Ghanese avonturen

Ik ben nu ruim twee keer zo lang in Ghana als toen ik mijn vorige verhaal schreef dus wiskundig gezien heb ik nu ruim twee keer zoveel Ghana-kennis en dat is te merken! De eerste week zat vol nieuwe indrukken waardoor ik vroeg naar bed moest en dan overdag nog zat te gapen. Inmiddels functioneer ik weer prima op de voor mij gebruikelijke hoeveelheid slaap.

Laat ik beginnen met een nabrander over mijn vorige verhaal. Inderdaad, 50 euro is erg veel smeergeld voor een Ghanees maar hoe vraag je om wisselgeld bij zo'n transactie??? Een schrale troost is dat deze 50 euro inmiddels terug betaald zijn uit de zak van AVRL dus uiteindelijk gaat het ten koste van Ghana en niet van mij.

Waarschijnlijk is het niet voor iedereen duidelijk wie AVRL is, ik werkte toch bij Vitens? AVRL staat voor Aqua Vitens Rand Ltd. en dat is een samenwerkingsverband tussen Vitens NV en Rand Water (Zuid-Afrika). Deze BV neemt voor vijf jaar het operationele management over van GWCL oftewel Ghana Water Company Ltd. wat het eigenlijke waterbedrijf van Ghana is. GWCL is nog wel verantwoordelijk voor grote investeringen, zoals bijvoorbeeld het vervangen van pompen. AVRL wordt ook wel aangeduid als The Operator en GWCL als The Grantor.

Niet alle Ghanezen vinden het een goed idee dat een stel witneuzen hun management over neemt; bij de ingang hangt al enkele maanden een groot spandoek met daarop de tekst “AVRL must go now”. Erg interessant om te werken in een bedrijf waar veel verborgen motieven spelen die niks met water te maken hebben!


Mijn opdracht begint steeds duidelijker te worden. In de laatste maanden is een enorme berg Final Demand Notices verstuurd naar klanten die een betalingsachterstand hebben. Afgelopen week is begonnen met het daadwerkelijk afsluiten van wanbetalers. Ik werk hierbij samen met William en Michael, het illustere duo dat deze operatie runt. Voor Ghanese begrippen zijn het redelijke doorpakkers en dat is wel zo prettig. Niet alle Ghanezen werken even hard, volgens Michael zijn sommige just lazy. Het is helaas waar en er zijn voorbeelden genoeg: meteropnemers die thuis de standen bij elkaar verzinnen en de rekeningen worden opgespaard om minder vaak bij klanten langs te hoeven te gaan!

Op het kantoor gaat alles er ook mañana, mañana aan toe. Zo wilde ene Charles wel iets voor mij uitprinten. Omdat de printer het niet deed heeft hij een uur lang lopen klooien. Zijn linkerbuurvrouw zat ondertussen een filmpje te kijken en zijn rechterbuurman was in slaap gevallen. Na enige tijd kon ik Charles ervan overtuigen dat het bestand e-mailen misschien sneller zou gaan en dat vond hij toen ook wel. Nu, twee weken later, heb ik het bestand! Supersnel!

Buiten werktijd gaat alles steeds meer zijn gangetje. De Nespresso-machine van het guesthouse is helaas ontploft dus we moeten aan de filterkoffie. Martin heeft vier pakken Douwe Egberts meegenomen uit Nederland dus we kunnen even vooruit. Gelukkig maar, want de Ghanezen drinken alleen maar vieze bah Nescafé.

Vorige week hadden we ironisch genoeg ineens geen water meer. Op zich is dat geen nieuws, er zijn hele wijken in Accra die maar op bepaalde dagen water krijgen omdat er niet genoeg water geproduceerd wordt (zo je wilt; er gaat te veel verloren) om iedereen altijd van water te voorzien. Bij ons in de tuin staat echter een watertank waar je in kan wonen en daar wordt door drie mensen gebruik van gemaakt. We hebben dus een behoorlijk aantal dagen zonder water gezeten en dit heb je pas door als de tank leeg is. Als verwende westerling en groot fan van een ochtenddouche was ik daar absoluut niet blij mee!

Het verkeer is hier zoals je dat verwacht van Afrika. Er zijn weinig verkeersregels en de regels die er zijn worden overruled door het principe right of might, een Nissan Patrol helpt daarbij. Overdag is het erg druk en kan je domweg niet hard rijden waardoor autorijden eigenlijk best makkelijk is. Je wurmt jezelf overal een beetje tussendoor en dan kom je er wel. ’s Nachts wordt het echt spannend. Er is hier nergens straatverlichting en de Ghanezen rijden allemaal met groot licht aan of juist zonder licht en ze kunnen eindelijk door rijden dus ze rijden lekker hard terwijl je zelf je oriëntatie een beetje kwijt bent. Het lawaai valt me dan weer alles mee, er wordt hier weinig getoeterd en bijna iedereen heeft een goed werkende einddemper.

Erg amusant zijn de stoplichtverkopers. Ze staan bij ieder stoplicht samen met de stoplichtbedelaars en de stoplichtruitenwassers en verkopen stropdassen, verloopstekkers, bananen, voetbalshirts, simkaarten, posters, zakjes water, neppe DVDs, houtsnijwerk, wc-papier, kortom alles wat een mens nodig heeft! Een fatsoenlijke Ghanese vrouw draagt haar handel op haar hoofd. Met tien kilo bananen op je hoofd in 30 graden tussen de auto’s door rennen? Ik doe het ze niet na! De stoplichtbedelaars zijn erg blij met de boterhammetjes die ik soms niet op krijg door onverwachte lunches buiten de deur, en anders lusten de geiten bij het zwembad ze wel.

Het heeft hier intussen al twee keer geregend. Beide keren ’s nachts dus daar hebben alleen de honden last van en de dag erna is het aangenaam fris. Aan de weerberichten uit Nederland te horen heb ik het goede moment opgezocht om naar Ghana te gaan.

Zaterdag 10 oktober ben ik wezen golfen met Martin en ene Ron. Ik zag mezelf nog niet echt op de golfbaan staan maar Martin zag het helemaal zitten. Greenfee 10 euro, clubs huren 10 euro en een caddy voor een koloniale 3 euro. Aldus heb ik met Martin en Ron 18 holes gelopen en ben en passant mooi verbrand. Het viel me alles mee en het plan is om vanaf nu iedere zondag golfles te nemen met collega Anne in Accra, of dat gaat lukken is een tweede. Dezelfde avond sushi gegeten in Monsoon, een erg leuke en onghanees hippe tent. Zondag zijn we vanwege het afscheid van Andrew Barber, de voormalig Managing Director van AVRL, in restaurant Livingstone wezen eten met alle afgevaardigden van GWCL, Vitens en Rand Water. Lekker langoest gegeten. Het leven in Ghana is zo slecht nog niet!

Afgelopen dinsdag en woensdag ben ik met Anne en Jettie (die een paar dagen op bezoek was vanuit Nederland) op een fieldtrip geweest om een paar pro-poor-water projecten en een water treatment plant te bezoeken in de buurt van Cape Coast. Bij deze projecten worden in de allerarmste dorpen standpijpen aangelegd waar de dorpelingen dan twee emmertjes water halen, twee emmertjes drinken, voor vijf pesewa. Overnacht in het Anomabo Beach Resort en daar ’s ochtends lekker gezwommen in de Golf van Guinee. Woensdagmiddag zijn we nog even door Elmina gereden om een korte blik op voormalig slavenfort Fort Elmina te werpen. Op de terugweg naar Accra reed ik en vond ik het nodig om over een doorgetrokken streep in te halen vlak voor een politiepost. Dat mag dus niet en ik moest diezelfde vrijdag nog naar de rechtbank om mij te verantwoorden voor deze "very dangerous" manoeuvre. Maarreh kunnen we dit niet regelen dan? Ja natuurlijk kan dat! Voor 40 cedi (circa 20 euro) zijn we weer dikke vrienden!

Vrijdag hebben de Ghanezen onverdiend en met hulp van God van Brazilië gewonnen op het wereldkampioenschap voetbal onder 20 jaar met strafschoppen. Ik heb de wedstrijd met het personeel van het guesthouse gekeken en na de laatste strafschop ontplofte Accra zowat.


Zaterdag ben ik met ene Mark van der Hoorn waar ik via waarbenjij.nu contact mee heb gelegd op stap geweest met de Patrol. We zijn eerst naar de Aburi Botanical Gardens gereden. Daar onder andere een enorme wurgficus gezien waarvan de oorspronkelijke gastheer al lang was gestikt en weggerot waardoor een holle boom over bleef; de wurgficus is een parasiet die in eerste instantie om een andere boom heen groeit. Verder waren de botanische tuinen niet zo heel spannend en omdat er tienduizend schoolkinderen met Nederlandse bussen op schoolreisje waren was het er retedruk. Daarom zijn we vrij snel doorgereden naar de oudste cacao-plantage van Ghana, gesticht door ene Tetteh Quarshie. Hier hebben we een rondleiding gekregen over de plantage, cacao geproefd en het museum bekeken waar de rechtersandaal van Tetteh ligt. Daarna zijn we doorgereden naar de Asenema waterval, een leuke waterval maar niet heel bijzonder. Er stond een bord dat we iemand moesten bellen om toestemming te vragen om de waterval te mogen bezoeken maar wij hadden daar geen zin in en we hadden ‘toevallig’ net geen bereik. De terugweg naar Accra was een hele uitdaging met veel druk verkeer, mannetjes die ongevraagd je ramen wassen en een paar ernstige verkeersongevallen als bonus.

Dan ga ik nu uitzoeken hoe ik mijn geld ga terugkrijgen van de DSB Bank. Superhandig als je bank failliet gaat wanneer je in Ghana zit! Tot de volgende keer!