Ghanamamapapaja # 2

Dit is een vervolg op het vorige verhaal.

Op maandag 25 januari hebben we de hele dag in de auto gezeten op weg naar Mole National Park. Het werd wel weer eens tijd voor een bekeuring en na het inhalen over een doorgetrokken streep werd ik inderdaad aangehouden, tot mijn verbazing was dit echter omdat ik 89 kilometer per uur reed waar 50 was toegestaan. Natuurlijk moest ik me de volgende dag in de rechtszaal melden maar de agenten wilden mij graag deze moeite besparen. Ik kon ter plekke de bekeuring van 200 cedi voldoen al zou ik er dan geen bonnetje van krijgen. Na wat gesteggel bleek dit voor 50 cedi – nog veel! – ook mogelijk te zijn en konden we weer door.
Na ongeveer 500 kilometer kwamen we aan in Techiman waar we hebben overnacht in het Dery Hotel. Dit was een stuk beter dan het Dymns Hotel waar Gisela en ik hadden overnacht maar ook dit hotel had zijn beperkingen. Het personeel had wat moeite met onze bestellingen - zelfs “six pieces of toast and three cheese” ging verkeerd -, de pooltafel stond zo scheef dat de ballen vanzelf in de pocket rolden en een kamer zonder airco had volgens Dery-logica ook geen warm water.

De volgende ochtend zat moeders te slapen en begonnen we met 50 kilometer verkeerd rijden naar Wenchi. De rit eindigde met een feest der herkenning; de fameuze dirt road naar de toegang van Mole. Deze was echter een stuk beter begaanbaar dan de keer dat ik er met Gis over heen moest omdat bergen rul zand de wasbordribbels aardig hadden opgevuld, ook al verloor de auto daardoor af en toe wat grip wat mijn moeder met samengeknepen billen aan moest zien. Bij aankomst zagen we vanaf het hotel al olifanten lopen dus al mijn frustraties van mijn vorige bezoek waren meteen weg. Omdat we lekker op tijd waren konden we ’s middags nog een safari doen maar eerst moest ik de ruiten van de auto wassen want na een week stof, blubber en zeewind konden we alleen nog door de voorruit kijken. Op de safari zagen we onder andere roanantilopes, huzaarapen en olifanten en bij ons avondeten kregen we gezelschap van een paar bosbokken als toetje.

De volgende dag begon goed met groene meerkatten en groene bavianen bij onze hotelkamer. Omdat het in Mole leuk vogeltjes kijken is zijn we ’s ochtends drie uur wezen wandelen met gids James die bijna alle vogels bij naam kende en het daarmee een erg productieve safari maakte. Door op de gieren af te gaan vonden we een dode jonge kob en op het einde kwamen we een olifantenbul tegen die ons met twee schijnaanvallen duidelijk maakte dat hij niet in de stemming was. Daarna even heerlijk afkoelen in het zwembad met uitzicht op de olifanten die hetzelfde deden in de waterpoel.

Die middag zijn we met de auto ver het park in geweest waarbij we weer olifanten zagen en een grote groep Gambiamangoesten. Daarmee hadden we wel zo’n beetje alles gezien wat er te zien valt in Mole en de safari van de volgende morgen leverde, afgezien van een paar vogels, dus niet veel meer op. Het is nog wel de moeite van het vermelden waard dat zelfs de GSM zendmast in het park een bewaker heeft, voor het geval iemand van plan was deze mee te nemen.

Na de ochtendsafari op donderdag moesten we naar Kumasi waar we de Nissan Patrol zouden achterlaten bij collega’s. Dit was niet ver dus hadden we alle tijd om nog een bezoek te brengen aan de Kintampo Falls bij Kintampo wat weer op z’n Ghanees was geregeld met een zeer pretentieuze toegangspoort, een gids die geen woord zei, plastic stoeltjes zodat je de waterval op je gemak kon bekijken en dat alles versierd met rondslingerende plastic zakjes en blikjes. Na genoten te hebben van onze lunch bij de waterval zijn we doorgereden naar Kumasi waar we bumper aan - en soms tegen - bumper door het centrum moesten om bij het Justice Hotel te komen. Net op dat moment eindigde de voetbalwedstrijd Ghana-Nigeria in 1-0 waardoor de stad ontplofte, alle Ghanezen de straat op renden om herrie te maken en onze tocht door het centrum zo mogelijk nog spannender werd. Het Justice Hotel bleek - toen we er eindelijk achter waren hoe we er moesten komen - een uitgewoond hok te zijn. Mijn motivatie om weer het verkeer van Kumasi in te duiken was echter behoorlijk laag en we besloten dat een overnachting in een authentiek Ghanees gribushotel een mooie manier zou zijn om onze vakantie af te sluiten.

De volgende dag werden we door een chauffeur in een Ford Ranger naar Accra gereden waar we konden genieten van een heerlijke douche, een lunch zónder gebakken eieren, verse koffie en we ’s avonds voor de laatste keer konden genieten van sushi bij Monsoon. Zaterdag heb ik mijn laatste potje Ghanees golf gespeeld met Martin en mijn vader, hebben we de laatste dingen ingepakt en heb ik rond zeven uur ’s avonds mijn ouders naar het vliegveld gebracht en mijn eigen koffers ingecheckt. Op de terugweg naar het guesthouse kreeg ik nog een Ghanese toegift toen in het donker de band van een auto voor mij klapte en het vonken regende. Mijn vlucht ging anderhalf uur later dan die van mijn ouders dus niet veel later kon Martin mij naar het vliegveld brengen waar ik na veel wachten kon boarden om midden in de nacht in Frankfurt aan te komen. Het vliegtuig wat me naar Amsterdam zou brengen had wat vertraging en kon vervolgens niet meteen vertrekken omdat er geen pushback truck beschikbaar was en het ijs nog van de vleugels moest worden gespoten. Al met al kwam ik dus behoorlijk gaar aan op Schiphol maar daar mocht ik gelukkig zo doorlopen bij de douane – dus geen gezeur over m’n schelpen of machete – en stond Gisela me al op te wachten.

Wat is het heerlijk om weer thuis te zijn!