In Ghana gaat alles op z'n Ghanees!

Sinds ik drie bekeuringen in één weekend heb weten te verzamelen heb ik de naam van notoire wetsovertreder binnen de expat gemeenschap. Ik krijg nare e-mails: "Edwin, to give you the opportunity to share your experience with Ghanaian traffic regulations you are the appointed volunteer to take us for lunch after the meeting", als ik iemand op ga halen van het vliegveld word ik er aan herinnerd dat ik moet oppassen met parkeren en als ik minder dan 30 cedi op zak heb waarschuwen ze me dat ik dan geen bekeuringen meer kan afkopen... en dan zeggen ze ook nog dat het aan mij ligt! Volstrekt onbegrijpelijk.

Enfin, vorige week donderdag 29 oktober was het tijd om mijn lang gekoesterde Hepatitis B vaccinatie te verzilveren. Dit heb ik laten doen bij de West African Rescue Association, ofwel de WARA, welke door westerlingen gerund wordt wat mij genoeg vertrouwen gaf om deze zware ingreep te laten uitvoeren. Tegen al mijn Ghanese ervaringen in vond de arts het niet nodig om hier een rekening voor uit te schrijven dus daar kwam ik mooi mee weg. Bovendien heb ik nu een Ghanese stempel in mijn vaccinatiepaspoort en dat is ook wat waard.

Donderdagavond ben ik met Mark naar Bywel geweest. Een soort openluchtkroeg waar live muziek gespeeld door een allegaartje van Ghanese amateurmusici inclusief een krasse tachtiger met honkbalpet als headliner. Op de dansvloer stonden voornamelijk iets te oude obrunis met iets te jonge meisjes te dansen. Dat je zulke meisjes voor 20 cedi de hele nacht mee naar huis mag nemen bewees de huisgenoot van Mark, die overigens getrouwd is en bijna een kind heeft.

Vrijdagavond ben ik met Mark weer naar Champs geweest. Champs is een behoorlijk grote uitgaansgelegenheid waar we veel bekenden van AIESEC tegen kwamen. Vrijdagavond is karaoke avond en Ghanezen nemen dit erg serieus. Sommige kunnen nog een behoorlijk potje zingen, anderen zijn ehm... minder goed.

Zaterdag ben ik met Jan en André de Akosombo dam wezen bekijken. Op de weg erna toe werden we nog even opgehouden door een optocht van dansende Ghanezen en chiefs op draagstoelen, waaronder een obruni chief! Daarna reden we verkeerd waardoor we eigenlijk twee keer tol hadden moeten betalen maar de goedgehumeurde tolmeneer herkende ons en we mochten zo doorrijden.

De Akosombo dam vormt het Volta meer, het grootste kunstmatige meer ter wereld qua oppervlakte, en de bijbehorende waterkrachtcentrale zorgt voor het grootste gedeelte van de elektriciteit in Ghana. Om de dam te bezichtigen hadden we wel een permit nodig die we ergens in een kantoortje konden krijgen. Toen we bezig waren om belangrijke zaken als kenteken en ons adres in Accra in te vullen viel de stroom uit. Oh ironie! Buiten stikte het van de hagedissen en grote miljoenpoten. Dankzij de rondleiding die we op de dam kregen snappen we nu eindelijk hoe een stuwdam werkt "Water contains no electricity!". Aha!

Zondag ben ik wederom met Jan en André op stap geweest en hebben we Fort de Goede Hoop in Senya Beraku bezocht. Dit fort is gebouwd door Hollanders in 17toen en ligt relatief dicht bij Accra dus ideaal voor een dag waarop je eigenlijk veels te lang in bed bent blijven liggen. Fort de Goede Hoop is gerestaureerd en wordt nu op z’n Ghanees beheerd. Dat betekent dat het halve fort wordt bewoond, de ene slavenkelder nu drankhok is en er in de andere slavenkelder een tv staat. Vanaf Fort de Goede Hoop heb je wel een erg mooi uitzicht op zee en de vele kleurige vissersboten die naast het fort aan land komen.

Na Fort de Goede Hoop hebben we lekker rustig aan gedaan en geluncht bij Till’s Beach Hotel in Gomoa Fetteh. Langzaam kwam ik erachter dat mijn Jollof Rice niet mijn lunch maar mijn diner ging worden dankzij de supersnelle Ghanese service. Na Till’s zijn we nog even langs de Feyenoord Football Academy gereden waar vele Ghanese jongetjes hopen op een carriere bij een Europese topclub. De terugweg naar Accra was nog een hele onderneming dankzij het drukke verkeer in het donker en aangezien we toch geen honger meer hadden zijn we maar naar de bioscoop geweest.

Dinsdag had ik een afspraak op het regiokantoor Accra West in Dansoman. Met de aanwijzingen van Cor en zijn Pajero moest dat een peulenschil zijn maar het kostte me toch nog een uur zoeken door allerlei vage straatjes. David, met wie ik een afspraak had, moest er erg hard om lachen en trakteerde mij na afloop op een lekkere fufu, oftewel een meelbal in een bord soep met een stuk vis erbij.

Woensdag ben ik met Martin en Anne naar Koforidua geweest. Daar hebben we een ziekenhuis in aanbouw bezocht die nog een wateraansluiting moet krijgen. De elektriciteitsvoorziening was in ieder geval al dik in orde. De draadjes waren op z’n Ghanees van hun isolatie ontdaan en aan elkaar geknoopt. Bovendien waren ze iets te dun en daardoor behoorlijk warm. Na het ziekenhuis hebben we in het nabij gelegen Bukonor een bijna voltooide waterzuivering bezocht die door de Belgische aannemer Denys wordt gebouwd. Hier kregen we een rondleiding en werd ons personeel er aan herinnerd dat er nu toch echt een ploeg moest worden gestuurd om de boel te gaan runnen. Toen ze moeilijk begonnen te doen over de auto die ze nodig zouden hebben werd de Operations Manager er even subtiel aan herinnerd dat hij die auto al een jaar geleden had besteld en dat hij er nu zelf in rond reed. Oh ja natuurlijk oepsie even vergeten.



Donderdag heb ik het callcenter bezocht waar vier man ongeveer één telefoontje per uur per persoon afhandelen en het dus retedruk hebben. Een veel gehoorde klacht: ik heb al vier weken geen water! Of mensen bellen om een lek te melden waarna hun wordt verteld dat ze voorlopig niet aan de beurt zijn omdat er nog grotere lekken zijn die voorrang krijgen. Als de callcenterdames intern proberen te achterhalen hoe lang het gaat duren voordat het probleem is opgelost krijgen ze meestal niemand te pakken omdat hun nummer bekend is en niemand zin heeft in extra werk. Op z'n Ghanees!

Vrijdag heb ik de meter workshop bezocht. Hier worden oude watermeters uit Nederland gereviseerd en klaar gemaakt om in het grotendeels onbemeterde Ghanese net te worden gestopt. Ze worden getest in een proefopstelling uit de tijd dat bier nog in houten kratten zat. Hiermee pompen ze precies 100 liter water door de watermeters en kunnen dan aan de stand aflezen hoe groot de afwijking is. Geeft een watermeter een stand van 101 aan, dan heb je dus 1% afwijking.

Ik ben zelf nu bezig om het proces van rekeningen innen op de rails te krijgen. De grootste uitdaging is om dit om te zetten van paniekvoetbal naar een procesmatige aanpak. Daarnaast ga ik proberen in het callcenter wat verbeteringen door te voeren, bijvoorbeeld op het gebied van telefoonvaardigheden. Dit is mij natuurlijk op het lijf geschreven na een half jaar Nederlandse callcenter ervaring.

Kortom, in Ghana gaat alles op z’n Ghanees!