-de-schoorsteen), en met een paardenkar (bendi) naar onze volgende doel: de zoo en Fort de Kock. Fort de Kock is een oud fort gebouwd door Nederlands, uiteraard, maar stelt verdomd weinig voor. De dierentuin hield ons langer bezig, maar is echt een drama. De dieren zitten onder erbarmelijke omstandigheden in kleine hokjes hun tijd uit te zitten. De beren zaten bijvoorbeeld in een grote betonnen bak, en hun vijvertje was gevuld met troep (lege flesjes en meer plastic rommel die mensen erin kunnen gooien) in plaats van water. Een eend wist ons nog te verrassen door te doen alsof hij de moeite van het bekijken waard was, maar bij nader onderzoek toch voer bleek te zijn voor een slang. De slang had echter geen honger.
Na een dagje rondlopen in de zon bleek dan toch dat witte Nederlanders daar niet tegen kunnen als ze zich niet insmeren, en nu zijn we belanda goreng, ofwel gebakken Nederlander.
Bij het avondeten nog mijn best gedaan om een vissekop te eten, maar daar zitten zo allejezus veel stukjes graat in dat ik het bij deze ene keer laat.

[20-05-2007]
Zondag zouden we ’s middags om 14:00 vertrekken, wat betekende dat als we een beetje zouden opschieten we nog wat konden zien. Ons plan om het Maninjau meer te bezoeken viel in het water, en daarom besloten we om het Rafflesia sanctuary in Batang Palupuh te bezoeken. Dit bleek een goede keuze, maar geen makkelijke. Voor de heenreis namen we de bus, dit gaat echter zóó ontiegelijk traag. Er is namelijk een reden dat de bus zo goedkoop is: ze wachten net zo lang tot hij he-le-maal vol zit, en helemaal vol betekent helemaal vol, met de bagage op het dak en zonder airco, en ieder vijf minuten een straatverkoper die zich daar door heen wurmt. Het Rafflesia sanctuary was de moeite meer dan waard; dit was toch echt mijn eerste keer in een tropisch regenwoud, en het is eigenlijk net zoals op tv alleen dan veel warmer en vochtiger. Na een half uur lopen, kruipen, klimmen, glijden, en slingeren aan lianen zagen we dan toch waar we voor kwamen: een bloeiende Rafflesia arnoldii, de grootste bloem ter wereld. Het is net alsof er ineens een enorme rode voetbal midden in het bos ligt, erg bizar. In totaal hebben we er drie gezien: eentje die net ging bloeien, een die volop bloeide en eentje die al aan het afsterven was (en dat gebeurt al na 5 tot 7 dagen). Verder hebben we vleesetende bekerplanten (Nepenthes sp.), stinkende penisplanten van drie meter hoog (Amorphophallus titanium), miljoenpoten van 20 centimeter, blauw/rode sprinkhanen en nog veel meer rare beesten en planten gezien. In het nabijgelegen dorp waren een zooitje onderzoekers in witte pakken onderzoek aan het doen naar vogelgriep, dus als dit mijn laatste bericht is weten jullie waarom. De terugweg naar het hotel zou volgens de gids goed en goedkoop met een opelet moeten gaan, na een uur wachten hadden we echter maar twee opelets gezien en die zaten allebei vol. Uiteindelijk hebben we maar drie dorpelingen gecheft die ons wel voor een kleine 2 euro pp op de motor (ojek) naar Bukittinggi wilden brengen. Lekker uitwaaien met een speelgoedhelm op. Vanaf Bukittinggi met de travel terug naar Pekanbaru, met halverwege nog een file midden in de bergen, omdat de wegen niet zo breed zijn dat men elkaar overal kan passeren. Erg komisch omdat men gaan zitten dineren op de weg, of bidden in de berm. Na een uur wachten was onze chauffeur er erg op gebrand om de verloren tijd goed te maken, en gaf ons een James-Bond-waardige rit terug naar huis.

Deze en volgende week staan er twee fieldtrips op de agenda, om meer data te verzamelen omtrent het cassava-gebeuren. Ik ben benieuwd!
Selamat tinggal!

(* = Wat voor honden? Vliegende honden! De soort die ik gezien heb is waarschijnlijk de Kalong of flying fox, Pteropus vampyrus, de grootste soort vliegende hond met een spanwijdte tot 1,5 meter. Het zijn een soort grote vleermuizen, ’s nachts gaan ze op zoek naar voedsel (fruit) en overdag hangen ze wat te lummelen in een boom. De lokale bevolking vangt ze soms, om ze te gebruiken als medicijn voor astma.)