Rit St. Petersburg, Rusland - Jaala, Finland
Door: René Mulder
Blijf op de hoogte en volg Edwin
12 Augustus 2008 | Finland, Jaala
3.097,4 km GMT + 3/2
We staan vroeg op om fris en fruitig al onze kleren en spullen in te pakken. Na de teleurstellende goedkope schoenenjacht lacht het lot René toe en geeft hem een schoenendoos met 2 schoenen die precies passen. Kennelijk vergeten door een vorige huurder/gast. Aangezien er alleen maar vrouwen op de kamer slapen is die conclusie snel gemaakt en verdwijnen de stappers met 1 vloeiende beweging; hop! in de koffer. Onze motoren staan er gelukkig ook nog, klaar om weer wat roebels te verstoken (25 roebel per liter; ongeveer 85 eurocent). Vol goede moed rijden we St. Petersburg uit aan de oostkant. Gelukkig moeten we naar het westen, dus dat is mooi. Met de drukte is het ook niet meer zoals bij aankomst, op dinsdag werken de russen dus kennelijk toch, want de spits kost ons een hoop tijd. Op gevoel gaan we ineens de goede kant op en het laatste stukje informatie halen we bij een tankstation. Net als RUS stickers voor 2 roebel ps. We moeten richting Vyburg maar in het Russisch spel je dat nogal anders. Maar goed dat we de eerste paar letters uit ons hoofd hebben geleerd anders waren we gegarandeerd weer mis gegaan. Je spelt het ongeveer zo: BbiGoP (uit m’n hoofd). Vanaf dat punt gaat de reis eigenlijk soepel tot aan de grens. De weg is goed, de politie thuis, dus gas erop en gaan. 5 km voor de grens krijgt het landschap al een Fins uiterlijk. In the middle of nowhere zien we ineens een slagboom + Ursula, die onze paspoorten wil zien. We stoppen 200 m. later opnieuw zodat Ed z’n camera erop kan schroeven. Ook maken we ff onze laatste roebels op aan benzine en verbazen we ons over de talrijke gloednieuwe auto’s zonder kenteken die langs scheuren. Hele trailers vol van dit soort bakken passeert ons op een gegeven moment. Dan de grens. Kleiner dan de heenweg en een stuk minder druk, maar basicly dezelfde procedure. Wederom worden we in de rij aangesproken en wederom zegt iedereen dat we gewoon langs de rij door moeten rijden. Dat doen we dus, alhoewel Timon het wel heel enthousiast opvat en zowel het stopbord, stopstreep en rode licht negeert en pas stopt bij de slagboom. René en Ed kijken er naar en schudden hun hoofd, maar wonder boven wonder mag de Indiaan gewoon verder rijden. De douanier wordt niet eens boos. R & E wachten tot het licht groen wordt, wat zo’n 30 minuten in beslag neemt. Dan treffen ze Timon iets verder bij de rij voor de drie stopstrepen. We vullen weer zo’n blaadje in om onze goederen aan te geven en laten alles checken. Het gaat duidelijk allemaal een stuk soepeler, naar onze bagage wordt niet eens meer gekeken en om 2 uur ongeveer staan we bij de grenspaal foto’s te nemen. We halen nog ff taxfree voor de laatste keer een fles vodka van 4 euro en pakken de finse douane poortjes. Wat een vergissing van ons, hoe snel we dachten dat het zou gaan, zo langzaam ging het in werkelijkheid. Geen ingewikkelde procedures, geen formulieren, alleen een paar rijen met auto’s voor een rood licht. Uiteindelijk willen ze enkel ff snel onze paspoort zien en daar hebben ze ons dan een uur voor laten wachten. Nou had Ed ook wel z’n best gedaan om de traagste rij te kiezen, maar toch. Het feit dat Jurgessyyveklaassin Hansylloniiti na ieder paspoort een kwartier rust nodig heeft, heeft ons een hoop tijd gekost. Het is inmiddels GMT + 2 en ongeveer 17:00 uur als we in Finland een plan trekken voor de avond. Omdat het weer zo mooi is besluiten we nog zo’n 100 km door te rijden richting Heinolo (noorden) en daar bij een meer te genieten van een noodmaaltijd. 3 maaltijden lijkt immers wat overdreven om de hele tijd mee te zeulen en zo’n westers land met overal winkels. Eenmaal bij Heinolo in de buurt kiezen we een meer. Er zijn kortweg 3 soorten oevers: moerassig met riet, rots (dikwijls tientallen meters hoog) en zand/gras. U raadt het al, alleen bij de laatste kun je het water in en zo’n beetje iedere vierkante kilometer is bewoond. Dikke pech voor ons dus, want wij willen graag zwemmen. Uiteindelijk, na zo’n 45 minuten rondrijden, hebben we een paar mogelijke plekjes gespot die allemaal net niet leuk zijn. Er is ook nog een klein gemeenschappelijk strandje waar boten liggen en 1 auto staat. Uiteraard kwam ons ‘fuck it’ gevoel snel naar boven en stond de tent circa 5 minuten later pal aan het water (en de auto). We smikkelen onze gore nasi sate op en starten een kampvuur. Alhoewel... Een bos hout met een halve liter benzine blijkt niet zo goed te werken als gehoopt. Edje toont zijn vuur-aanmaak-abilities een keer of vijf omdat het vuur telkens uit gaat. Er moet 3 man aan te pas komen om het gewenste effect te bereiken maar de fik is uiteindelijk goed, groot en hoog. Tijd om te spelen: we verbranden vuilnis en glas en traditiegetrouw borrelt het waxine vet als de beste.
We staan vroeg op om fris en fruitig al onze kleren en spullen in te pakken. Na de teleurstellende goedkope schoenenjacht lacht het lot René toe en geeft hem een schoenendoos met 2 schoenen die precies passen. Kennelijk vergeten door een vorige huurder/gast. Aangezien er alleen maar vrouwen op de kamer slapen is die conclusie snel gemaakt en verdwijnen de stappers met 1 vloeiende beweging; hop! in de koffer. Onze motoren staan er gelukkig ook nog, klaar om weer wat roebels te verstoken (25 roebel per liter; ongeveer 85 eurocent). Vol goede moed rijden we St. Petersburg uit aan de oostkant. Gelukkig moeten we naar het westen, dus dat is mooi. Met de drukte is het ook niet meer zoals bij aankomst, op dinsdag werken de russen dus kennelijk toch, want de spits kost ons een hoop tijd. Op gevoel gaan we ineens de goede kant op en het laatste stukje informatie halen we bij een tankstation. Net als RUS stickers voor 2 roebel ps. We moeten richting Vyburg maar in het Russisch spel je dat nogal anders. Maar goed dat we de eerste paar letters uit ons hoofd hebben geleerd anders waren we gegarandeerd weer mis gegaan. Je spelt het ongeveer zo: BbiGoP (uit m’n hoofd). Vanaf dat punt gaat de reis eigenlijk soepel tot aan de grens. De weg is goed, de politie thuis, dus gas erop en gaan. 5 km voor de grens krijgt het landschap al een Fins uiterlijk. In the middle of nowhere zien we ineens een slagboom + Ursula, die onze paspoorten wil zien. We stoppen 200 m. later opnieuw zodat Ed z’n camera erop kan schroeven. Ook maken we ff onze laatste roebels op aan benzine en verbazen we ons over de talrijke gloednieuwe auto’s zonder kenteken die langs scheuren. Hele trailers vol van dit soort bakken passeert ons op een gegeven moment. Dan de grens. Kleiner dan de heenweg en een stuk minder druk, maar basicly dezelfde procedure. Wederom worden we in de rij aangesproken en wederom zegt iedereen dat we gewoon langs de rij door moeten rijden. Dat doen we dus, alhoewel Timon het wel heel enthousiast opvat en zowel het stopbord, stopstreep en rode licht negeert en pas stopt bij de slagboom. René en Ed kijken er naar en schudden hun hoofd, maar wonder boven wonder mag de Indiaan gewoon verder rijden. De douanier wordt niet eens boos. R & E wachten tot het licht groen wordt, wat zo’n 30 minuten in beslag neemt. Dan treffen ze Timon iets verder bij de rij voor de drie stopstrepen. We vullen weer zo’n blaadje in om onze goederen aan te geven en laten alles checken. Het gaat duidelijk allemaal een stuk soepeler, naar onze bagage wordt niet eens meer gekeken en om 2 uur ongeveer staan we bij de grenspaal foto’s te nemen. We halen nog ff taxfree voor de laatste keer een fles vodka van 4 euro en pakken de finse douane poortjes. Wat een vergissing van ons, hoe snel we dachten dat het zou gaan, zo langzaam ging het in werkelijkheid. Geen ingewikkelde procedures, geen formulieren, alleen een paar rijen met auto’s voor een rood licht. Uiteindelijk willen ze enkel ff snel onze paspoort zien en daar hebben ze ons dan een uur voor laten wachten. Nou had Ed ook wel z’n best gedaan om de traagste rij te kiezen, maar toch. Het feit dat Jurgessyyveklaassin Hansylloniiti na ieder paspoort een kwartier rust nodig heeft, heeft ons een hoop tijd gekost. Het is inmiddels GMT + 2 en ongeveer 17:00 uur als we in Finland een plan trekken voor de avond. Omdat het weer zo mooi is besluiten we nog zo’n 100 km door te rijden richting Heinolo (noorden) en daar bij een meer te genieten van een noodmaaltijd. 3 maaltijden lijkt immers wat overdreven om de hele tijd mee te zeulen en zo’n westers land met overal winkels. Eenmaal bij Heinolo in de buurt kiezen we een meer. Er zijn kortweg 3 soorten oevers: moerassig met riet, rots (dikwijls tientallen meters hoog) en zand/gras. U raadt het al, alleen bij de laatste kun je het water in en zo’n beetje iedere vierkante kilometer is bewoond. Dikke pech voor ons dus, want wij willen graag zwemmen. Uiteindelijk, na zo’n 45 minuten rondrijden, hebben we een paar mogelijke plekjes gespot die allemaal net niet leuk zijn. Er is ook nog een klein gemeenschappelijk strandje waar boten liggen en 1 auto staat. Uiteraard kwam ons ‘fuck it’ gevoel snel naar boven en stond de tent circa 5 minuten later pal aan het water (en de auto). We smikkelen onze gore nasi sate op en starten een kampvuur. Alhoewel... Een bos hout met een halve liter benzine blijkt niet zo goed te werken als gehoopt. Edje toont zijn vuur-aanmaak-abilities een keer of vijf omdat het vuur telkens uit gaat. Er moet 3 man aan te pas komen om het gewenste effect te bereiken maar de fik is uiteindelijk goed, groot en hoog. Tijd om te spelen: we verbranden vuilnis en glas en traditiegetrouw borrelt het waxine vet als de beste.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
