Akwaaba in Accra!

Ik ben nu precies één week in Accra en dat leek me een mooi moment om deze eerste week aan mijn weblog toe te vertrouwen. Het begon allemaal op maandag 28 september toen ik veels te vroeg moest opstaan om mijn vlucht naar Frankfurt om 07:15 te halen. Samen met Gisela en Henk naar het vliegveld, een slordige 35 kilo bagage inchecken, een snelle kop koffie en na een lange rij bij de douane rennen naar het vliegtuig omdat op de borden al Gate Closing werd aangegeven. Een korte vlucht naar Frankfurt waar ik drie uur moest wachten op de vlucht naar Accra. Dat gaf mij mooi de tijd om mijn telefoon op te laden en te pinnen. Dat laatste lijkt niet zo spannend, maar het gepinde geld zou ik al spoedig nodig hebben. Na een prima vlucht in een erg leeg toestel met mooi uitzicht over de schijnbaar eindeloze Sahara landde ik in Accra waar ik het vliegtuig mocht verlaten met zo’n verrijdbaar trappetje zoals dat hoort op het vliegveld van ieder zichzelf respecterend 3ewereldland.

Mijn grootste verbazing op Kotoka Int. Airport was niet de hitte, de vochtigheid, de rommel of de ongelooflijk zwarte Ghanezen maar de ontdekking dat de ambassadekoekebakkers in Den Haag 09-11-2001 als afgiftedatum op mijn visum hadden gezet! Dat is nog eens een slechte grap! Mijn paspoort is afgegeven in 2005 dus iedere aap weet dat dit niet kan maar maak dat een Ghanese douanier maar eens wijs. De Ghanees in kwestie zag wel een oplossing maar “You have to give me something” en wel zo dat niemand het kon zien. Aldus heb ik vijftig euro in mijn vaccinatiepaspoort gestopt en dat aan de beste man gegeven. Ineens bleek het toch niet zo’n groot probleem te zijn, kon ik een visum krijgen voor 60 dagen en had ik na 15 minuten op Ghanees grondgebied al mijn vuurdoop gehad.

Carole Nijenhuis, een van de longterm residents van het Vitens guesthouse, stond mij buiten op te wachten om me naar het guesthouse te brengen. Superfijn want ik had geen zin om met mijn twee koffers, rugzak, schoudertas en kledingzak in een aftandse Ghanese taxi te stappen. Dit klinkt als (te)veel bagage maar vergeet niet dat ik de nodige proviand bij me had om de Nederlanders in Accra wat op te vrolijken. Ik bracht onder meer een kilo spruiten, een kilo boerenkool, drie kilo kaas, anderhalve kilo witlof en de nodige stroopwafels en drop mee.
Het Vitens guesthouse is een prima onderkomen. Ik heb een ruime slaapkamer met eigen badkamer, een grote woonkamer met satelliet-tv, pooltafel en draadloos internet. Er is een bewaker, een kok, een schoonmaakster en twee honden die de boel in de gaten houden. Bovendien mogen we het zwembad van de achterbuurman gebruiken die daar ook zijn geiten heeft lopen dus dat is gezellig zwemmen tussen de dropjes. Daarnaast is het goed voor je conditie als iemand het hek open laat staan en je de geiten terug moet jagen.

Dinsdag ben ik meteen aan het werk gegaan. In eerste instantie zou ik met Martin Nijsse, de Managing Director van AVRL, mee gaan naar Koforidua maar dit ging uiteindelijk toch niet door. Ik heb de eerste werkdag dus niet veel meer gedaan dan kennis gemaakt met mijn Ghanese en Nederlandse collega’s, mijn laptop aangesloten en de tijd een beetje uitgezeten. Ook ben ik aangeschoven bij de wekelijkse vergadering die hier begint en eindigt met een gebed, de Ghanezen geloven namelijk nogal sterk in God en daar kom je ook niet makkelijk onderuit. Zo zijn veel taxi's versierd met teksten als The Lord my shepherd en Jesus is our saviour.

Woensdag was Cor Lievers, mijn opdrachtgever voor deze opdracht, weer op kantoor en kon ik met hem mijn opdracht wat meer richting geven. Ik ga me storten op het inzicht krijgen in het proces van arrears management, oftewel debiteurenbeheer. Ik ben daarom donderdag om 04:30 opgestaan om een dagje mee te kunnen lopen met ene Felix van het survey team. Dit team bestaat uit een soort van meteropnemers/incasseerders maar eigenlijk ook geen van beiden. Het komt erop neer dat deze mannen de Final Demand Notice’s bezorgen en daarbij en passant de meterstand opnemen als de klant in kwestie daadwerkelijk een meter heeft. Wat dit werk ingewikkeld maakt is dat men het in Ghana niet zo nauw neemt met de bewegwijzering en de klanten daarom met behulp van GPS-apparatuur gevonden moeten worden. Felix noteerde dan de meterstand, duwde de verbaasde klant zijn rekening in de hand en weg waren we. Als lunch kreeg ik van Felix kenkeh aangeboden. Een soort plakkerige bal meel met een soort sambal en een gebakken visje. Er is dus een reden dat er niet veel Ghanese restaurants in Nederland zijn. Felix is, zoals elke goede Ghanees, echter apetrots op dit lokale gerecht.

Wat erg leuk is, is dat de helft van het Ghanese wagenpark uit Europese afdankertjes bestaat. Er rijden hier dus auto’s en busjes rond van Schilderbedrijf Piet tot Werkverkeer en Deutsche Polizei.

Bij het AVRL kantoor hangen vele honderden vliegende honden (Straw-coloured Fruit Bat - Eidolon helvum) in de bomen. Vliegende honden zijn de grootste soort vleermuizen en in Indonesië heb ik nota bene iemand moeten betalen om mij deze dieren te laten zien.

In het weekend kreeg het guesthouse gezelschap van Alexander en Floris, twee Nederlandse studenten die een paar weken vrijwilligerswerk hadden verricht in Ghana. Zaterdag en zondag ben ik met hun Accra wezen verkennen met behulp van de gigantische Nissan Patrol van Martin. Toen we de auto bij een bank parkeerden kwam er een boze parkeerwachtermeneer naar ons toe die zijn baan wel heel serieus nam en de auto al had klemgezet met paaltjes, maar wederom kwamen we er met een “You have to give me something” vanaf. Zaterdagavond zijn we naar de bioscoop geweest in de Accra Mall en probeer maar eens om daar dan een Nissan Patrol te parkeren.

Zondagochtend zijn we met een paar collega’s, drie honden en twee kinderen wezen wandelen. In twee Nissan Patrols en een Toyota Landcruiser Prado reden we door Accra waardoor het leek alsof de president zijn hond ging uitlaten. In het park bij de University of Ghana hebben we lekker rondgelopen, heeft een moedige ezel de honden de stuipen op het lijf gejaagd, heb ik voor het eerst van mijn leven een mierenleeuw gezien en moesten we betalen voor het speeltuintje! Jawel, u hoort het goed en natuurlijk alleen de volwassenen want die zitten de hele tijd op een bankje en kinderen die wél spelen mogen dat gratis doen. ’s Middags ben ik met Floris en Alexander wezen zwemmen in het zwembad van het La Palm Royal Beach Hotel. Vanaf het zwembad kan je het strand van Accra zien en snap je meteen waarom iedereen in het zwembad ligt en niet in de zee. Het is erg vermakelijk om te zien hoe Ghanezen zwemmen, namelijk als hondjes. Gelukkig is het geen diep zwembad! De zondag hebben we afgesloten met een lekkere pizza. Tot de volgende keer!