Roadtrip om het Voltameer # 1

Op zaterdag 21 november kwam Gisela aan in Accra voor twee weken vakantie en een mooie roadtrip door Ghana. We hebben de zondag besteed aan uitslapen, bijpraten, boodschappen doen, in het zwembad liggen en lekker kreeft eten bij Captain Hook’s.

Maandag begon onze reis. We zijn ‘s ochtends naar KO-SA Beach Resort gereden vlakbij Ampenyi voorbij Elmina. De auto in Accra afgetankt (tankinhoud 95 liter) omdat ik bang was dat er niet erg veel pompstations in Ghana zouden zijn. Die zijn er dus wel en Gisela heeft ze allemaal aangewezen om mij daaraan te helpen herinneren. Even later zag Gisela gek genoeg een naakte man op straat lopen.

Ghanezen zijn erg gelovig en willen dat graag laten blijken door bijvoorbeeld hun winkel een leuke naam te geven. We hebben onze reistijd nuttig gemaakt door hiervan eens een selectie te maken. De oogst: God is King Radiator Works, Ownership is God Kia Motors, God is in Fitting Shop, Good Shepperd Motors, Everything is God Spring Workshop, God First Fitting Shop en King of Glory Bakery Ltd. Nadat je je dagelijkse boodschappen gedaan hebt kan je door naar The Living Spiritual Master of het Dr. Jesus Praying Ministry.

Toen we in KO-SA waren ingecheckt zijn we terug gereden naar Elmina om Fort Elmina oftewel St. George’s Castle te bezoeken. Dit is een van de grotere slavenforten van Ghana en is door Portugezen, Nederlanders en Britten gebruikt. Het is erg groot en typisch Europees; dit in 1482 gebouwde fort ziet er nog steeds beter uit dan alles wat de Ghanezen er sindsdien naast hebben gebouwd. Het bevat alle ingrediënten voor een goed slavenfort: bedompte slavencellen, een aparte cel waar opstandige slaven in mochten verhongeren, een kerk, een door of no return en een schitterend penthouse voor de gouverneur.

Toen we naar binnen gingen werden we achtervolgd door Ghanezen die erg graag onze naam wilden weten en toen we weer naar buiten kwamen wisten we waarom. We kregen een mooie schelp in onze handen gedrukt waar ze onze naam en hun emailadres op hadden geschreven met het verzoek of we niet wat geld wilden doneren voor de plaatselijke voetbalclub, zeg 50 dollar? Daar hadden we niet zoveel zin in maar een gratis souvenir laat je als goede Hollander natuurlijk niet liggen.

Na Fort Elmina zijn we meteen naar Cape Coast Castle gereden waar een sterk déjà vu gevoel ons bekroop aangezien het grote gelijkenissen vertoond met Fort Elmina maar dan wat groter en met wat meer kanonnen. Het vertrek bij Cape Coast Castle ging niet zonder slag of stoot omdat zowel Gisela als ik een Ghanees hadden gevraagd om op de auto te passen. Bovendien bleek er nog een officiële parkeerwachter te bestaan en ze wilden natuurlijk allemaal een fooi krijgen. Dat ik mijn cedi aan de officiële parkeerwachter gaf met de boodschap om het even lekker zelf uit te gaan zoeken viel slecht. Eentje bleef daarom in de deuropening van de auto staan en moest ik een goede zet geven om weg te kunnen komen. Tot nu toe de minst prettige ervaring in Ghana.

Op de terugweg zijn we nog even gestopt in Elmina waar een Nederlandse brandweerwagen staat. Deze is door Gouda aan Elmina gedoneerd en de brandweer van Elmina wilde graag meewerken aan een mooie foto.

Dinsdag begon wat stroef omdat Gisela niet lekker was. Ondanks dat zijn we ’s morgens vroeg in zee gedoken en zo heerlijk wakker geworden. Daarna een stukje rijden naar Kakum National Park. Hier hebben we de Canopy Walk gedaan maar niet voordat we eerst met een hele schoolklas op de foto moesten - geen groepsfoto! - en dat allemaal met mooie analoge camera’s. Gelukkig konden we regelen dat we niet tegelijk met deze schoolklas het park ingingen. De Canopy Walk bestaat uit ruim 300 meter touwbruggen die tussen bomen zijn gespannen waardoor je het park vanaf zo’n 30 meter hoogte kunt bekijken. Erg leuk om tussen de bomen door te wandelen, helaas hebben we weinig beesten gezien. Na de Canopy Walk hebben we nog de Nature Walk gedaan in het bos zelf met onze gids Still Alive en wederom niet veel spannends gezien.

Op de terugweg hebben we het Monkey Forest Resort bezocht wat gerund wordt door een maffe Rotterdammer die daar een zooitje apen en andere beesten in kooien heeft zitten. Misschien kwam het door de regen of omdat Gis in haar neus werd geknepen door een aap maar we hadden er allebei een net-niet-helemaal gevoel bij.

Tenslotte zijn we naar het Hans Cottage Botel gegaan wat gebouwd is rondom een meer vol nijlkrokodillen. Toen ik vroeg of het gevaarlijk was om rond dit meer te lopen kreeg ik te horen "You are a man, be a man!", dus toen konden we niet meer terug. Naast krokodillen stikt het hier van de wevervogels die druk bezig waren om nestjes te vlechten. Omdat iedereen die in Ghana is geweest terug komt met een Crocodile Dundee foto gingen ook wij met een krokodil op de foto, alhoewel Gis hier wat minder enthousiast over was dan ik...

Woensdag zijn we vroeg de zee in gedoken en snel vertrokken richting het noorden. Onderweg kwamen we een paar eigenaardige dingen tegen zoals de pothole-mannetjes die de kuilen in de weg staan te vullen in de hoop dat je ze een cedi geeft. Ook heb je de dooie-ratten-mannetjes die grasscutters (oftewel de grote rietrat - Thryonomys swinderianus) proberen te verkopen. Dit zijn een soort grote muskusratten die erg lekker moeten zijn. Ze worden heel of opengeknipt en geroosterd verkocht en vooral die laatste variant ziet er niet erg smakelijk uit.

We werden meerdere keren opgehouden door politiecontroles. Bij een van deze controles werd ik aangehouden voor te hard rijden. Volgens de lasergun reed ik met 69 km/u door de bebouwde kom. Ik reed alleen achter een andere auto en volgens mij kunnen ze daar niet doorheen laseren. Hoe dan ook, met een kaasverhaal over dat ik het toch echt niet wist en dat ik het nooooit meer zou doen mochten we zonder bekeuring verder rijden.

Een volgende controle was nog vager. De agent leek niet echt geïnteresseerd in dingen die wel of niet mochten. In plaats daarvan wilde hij gewoon even gezellig met ons babbelen en vroeg vervolgens “What did you bring for me?”, waarop wij zeiden “euh, nothing?”. Hij had vast op iets anders gehoopt maar we mochten door rijden.

We hebben deze dag erg lang in de auto gezeten ondanks de relatief goede weg. Enkele wegwerkzaamheden, het verkeer in Kumasi en de Ghanese bewegwijzering kostte ons de nodige tijd dus besloten we de nacht door te brengen in Hotel Dymns in Techiman. Gelukkig zijn we niet suïcidaal aangelegd want dan hadden we er hier zeker een einde aan gemaakt. In onze dure kamer was de koelkast stuk, was er geen warm water en de tv had drie netten waarvan CNN bleef hangen. In de WC hing een knipperende spaarlamp en het restaurant had de sfeer van een mortuarium. Echt een aanrader dus!

Donderdag zijn we dan ook snel vertrokken om na veel zoeken over slechte maar uitdagende dirt roads in het Boabeng-Fiema Monkey Sanctuary aan te komen. De dorpelingen geloven dat de loslopende apen heilig zijn en het is dus verboden om erop te jagen waardoor ze erg tam zijn. Apen die overlijden worden netjes begraven op de apenbegraafplaats. Met een gids zijn we het dorp door gelopen en hebben we voor 1 GH¢ een brood gekocht om de Lowe's mona monkeys te voeren. Deze komen uit je hand eten wat erg leuk is om te zien. Ook zijn er Geoffroy’s black-and-white colobus te zien maar deze apen blijven lekker in de boom zitten omdat ze geen brood lusten.

Na het apendorp moesten we de hoofdweg, dus asfalt, bij Jema zien te bereiken en vervolgens doorgassen om nog voor het donker in Mole te kunnen arriveren. In Kintampo wilden we effe snel een burgertje happen maar dit was ons niet gegund. Na een half uur wachten kwam het personeel vragen hoe een hamburger eruit zou moeten zien en of er echt zo’n mooi rond bolletje om heen moest. Met de foto op de menukaart ter inspiratie en toestemming om ordinaire boterhammen te gebruiken gingen ze weer vol goede moed de keuken in. Tenminste, dat dachten wij. In werkelijkheid bleek iemand op dat moment een taxi in te stappen om even naar de markt te gaan voor de boodschappen en toen ze na een uur eindelijk terug kwam bleek ze ook nog het vlees van een hoogbejaarde koe te hebben gekocht. Anderhalf uur wachten voor een taaie hamburger is bepaald geen fastfood!

Na het hamburger debacle en een snelle tankbeurt hebben we het laatste stuk asfalt naar Fufulsu en vervolgens de slordige 80 kilometer dirt road naar Mole National Park in hoog tempo moeten afleggen om net voor zes uur ’s avonds, dus voor het donker, te kunnen aankomen. In het Mole Hotel hadden we een heerlijke kamer voor onszelf met uitzicht op een grote drinkpoel waar je onder andere antilopen, wrattenzwijnen, krokodillen en apen kunt zien.

De tweede helft van onze reis staat beschreven in het volgende verhaal.