Mijn laatste werkweek

Afgelopen week ben ik druk aan het werk geweest. Op dinsdag en op donderdag heb ik een training Debt Management gegeven aan respectievelijk de regio Tema en Accra East.

Omdat ik al eerder de weg was kwijtgeraakt, en niet te laat wilde komen op mijn eigen training, had ik chauffeur Victor gevraagd of hij me dinsdag naar Tema kon brengen. Toen ik hem die ochtend belde om dit te bevestigen bleek hij met een andere auto naar de garage te zijn voor onderhoud en moest ik het dus toch zelf zien te vinden. Op z’n Ghanees!

Volgens de Transport Manager was het echter makkelijk te vinden en hij kon het mij wel uitleggen. Jammer genoeg vergat hij daarbij één rotonde te noemen waardoor ik dus weer hopeloos verdwaalde. We leven hier in de Ghana Maybe Time dus dit leek mij nog steeds geen probleem, ware het niet dat net deze ene keer dertien man om stipt 10:00 zich zaten af te vragen waar ik bleef. Toen ik tien minuten later was gearriveerd kon ik meteen beginnen om de verloren tijd in te halen. Dat is dus niet op z’n Ghanees!

Om ervoor te zorgen dat ik op de terugweg niet weer zou verdwalen – ook al leek het me niet zo moeilijk om dezelfde weg terug te rijden en weet iedereen waar Accra ligt – kreeg ik een chauffeur mee die voor mij uit reed in een pick-up en die ik kon volgen tot het begin van de snelweg naar Accra. Mijn eigen escorte! Iets verderop kreeg een auto voor mij ineens een klapband en vlogen de stukken rubber me om de oren. Toch wel fijn dat het schroefje wat in mijn autoband zat er inmiddels is uit gehaald!

Dinsdagavond was er een nieuwsjaarscocktail in het huis van de Nederlandse ambassadrice. Een leuk feestje met alle Nederlandse expats en haring, bitterballen en oude kaas. Bovendien leuk om eens te zien hoe zij woont en dat doet ze niet verkeerd! Donderdagavond hebben we kunnen lachen om naïeve NGO meisjes en windbuilerige expats op een borrel van GHANECC in het Alisa Hotel, deze keer gesponsord door Vodafone dus met goodiebag.

Zaterdag ben ik ’s ochtends met Sjaak naar het Arts & Crafts center geweest voor wat broodnodige souvenirtjes zoals tuinstoelen. Toen we terug kwamen wilde ik even snel naar de WARA om de rekening van mijn malariatest te betalen maar dat ging zomaar niet. De Nissan Hardbody die ik van kantoor had meegekregen én de auto van Ben wilden niet starten. Iwanna's Suzuki Grand Vitara reed wel maar had problemen met de koppeling. Kortom, de oprit stond vol auto’s en nog hadden we er te weinig. ’s Middags zijn we met z’n allen naar het snertfeest gegaan wat werd georganiseerd ten behoeve van de Nederlandse school. Nederlanders blijven Nederlanders en dat betekent nieuwjaarsduik – oftewel ijsblokken in het zwembad -, boerenkool met worst, Marco Borsato en Unox-mutsen.

Zondag zijn Sjaak, André, Mark, ik en twee Ghanezen van kantoor met de Dodi Princess over het Volta meer naar Dodi Island en terug gevaren. Het duurde ruim twee uur om er te komen en dat betekende dat we ongeveer een half uur op het eiland konden rond kijken. Gelukkig was er ook niet veel te zien op dit snikhete en gortdroge eiland en was ik de bedelende UNICEF kindjes al vrij snel zat. Tijdens de boottrip was er live muziek en vooral op de terugweg konden de Ghanezen slecht stil blijven zitten. Wederom werd pijnlijk duidelijk hoe weinig ritmegevoel obrunis hebben!

Zondagavond heb ik mijn ouders opgehaald van het vliegveld en dat bracht de guesthouse populatie op twaalf en dat is meer dan vol. Vandaag werk ik nog om het een en ander af te ronden en morgen vertrekken we naar KO-SA.