Een week vol bekeuringen

Zondag 18 oktober ben ik met Jan-Pieter naar de Shai Hills geweest. Jan-Pieter werkt op de Nederlandse ambassade en had een ouderwets degelijke Toyota Landcruiser met dubbele tank, snorkel én diplomatieke kentekenplaten meegenomen. Ideaal want daarmee kan je bij iedere politiepost en tolpoort gewoon hoppakee doorrijden. Het Shai Hills National Park is leuk, maar in het Afrikaans referentiekader geen topper. We hebben gedeeltes van het park met de auto gedaan en flinke stukken te voet en daarbij hebben we enorme baobabs, een kudde kobs (antilopen), groene bavianen en wat vogels gezien. We hebben ook drie grotten bezocht waar de Shai woonden totdat ze werden weggepest. In één van deze grotten woont nu een kolonie vleermuizen (African Sheath-tailed Bat - Coleura afra) en dat is te ruiken! Bij de andere twee grotten was het genieten van het uitzicht op de uitgestrekte savanne.

Dinsdag ben ik op pad geweest met een surveyor en een pipe fitter om wanbetalers af te sluiten in Accra’s grootste sloppenwijk Agbogbloshie, welke op de stadsplattegrond niet eens bestaat. In de volksmond heet het Sodom and Gomorra en ik weet waarom. Het is een doolhof van houten hutjes opgevuld met kapotte auto’s, oude koelkasten en andere welvaartsresten. Hiertussen spelen kinderen vrolijk in de penetrante lucht van brandende autobanden, etensresten en ontlasting. Kippen en geiten worden op straat geslacht en wat daarvan overblijft mengt zich met afgewerkte motorolie en ondefinieerbare prut in een primitief open riool dat uiteindelijk in de zwaar vervuilde Korle Lagoon uitmondt. De PVC waterleidingen - die vol gaatjes zitten en regelmatig droog vallen - lopen hier ook doorheen. Middenin deze chaos ligt Kokomba Market waar praktisch alleen maar yam wordt verkocht.

De eerste pijp die we moesten afsluiten was niet van een wanbetaler, maar één die door de buurtbewoners was open gezaagd om hun emmertjes voordelig te kunnen vullen. Onze fitter heeft deze pijp professioneel gedicht door er een stuk dichtgesmolten pijp op te lijmen maar het zou me niet verbazen als hij dezelfde dag weer open wordt gezaagd. Ziehier het antwoord op de vraag van de mensen verderop uit de wijk waarom ze geen water krijgen.

De tweede pijp die we moesten afsluiten was de dag ervoor al afgesloten maar deze klant had zelf het initiatief genomen om de boel weer aan te sluiten. Dag mag dus niet, zelfs niet in Ghana.

Het is dus heet, vochtig, vies, stoffig, lawaaiig, arm, het stinkt, het is om gezondheidsredenen oppassen waar je gaat staan en ik was zeer zeker de enige blanke in een straal van tien kilometer dus dan wordt er gestaard en negeren is onmogelijk: “Obruni, how are you?” en in het geval van huwbare tienermeisjes “I love you!”. Dit alles plus het feit dat ik een horloge, een digitale camera, twee GSMs en een creditcard op zak heb en je zou zeggen dat je niet op je gemak voelen een understatement is.

Toch viel het me uiteindelijk alles mee en zit de stress vooral tussen je oren. Zelfs de mensen die we hebben afgesloten waren, uitzonderingen daargelaten, toch nog vriendelijk. Ik denk dat het een beetje de Ghanese instelling is. Zo gauw men zich realiseert dat de afsluiting een feit is heeft het weinig zin om boos te blijven. Je maakt nog eens een grapje en oefent de Ghanese handshake en dan is het klaar. Om de drie hutjes knalt Bob Marley uit de speakers, de zon schijnt en de Ghanezen lachen dus eigenlijk is het nog best gezellig.

Donderdag ben ik met Mark uit geweest in Ryan’s pub met een groep mensen van AIESEC, een soort internationale studentenvereniging. Erg gezellig en erg obruni. Vrijdag met Mark en Alex uit geweest in de Champs. Hier hadden we vrij snel drie hoertjes om ons heen verzameld en die raak je niet meer kwijt. Toen ik vertelde dat ik op mannen viel moest ik dat maar bewijzen. Hmmm.

Zaterdag 24 oktober ben ik met Mark en een hele groep AIESECers naar Ada Foah geweest. Dit is een schiereilandje van zand met aan de ene kant de rivier Volta en aan de andere kant de oceaan. Er reden wat mensen van AIESEC met ons mee en alles leek goed te gaan totdat ik een verboden-te-keren bord miste. Verkeersregelaar 1 ging voor mijn auto staan en verkeersregelaar 2 stapte bij ons in. Dit is een truc die ze vaker gebruiken in Accra en de enige manier om ze kwijt te raken is, uiteraard, ze wat te geven. Met 20 cedi was het geregeld, misschien een beetje te royaal maar dat omkopen blijft gokwerk. Een uur later moesten we vervolgens stoppen bij een politiecontrole en deze keer had ik echt niks verkeerd gedaan, dacht ik. In Ghana mag je namelijk niet op je slippers auto rijden. Serieus. Dat leek ons ook een kaasverhaal en we zijn de discussie met deze agent aangegaan. Uiteindelijk hebben we met Mark z'n UN-paspoort een diplomatieke status bij elkaar verzonnen en daar schrok Meneer Agent wel een beetje van want zijn toon veranderde ineens van bevelend naar vragend. Het was erg heet onder de ”scorching sun” en of er bij ons niet een Fanta af kon. We hadden net daarvoor Fanta gekocht voor 1,20 cedi dus dat kon hij krijgen en toen moest het maar klaar zijn.

In Ada Foah vonden we na lang zoeken eindelijk het bootje dat ons naar Maranatha, ons verblijf, bracht. In theorie kan je hier ook met een 4x4 komen maar dan moet je wel over een flink stuk strand met alle risico’s van dien. Maranatha bestaat uit een aantal hutjes van palmbladeren met daarin een bed met een peertje erboven. Er zit geen vloer in dus je slaapt echt op het strand en af en toe komt er een krabbetje langs. De gemeenschappelijke wc is een gat in de grond met een houten kist erboven en dat stinkt behoorlijk in de hitte hier. Tenslotte is er nog een kleine bar waar ze sterke drank in zakjes verkopen. Lekker basic dus en we hebben dan ook niet veel meer gedaan dan een beetje in de schaduw zitten en ouwehoeren met de circa 20 man sterke groep AIESECers. Het kost het personeel hier ongeveer tussen de twee en vier uur om je eten klaar te maken dus dat vereist wat planning en geeft een hoop hilariteit als de laatste persoon tegen tien uur eindelijk zijn spaghetti heeft. De zonsondergang was schitterend en ’s avonds werd er een groot kampvuur gestookt waar een groep Ghanezen lekker bij ging drummen en dansen.

Zondag moesten we enigszins vroeg op maar dat was geen probleem. Als je al niet wakker wordt door de zon die vanaf zes uur je hutje begint op te warmen, dan is het wel door de vissers die luid zingend de netten binnen halen op het strand. Na ons ontbijt moesten we al snel weg omdat Mark en ik het amfibisch transportschip Hr. Ms. Johan de Witt van de Nederlandse marine gingen bezoeken in Tema. Dit schip maakt een promotiereis langs de Afrikaanse kust en alle Nederlanders in Ghana waren uitgenodigd door de ambassade voor een rondleiding. Het is een enorm schip en jammer genoeg was hij helemaal leeg. Geen helikopters op het dek en geen boten in het droogdok. Desondanks erg leuk om te zien hoe het leven is als marinier.

Zondagavond zou ik Martin ophalen van het vliegveld en dat ging ietwat stroef. Toen ik weg reed met de Nissan Patrol hield hij er na een meter of dertig ineens mee op. De accu was niet leeg en de tank ook niet. Erg vreemd maar vooral superonhandig. We hebben de auto terug geduwd in de tuin en toen ben ik maar met de Dacia Logan gegaan. Dat ging goed alleen moet je die dus niet parkeren bij de aankomsthal waar je maar drie minuten mag parkeren. Wederom had ik het bord niet gezien maar de auto was dus wel mooi weggesleept toen we terug kwamen. Gelukkig kregen we hem meteen weer mee voor de schappelijke prijs van 70 cedi en daar kregen we zelfs een bonnetje bij. Pfiew!

De Nissan was maandag alweer gerepareerd - er zat lucht in de brandstoftoevoer - en hopelijk wordt het internet deze week ook gerepareerd.
Martin is dus weer terug en we krijgen de komende drie weken ook nog bezoek van shorttermers Jan Velgersdijk en André Zwaga van Vitens dus in het guesthouse wordt het een stuk gezelliger! Tot de volgende keer!