Roadtrip om het Voltameer # 2

Dit is een vervolg op het vorige verhaal.

We zijn de vrijdag goed begonnen met een Car Safari om 07:00. Hierbij hebben we meteen zo’n beetje alles gezien wat er te zien valt: groene baviaan, groene meerkat, huzaaraap, kob, bosbok, defassa waterbok, wrattenzwijn en een Afrikaanse grondeekhoorn maar geen olifanten! Daarnaast presteerde ik het om een rijtje drijfmieren te gaan staan. Deze mieren klimmen razendsnel je broekspijpen in om daar eens lekker te gaan bijten waardoor ik een paar keer uit de auto moest springen om de mieren uit mijn broek te schudden.

Tussen de middag hebben we de tijd gedood bij het zwembad waar ook groene bavianen en wrattenzwijnen rondlopen. Om 15:30 hebben we nog een safari te voet gedaan waar we nijlkrokodillen zagen en een hoop vogels. Om de niet-biologen onder de lezers te sparen kan je deze vogels terug vinden in het verhaal '94 Ghameesjes'.

Zaterdag hebben we onze ochtendsafari verpest door met de verkeerde gids mee te gaan. Hij vertelde niks, we hebben een uur lang een weg afgelopen en zijn toen weer terug gelopen. In de hoop die middag nog olifanten te zien zijn we nogmaals met de auto gegaan en hebben we een paar lange trails afgereden maar het mocht niet baten: we hebben in Mole geen olifanten gezien! Ondanks dat, en zeker gezien de prijs, hebben we erg genoten van Mole.

Zondag zijn we van Mole naar Wli Agorviefe gereden. Een slopende dag waarin we 562,5 kilometer in 12 uur non-stop rijden hebben afgelegd waarvan grofweg tweederde dirt road. Het begon met dezelfde 80 kilometer dirt road van Mole naar Fufulsu met een korte omweg om nog even snel de Larabanga mud and stick mosque, gebouwd rond 1421 en daarmee één van de oudste moskeeën van West-Afrika, vanuit de auto te kunnen zien. Vervolgens via Tamale naar Yendi over een goede asfaltweg. Tot Tamale hadden we gezelschap van drie NGO-meisjes die dolgraag met ons meereden en zo geen dure en oncomfortabele taxi hoefden te nemen. Daarnaast zijn we over een kip heen gereden die dit dankzij de hoge bodemspeling van onze auto overleefde en verbaasd achter bleef. Na Yendi hield het asfalt plotseling op en kregen we via Bimbilla naar Nkwanta kilometers stoffige hobbelige hopeloze kuilige dirt road voor onze kiezen. In Nkwanta kozen we ervoor om door te rijden, ook al zaten we al de hele dag in het zadel en betekende dit in het donker rijden. Dat laatste lijkt niet zo vervelend maar dat is het wel als er overal gecamoufleerde mensen rondlopen zonder straatverlichting, stoep en verkeersinzicht. Gelukkig was de weg vanaf Nkwanta via Hohoe naar Wli Agorviefe een stuk beter met hier en daar hele stukken heerlijk asfalt waardoor we telkens als kleine kinderen zo blij “Tarmac!” schreeuwden.

Het laatste stuk van Hohoe naar de Waterfall Lodge in Wli Agorviefe was een hele puzzel op de donkere binnenweggetjes, maar gelukkig stond er een man te liften die naar hetzelfde dorp moest en ons dus en passant de weg kon wijzen. In de Waterfall Lodge konden we heerlijk bijkomen dankzij een koud biertje en de goede zorgen van onze Duitse gastheer en –vrouw.

Maandag hebben we een rustige start gemaakt. Na een lekker ontbijt met Togolese koffie en uitzicht op de Upper Wli Falls zijn we naar de Lower Wli Falls gewandeld wat ongeveer een half uur lopen is vanaf de lodge door een bos met enorm veel vlinders. Na deze waterval te hebben bekeken en gefotografeerd besloten we de Upper Falls ook te bezoeken. Dit kost je echter nog een uur stevig klimmen en het was al middag, dus heet, aan het worden. De gids had er duidelijk geen zin in maar wist geen goede reden te verzinnen om het niet te doen dus daar gingen we dan. Na een korte klim voelde Gisela zich echter niet lekker dus besloten we dat dit een te ambitieus plan was en zijn we terug gegaan naar de lodge. ’s Middags hebben we nog een struisvogelfarm bezocht waar niemand aanwezig was dus hebben we de struisvogels gedag gezegd en zijn we weer terug gegaan. Wisten jullie dat struisvogels een erg vreemde manier van poepen hebben? Wij ook niet!

Dinsdag zijn we vroeg opgestaan en naar de 880 meter hoge Mount Afadjato gereden om deze hoogste berg van Ghana te beklimmen. Gisela was nog niet helemaal fit en besloot halverwege om te wachten tot iedereen weer terug kwam. Een half uur nadat ik de top had bereikt kwam Gis toch ineens de top op lopen. Blijkbaar wint eigenwijsheid het van moeheid. Op de top genoten van het uitzicht op Togo en op het hoogste punt van Ghana, wat volgens Ghanese logica niet de hoogste berg van Ghana is omdat het onderdeel is van een bergrug. Op de berg hebben we nog twee slangen gezien die volgens onze gids een groene mamba en een cobra waren.

De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan dan het kopen van een enorme houten giraffe die, zo bleek later, niet in de koffer van Gis bleek te passen en dus als handbagage mee naar Nederland ging.

Woensdag zijn we naar het Mount Paradise Guesthouse gereden vlakbij Biakpa. Dit ligt op de top van een heuvel en is alleen bereikbaar via een zeldzaam slechte weg vol met kuilen en rotsblokken. Hier hebben we de kleinste en goedkoopste kamer met gedeeld sanitair genomen want aangezien wij de enige waren in ons gebouw hadden we toch alle kamers voor onszelf. Na het inchecken zijn we naar Tafi Atome gereden wat een Monkey Sanctuary is zoals Boabeng-Fiema. In Tafi Atome hebben ze echter alleen maar Mona monkeys en ze zijn minder tam, alhoewel ze nog steeds de bananen uit je hand eten. Bovendien hadden we een nogal saaie gids dus al met al was het niet zo boeiend. Ondanks dat ze sterk lijken op de Lowe’s mona monkeys uit Boabeng-Fiema is dit toch echt een ander soort meerkat. Ze zijn van elkaar te onderscheiden door de witte vlekken op de dijen van de Mona monkeys.

Daarna zijn we naar Tafi Abuipe gereden, een dorp wat zich zo’n beetje geheel heeft toe gelegd op het weven van Kente-kleden. Overal zitten dorpelingen onder een strooien dakje op een middeleeuws weefgetouw smalle banen stof te weven die daarna aan elkaar worden genaaid tot een grote lap. Aan de ene kant erg leuk om te zien hoe dit gedaan wordt en wat de patronen betekenen, aan de andere kant verbaast het me dat een dorp dat zich geheel op het weven heeft gestort nog steeds van zulke knullige kleedjes maakt. Op de terugweg hebben we twee Amerikanen een lift gegeven naar Fume, waarna we weer de pukkelweg naar Mount Paradise op mochten. Hier waren intussen drie Britten verschenen waarmee we biertjes hebben gedronken en hebben gegeten.

Donderdag hebben we de zonsopgang gezien vanaf onze veranda. Na het ontbijt naar het hoogste dorp van Ghana, Amedzofe, gereden en van daaruit de een-na-hoogste berg van Ghana, Mount Gemi, beklommen. Daarmee bedoel ik autorijden en een kwartiertje wandelen. Het uitzicht was helaas niet best vanwege de harmattan. Na de toegang à zes cedi te hebben betaald, en niet tien zoals onze gids nog probeerde, zijn we via Ho en Kpong naar Dedukorpe gereden om een struisvogelboerderij te bezoeken. De baas van het bezoekerscentrum van Amedzofe wilde graag meerijden tot Ho en was daarmee lifter nummer zeven van onze vakantie. Onderweg moesten we weer eens stoppen voor een politiecontrole waar ik erachter kwam dat ik feitelijk zonder geldig rijbewijs rond rijd omdat een buitenlands rijbewijs hier maar twee maanden geldig is. Gelukkig zei ik dat ik twee maanden in Ghana zat en niet ruim twee maanden zoals eigenlijk het geval was. Tenslotte zagen we nog een grote slang de weg oversteken.


De weg naar Dedukorpe was weer ouderwets slecht en op een gegeven moment moesten we zelfs terug omdat er domweg een stuk weg was verdwenen. In Dedukorpe wilde Village Secretary William ons wel naar de struisvogels brengen maar dan moest hij eerst zijn fiets naar huis brengen en wij moesten dus achter hem aan rijden. Dit moet een schitterend gezicht zijn geweest: twee blanken in een enorme 4x4 die achter een oude man aanrijden door een dorp van lemen hutjes. De struisvogelboerderij was een stuk groter dan die in Wli Agorviefe en we kregen deze keer tekst en uitleg maar erg bijzonder was het nog steeds niet. Wel kregen we nog een paar mooie veren mee als souvenir en natuurlijk wilden William en de struisvogelboerderijmeneer voor dit alles something small-small hebben.

Van Dedukorpe naar Accra was een makkie, alhoewel de borden waarop staat hoeveel kilometer we nog van Accra waren typisch Ghanees zijn en opeenvolgend 65, 68, 55, 59, 35, 41 en 40 kilometer aangeven. Terug in Accra heerlijk gedoucht, gegeten en tv gekeken en we raakten helemaal niet in paniek toen Gis haar paspoort kwijt was.

Al met al hebben we er 2084,9 kilometer Ghana opzitten met een gemiddeld verbruik van ongeveer 1 op 9,5. Gelukkig is diesel hier maar € 0,56 per liter zodat we voor zo’n 220 liter diesel maar € 122,60 kwijt waren. Niet veel als je bedenkt dat we een rondje om het grootste - ruim 8.000 km2 - kunstmatige meer ter wereld hebben gereden.

Dat was hem dan, Gisela is onderweg naar Nederland en ik moet bijna weer aan het werk. Tot de volgende keer!
Groeten uit Ghana, Kojo!
(m'n Ghanese naam omdat ik op maandag ben geboren)