Een zwarte Kerst

Ik was al een tijdje op zoek naar een leuk Ghanees aandenken, en daarmee bedoel ik iets wat typisch Ghanees is en niet iets wat gemaakt is omdat toeristen het kopen. Zo hangt niemand hier een houten masker in zijn huis maar een machete... de Ghanezen poetsen er nog net niet hun tanden mee! Bovendien is een machete ook erg praktisch. Zo kan ik er kokosnoten mee open hakken, het gras mee maaien of er een geit mee slachten. Een ideaal souvenir dus! Omdat je hier als obruni altijd duur uit bent vroeg ik Alex om er voor mij één te kopen en dat kostte me een schamele 9 cedi. Voor een extra cedi wordt je machete ook nog geslepen maar dat heb ik maar niet gedaan aangezien ik hem op Schiphol niet weer wil inleveren en ik toch niet op Tutsi-jacht ga.

Vlak voor Kerst heb ik mijn huisgenoten Martin, Iwanna en Mark naar het vliegveld gebracht en een dag later gingen ook kok Alex en schoonmaakster Elizabeth naar hun familie toe. Alleen George, de altijd aardige maar ietwat vreemde en soms bezopen bewaker bleef achter om vanuit het hokje bij de toegangspoort de boel in de gaten te houden. Daarnaast kwamen Alexander, die hier al eerder was geweest, en zijn moeder Daniella nog een paar dagen langs. Het guesthouse was dus nogal leeg.

Ik heb er geen spijt van dat ik niet naar Nederland ben gevlogen maar vind het wel jammer dat ik de Kerst in Nederland heb moeten missen. Alle foto’s en verhalen over dikke pakken sneeuw, gezelligheid en lekker eten hebben mij doen beseffen dat Kerst vieren in Snikhetië niet werkt. Het was voor mij letterlijk en figuurlijk een zwarte Kerst! Het is zelfs zo erg dat ik er pas een week later bij het invullen van mijn uren achter kwam dat Kerst een dag later was dan ik al die tijd dacht.

Alex heeft Kerst in ieder geval goed gevierd. Vlak voor zijn verlof heeft hij samen met George in de voortuin drie parelhoenders en twee geiten geslacht. Daarna hebben ze een vuurtje gestookt om de haren van de geiten af te branden. Zelfs de koppen en de poten zijn opgegeten. Jummie! Zelf heb ik Kerst gevierd met zuurkool uit de vriezer en een slakkenkebab in een Afrikaans restaurantje.

Zondag 27 december was er ineens een doucheleiding gesprongen. Op zo’n moment is het slim om de hoofdkraan dicht te draaien maar dat konden Alexander en Daniella, die ’s morgens vroeg waren vertrokken, niet bedenken. Die middag belden ze nog even op om te vertellen dat de douche een beetje raar deed en ondertussen zat ik mooi met een probleem. Na wat zoeken bleek de eigenaar van het guesthouse naast ons te wonen en was er diezelfde dag nog een loodgieter bezig om de complete douchecabine van de muur af te slopen. Heerlijk op z’n Ghanees maar ik had in ieder geval weer stromend water.

Aangezien het in de Kerstvakantie zo rustig was heb ik me op het golfen gestort onder de bezielende leiding van golfleraar Richard. Ik heb inmiddels negen lessen gehad en wat op tv zo makkelijk lijkt valt in het echt nog niet mee! Na “Look at the ball! Widen your stands! Tighten your grip! Finish your swing and don’t dip your shoulders!” volgt steevast een “Don’t worry! Don’t think of anything but the ball! Clear your mind! Don’t think too much and let the club do the work!” Aargh!!

Iedere golfles ga ik small-small vooruit. In het begin was ik al blij als ik de bal raakte, daarna was ik blij als hij de lucht in ging en inmiddels maak ik me al druk om richting en afstand. Bij mijn laatste twee lessen heb ik geoefend met een wood en het is heerlijk motiverend om te zien hoe ver een golfbal gaat als je hem daarmee goed raakt!

Je hebt hier geen GVB nodig, er zijn geen greens maar browns en als je golfleraar hoge nood heeft dan doet ‘ie dat even tegen een boom. Bovendien ligt de golfbaan naast het vliegveld dus af en toe komt er ineens een Boeing over de schutting heen. Het moge duidelijk zijn; ook golf gaat hier op z’n Ghanees! De prijzen zijn er dan ook wel naar. Golfles 15 cedi, caddy 5 cedi, greenfee 10 cedi en de clubs kon ik van Martin lenen dus al met al kost een les mij een krappe 15 euro en das niet duur!

Oud en Nieuw heb ik bij collega Anne gevierd met andere expats en dankzij Cor heb ik zelfs oliebollen gegeten. Wij waren de enige in de straat met vuurwerk, en dat is misschien maar goed ook. Het Ghanese vuurwerk ging vaak omhoog maar minstens net zo vaak deed het niks, ging het richting zwembad of de tuin van de buren, liet het het alarm van mijn auto afgaan of kwam gevaarlijk dichtbij!

Afgelopen week was iedereen weer terug in Ghana en kon er weer lekker gewerkt worden. Wat een verschil met de laatste weken van 2009! Sinds dinsdag hebben we bovendien gezelschap van Sjaak Botterblom, een shorttermer van Vitens.

Dit weekend ben ik met Sjaak en Mark op pad geweest met de Mitsubishi L200 die nog niemand is komen ophalen sinds ik een maand geleden de sleutels kreeg. De rechtervoorband was een beetje zacht en toen we die lieten oppompen kwamen we erachter dat er een schroefje in de band zat. De bandenman kon dit niet repareren dus hebben we de gok genomen dat het schroefje zou houden en zijn we naar Shai Hills National Park gereden waar ik de bavianen, kobs en vleermuizen weer heb gezien. Echt leuk werd het toen er een stortbui los barstte en de 4WD er aan te pas moest komen om het park weer uit te komen.

Na de Shai Hills zijn we naar New Ningo gereden waar we wilden overnachten. Na een zoektocht langs beach resorts die of vol of duur of überhaupt geen beach resort waren kwamen we aan bij het Sunny Haven Beach Resort waar we voor 24 cedi een compleet huisje konden huren, weliswaar zonder airco en stromend water maar met genoeg ruimte voor een heel gezin. Helaas had dit resort geen keuken dus moesten we naar het naastgelegen resort voor eten. Daar heb ik de chicken gizzard oftewel spiermaag geprobeerd. Tegen zonsondergang hebben we wat over het strand geslenterd en daarna heerlijk gefilosofeerd onder het genot van een biertje.

We hadden aan het personeel gevraagd of we zeeschildpadden konden zien maar volgens hun was dit erg moeilijk omdat het eb was en er was niemand te vinden die ons hierbij ging helpen. Eigenwijs als we zijn hebben Sjaak en ik de wekker op vier uur gezet en hebben we twee uur lang in het donker lopen zoeken. Toen we de hoop al lang en breed hadden opgegeven vonden we ineens twee Olive Ridleys en een aantal sporen, nesten en eierschalen vlak bij elkaar. De Olive Ridley is de kleinste en meest voorkomende soort zeeschildpad maar desondanks supergaaf om te zien! Nadat we beide dieren uitgebreid hebben bekeken en gefotografeerd en terug de zee in hebben zien gaan hebben we nog een dutje gedaan en zijn we na het ontbijt weer terug naar Accra gereden.

’s Middags heb ik mijn laatste golfles gehad en nu ben ik alweer aan mijn laatste werkweek begonnen. Komend weekend komen mijn ouders aan waarmee ik twee weken op vakantie ga en dan zit het er alweer op. De Ghana Maybe Time vliegt voorbij!