Gebakjes op het strand

Zaterdag 7 november ben ik met Pim, Jan en André naar de Boti Falls geweest. Door een navigatiefout moesten we over een lange en slechte binnendoorweg die we het beste met één wiel in de berm konden nemen. Lekker een stukje hobbelen dus!

Bij de Boti Falls hebben we eerst een stevig stuk moeten wandelen in de hitte om een paar bezienswaardigheden op ons conto te mogen bijschrijven. Eerst kwamen we langs een grot waar Ghanezen zich vroeger verstopten tijdens een oorlog met de Britten. Daarna een flink stuk klimmen naar Umbrella Rock. Dit is een enorme platte steen die op een andere pilaarvormige steen ligt boven op een berg. Na uithijgen en een kokosnoot voor 40 pesewa zijn Pim en ik via bamboe laddertjes op Umbrella Rock geklommen. Een paar dagen later lazen we in de Ghanaian Times hoe duurzaam deze vorm van toerisme is: "...how wrong it is that ladders have been placed against it (allegedly by some local people) to allow people to climb to the top (for a small fee). This is because such usage can cause the delicately balanced overlying rock to topple over and then the remaining stump will not be attractive anymore...".

Na Umbrella Rock zijn we nog naar een palm gelopen die drie stammen heeft. Dit klinkt niet heel bijzonder en dat is het ook niet. Tenslotte de Boti Falls zelf bewonderd en terug naar Accra. Op de terugweg kregen we een dikke plensbui op ons hoofd die de ruitenwissers niet konden bijbenen. Alle kuilen kwamen vol water te staan waardoor je niet kon zien hoe diep ze waren en de Ghanezen kunnen of willen hun lichten niet altijd aandoen. Een interessante rit! Onderweg zijn we nog bij het huis van Rita ‘de-vrouw-van’ Marley gestopt om foto’s te nemen.

Zondag zijn André, Jan, Pim, John en ik naar Accra’s enige vuurtoren, het Accra Lighthouse, geweest. Onderweg zijn we langs Osu Castle gereden waar de regering is gehuisvest en waar we niet verder kwamen dan een muur van zandzakken met een slapende militair erop. Daarna over het Independence Square gereden waar de president zijn feestjes geeft. Dat was nu niet het geval dus is het gewoon een gigantisch leeg plein met lege tribunes eromheen. Bij het Accra Lighthouse aangekomen zagen we een groot bord staan met No Parking en het behoeft geen uitleg dat ik dat dus ook niet van plan was. Een onduidelijke local legde uit dat dit echt geen probleem was, dus vooruit maar. Voor 5 cedi pp mochten we de vuurtoren beklimmen en genieten van de frisse wind en het uitzicht op de sloppen van James Town inclusief pier, James Fort Prison en Ghanezen die en masse op het strand hurken om daar eens even lekker een gebakje te draaien.

Na de vuurtoren wilden we die pier wel eens van dichtbij bekijken dus zijn we naar de punt gelopen. Dat was niet geheel ongevaarlijk. De ene kant van de pier ligt namelijk vol met ‘verse’ vis die in de zon ligt te drogen en waar je niet op hoort te lopen. De andere kant is half afgebrokkeld, zit daardoor vol scherpe uitstekende punten en is bovendien een openbaar toilet. Hier kan je je dus smerig aan openhalen als je op slippertjes loopt. Ik heb mijn slippers na afloop dan ook maar eens goed gewassen.

Daarna zijn we naar James Fort Prison gelopen wat volgens onze reisgids een nog in gebruik zijnde gevangenis is waar je geen foto’s van mag nemen. Deze gevangenis, en voormalig slavenfort, is echter sinds eind 2007 buiten gebruik en voor 25, nou vooruit 10, cedi mochten we binnen een kijkje nemen. James Fort Prison bestaat uit een aantal grote cellen waar enkele honderden gevangen, waaronder Kwame ‘wie-kent-hem-niet’ Nkrumah, op elkaar gepropt zaten. Na één jaar detentie kregen ze een tandenborstel welke nog steeds aan touwtjes aan de tralies hangen. Al met al genoeg motivatie om niet in een Ghanese gevangenis te belanden!

Tenslotte zijn we naar het Arts & Crafts center, oftewel troep-voor-thuis-markt, gereden om daar een lekker biertje te drinken en ondertussen lastig te worden gevallen door de verkopers die af en toe met veel verbaal geweld door de restauranteigenaar werden weg gejaagd. Een mooie gelegenheid om te oefenen op onderhandelen wat niet iedereen even goed in de vingers had. Uiteindelijk zijn we allemaal met iets moois naar huis gegaan. Toen we wegreden werden we even opgehouden omdat er een bange Ghanees de straat op rende gevolgd door een boze horde die deze man voor onze bumper in elkaar begon te slaan en zijn kleren begon uit te trekken. Ghanezen spelen graag eigen rechter aangezien de officiële route meestal nergens toe leidt. Gelukkig wilde één van de relschoppers wel even met een brede lach ruimte maken in de knokploeg zodat wij door konden rijden.

Diezelfde avond gingen we een pizza eten bij Mama Mia. Ik ben echter nooit aan die pizza toegekomen. Ergens tussen het bestellen en het opdienen kreeg ik het ineens koud en warm tegelijk, brak het zweet me aan alle kanten uit en ging ik zowat van mijn stokje. Op dat moment heb ik mijn pizza maar afbesteld, een lastige opgave voor het personeel, en vijf minuten later ging het weer een stuk beter. Ik dacht dat het een kwestie zou zijn van even rustig zitten maar een kwartier later viel ik weer zowat om en heeft Jan me naar huis gebracht. Voor Jan werd het een stoomcursus autorijden in Ghana; in z’n uppie in het donker terwijl hij de weg niet wist. Ik ben op tijd naar bed gegaan en ik had de volgende dag nergens meer last van. Wie een goede verklaring heeft mag zijn vinger opsteken?!

Op woensdag 11 en 18 november heb ik een presentatie gegeven over het callcenter in Nederland aan medewerkers van de Front- en Backoffice die een training kregen. Mijn publiek viel steil achterover van het aantal telefoontjes dat we in Nederland per week verwerken. Ook begrepen ze niet dat in Nederland mensen hun eigen watermeter aflezen, dat ze dat slechts één keer per jaar doen en dat we dan ook nog bijna al het geld binnenhalen. Na afloop van de presentatie op 11 november ben ik met de groep mee geweest op een leuke maar supervage trip. Ze gingen namelijk ene Dr. Kwadwo Safo bezoeken die een apostel is en een kerk heeft. Ook heeft hij een groot stuk grond gekocht waar hij onder het motto "No empowerment is as effective as self-empowerment and the Blackman is capable of doing anything the White can do" een beetje Willie Wortel speelt en zijn eigen auto’s, tv’s, lasapparaten, graafmachines en meer laat bouwen. Met zelf bouwen bedoel ik ook zelf bouwen. De motorblokken worden ter plekke gegoten en de tv’s krijgen een houten behuizing die niet van echt te onderscheiden is. De mallen worden weliswaar schaamteloos gebaseerd op bestaande techniek, de tv’s hebben een jaren ’90 design en de auto’s roesten al voordat ze klaar zijn maar toch is het gaaf als je je eigen limousine kan laten bouwen.

Vrijdag is in Ghana de dag waarop iedereen in traditionele kleding naar het werk gaat. Tot nu toe deed ik daar enthousiast niet aan mee, maar sinds een kleermaker twee mooie AVRL shirts voor me heeft gemaakt ontkom ik er niet meer aan.

Zaterdag 14 november ben ik met Mark en Iwanna, onze nieuwe huisgenoot, naar het Dream Beach Resort in Kokrobite, vlakbij Accra, gereden. Een goedkope en ietwat shabby accommodatie vlakbij het strand inclusief een paar apen aan een touwtje. Daar hebben we onze tassen gedumpt en zijn toen naar Bojo Beach gereden waar we heerlijk hebben gezwommen, in de zon hebben gezeten en lekker hebben gelunchdineert op een strand waar je nou eens niet struikelt over de plastic zakjes, lege flesjes en ehm gebakjes. Hier vond ik een mooie schelp en het skelet van een koffervis dus die gingen mee naar huis. Ik had ze even onder het wiel van de auto gelegd vanwege de penetrante vislucht en je kan wel raden wat er toen gebeurd is. Het resultaat is een 1000delige legpuzzel met vislucht. Op de terugweg heb ik nog slijkspringers gezien en dat kan de bioloog in mij wel waarderen.

Zaterdagavond was er een feestje bij Big Milly’s Backyard. Hier was erg leuke live reggaemuziek en een hele hoop rastafari die straalbezopen compleet uit hun plaat gingen. Schitterend om naar te kijken en te constateren dat obrunis echt geen gevoel voor ritme hebben!

Zondag was een erg relaxte dag. Heerlijk uitgeslapen en daarna onder het genot van een sambal omelet een boek gelezen. Het personeel was net zo relaxed, op een gegeven moment lagen ze alle vier te slapen. ’s Middags wilden we het nabij gelegen Solo Forest Monkey Sanctuary bezoeken maar na tien keer vragen en idem vage antwoorden hebben we niet anders kunnen constateren dan dat dit onvindbaar is of helemaal niet bestaat. Een strafpunt voor de reisgids en hobbeldebobbel terug naar Accra!

Woensdag 18 november moest ik zoals gezegd voor de tweede keer een presentatie geven en op de terugweg zag ik iets bijzonders: een trein!! Dat verwacht je niet! Het spoor wordt namelijk intensief gebruikt als voetpad en de hutjes staan er nog net niet op. Even later zag ik een motorrijder die zijn motor ineens liet omvallen en ik moest meteen aan René (Groningen, 2008) denken.

Dat was hem weer! Vanavond ga ik Gisela van het vliegveld halen en ik ben benieuwd wat ze van Ghana vindt. Vanaf maandag gaan we roadtrippen door Ghana. Het plan is grofweg: Accra – Ampenyi – Mole – Volta Region – Accra. Als ik terug ben mag ik meteen weer volle bak met een training voor de District Client Care Officers die moeten leren hoe ze geld moeten ophalen.
Tot de volgende keer!

Update 21-11
Vanwege mijn gekke ervaring bij Mama Mia en op telefonisch aanraden van Ilse ben ik net naar de WARA geweest om me te laten testen op malaria. Helaas, ik heb het niet. Ik heb wel een doosje anti-malaria pillen gekocht mocht ik het toch krijgen tijdens onze roadtrip.