Rit Toila, Estland - St. Petersburg, Rusland
Door: René Mulder
Blijf op de hoogte en volg Edwin
09 Augustus 2008 | Rusland, Moskou
2.747,7 km GMT + 2/3
Gelukkig was dat niet onze laatste zin. Integendeel, veel meer zullen volgen. We staan vroeg op (7:00 uur) om onze berluxe camping te verruilen voor een goedkoop hostel in het centrum van St. Petersburg. Het vertrek gaat voor het eerst niet soepel in de zin dat het dit keer regent. Je tent inpakken is dan altijd superkut. Rond een uurtje of tien zijn we in het grensplaatsje Narva. Gelukkig hebben we de hele grensprocedure van het internet bij ons op anderhalf (!) kantje. Na een tankstation moeten we naar rechts en ergens een terrein op om ons voertuig te laten checken. Dit is serieus niet te missen, want 2 kilometer vóór het tankstation begint de rij al. Vrachtwagens wel te verstaan; wij gassen er gewoon langs. Op ’t terrein moet je aan een loket bij een nukkige meneer een metaaltje halen en in de rij gaan staan. Echter, wij kregen geen metaaltje, hij stuurde ons weg. Eenmaal in de rij, probeert een vrouw ons uit te leggen wat de man uit het hokje 10 minuten laten persoonlijk komt vertellen: dit deel hoeft niet voor motoren “go to the border!”
De grens ligt aan de andere kant van Narva, maar nog niet eens supermakkelijk te vinden, want eerst rijden we naar de ingang van 1 of ander bewaakt terrein (bordercontrol voor vrachtwagens). We worden dit keer wel vriendelijk de weg gewezen naar de grens. Hier begint het wachten dan. Een rij voor voetgangers en een rij voor auto’s. Iedere zoveel tijd laten ze een hele rits auto’s door en wij zijn net te laat want we staan redelijk voor in de rij. Het is inmiddels 10:30 uur. Om 11:30 uur laten we onze fles cola op het muurtje staan als er ineens beweging in komt. Een serieuze man zonder humor checkt ons chassisnummer en neemt de autopapieren en paspoorten. Normaal duurt dit ongeveer 3 min. per auto, maar aangezien de Nederlandse taal voor een russische eenpitter in een douane hokje wel erg moeilijk te lezen is, beginnen na een tijdje de auto’s achter ons de andere rij te nemen en zijn we ineens de laatste van de hele zwik die door ging. Gelukkig kan deze bebrilde jongen er wel om lachen dat hij nergens iets van snapt en alles moet vragen en uiteindelijk kunnen we door naar de brug. Hier moeten we bij een nieuw hokje 2 papieren halen die we moeten invullen. 1 voor jezelf en 1 voor je goederen. We hadden al begrepen dat de tweede alleen russisch is dus we waren bang voor het ergste. Met vragen als “heeft u ook nucleair afval bij u” wil je niet per ongeluk “ja” invullen. Wederom hadden we mazzel toen Timon ineens van deze echte stevige kogelslingerende Ursula 3 engelse versies kreeg. En dan begint het wachten opnieuw. Eerst komt een ambulance uit Estland en een ambulance uit Rusland op belachelijk hoge vering naar de grenspost en wordt een gewond uitziende Est over geladen. De broeders moeten uiteraard eerst nog een hele papierwinkel invullen maar na een tijdje rijden ze weg. Op een gegeven moment worden we aangesproken door iemand uit de rij voetgangers links op de brug. Zoals alle russen praat hij nogal hard, maar we zochten er eerst niks achter. Toen hij ineens driftig begon te wijzen naar een stop bord waar we 2 meter voorbij waren gereden en dreigend op ons af liep en zijn vrouw hem aan z’n jasje begon mee te sleuren kregen we onze bedenkingen. Ik had op een gegeven moment het idee dat hij ons zo een klap zou verkopen. Hij loopt door naar een beer van een vent op een scooter die nog 10 meter verder dan ons staat helemaal bij de slagboom. Driftig begint hij deze man de huid vol te schelden. Zijn reactie is als uit een film zo mooi: rustig de standaard uit klappen en afstappen. Dreigend torent hij zowel in de hoogte als in de breedte boven de rus uit. Zijn vrouw wordt nu echt bang en komt tussen beiden en net zo rustig gaat de beul uit Estland weer op z’n scooter zitten. Een vent achter ons tikt op z’n voorhoofd om deze krankzinnige situatie uit te beelden. We raken aan de praat via handen, voeten en Guus Hiddink. Hij laat foto’s van Rusland-Nederland zien op z’n telefoon en we gaan op de foto. Voetbal verenigt alle naties! Dan gaan we door naar de laatste en strengste post met een drietal stopstrepen zo’n 8 meter na elkaar. De eerste is voor de controle van je visum, de tweede de goedereninspectie en de derde is de uitgifte van 1 of ander papiertje van bewijs dat alles goed is (oftewel toestemming om de motor mee te nemen). De Est achter ons en een engels sprekende Rus daar weer achter zijn ons goed gezind en praten ons door de procedure. We krijgen zelfs een voorkeursbehandeling en mogen weer voorkruipen. De bagage inspectie geschied door een slanke russin in een apart tenue met hoge hakken, een rok en witte handschoentjes. Echt alles moet open, maar uiteindelijk kijken ze maar half. Dan moeten we nog onze verzekering regelen. De Est loopt mee en wijst ons de weg, en verteld de man aan het loket wat we nodig hebben. Het kost 639,80 Roebel (ongeveer) voor een crappy verzekering van 15 dagen, maar ach, je hebt het toch nodig. Bij de man in het hokje zie ik dat het inmiddels kwart voor drie is, maar we zijn ook naar een andere tijdzone gegaan dus uiteindelijk zijn we er dik 3 uur mee bezig geweest en dat schijnt nog snel te zijn. Na de drie stopstrepen is er nog 1 slagboom maar dat is een formaliteit. Ze wil alleen de stempel bij je visum zien. We zijn er! Het is gelukt! We stoppen meteen om het te vieren en ons klaar te maken voor de laatste 140 km.
Vergeleken met rijden op deze kutweg lijkt de douane procedure echter een peulenschil. Na een meter of 500 worden we ook nog eens van de weg geplukt door wat agenten. Ze willen onze papieren zien. Jezus, begint dat gezeik nu al ? Gelukkig is alles goed en godzijdank hebben we toch die verzekering gekocht. We gaan snel weer verder. Nou ja, snel… officieel mag je 90, maar Edwin houdt met 70 kmh de boel een beetje op. Zelfs na wat opjuttend kopwerk van Timon en René en een peptalk geeft Edwin aan dat hij niet harder durft. Bang dat hij z’n motor beschadigd. Ok, dus nu rijdt Edwin voor om het tempo aan te geven. Dat je motor ook bij lagere snelheden stuk kan als je over genoeg kuilen, hobbels, scheuren en gaten rijdt bewijst René enige tijd later als hij met gepaste trots een loshangend kabeltje toont waar ooit een werkzame snelheidsmeter zat. Ff vastdraaien en weer verder. Twee dingen worden pijnlijk duidelijk: waarom die ambulance van die hoge ophanging heeft en waarom iedereen hier zo gek kijkt als je op de motor rijdt: de wegen zijn er gewoon te slecht. We hebben wel geteld 2 motoren gezien tijdens de hele rit en dat is niet veel. Zo’n 66 km voor St. Petersburg wordt de weg ineens zo mooi als in Letland. Helemaal vers, zelfs geen belijning. Dat nodigt uit tot het inhalen van de verloren tijd met een extra dot gas. Gelukkig hebben we dat niet gedaan, want onderweg hebben we zo’n vier politiecontroles gezien, waar we nu dus gewoon langs konden. Dan St. Petersburg. Het verkeer is zo idioot als elke grote stad. Ze rijden kris kras door elkaar en het feit dat een weg zo breed als twee banen geen lijnen heeft helpt ook niet mee. Net als het Syrrilisch schrift trouwens. We kunnen goddomme niet eens het woord centrum ontcijferen in al die haken, rondjes en driehoekjes. Zodoende rijden we dus ook talloze keren mis. Uiteindelijk treffen we een jongere rus die ook een beetje duits kan. Yeah right, een beetje. Die gast leek wel een rasechte duitser. Enfin, hij wijst ons de weg en na de vermoeiendste 180 km uit de geschiedenis staan we om half zeven (18:30!!) bij het hostel. We sjouwen alles 2 hoog naar boven en zetten de motoren met alles wat we hebben vast. In zo’n hostel krijg je echt zoveel aanspraak niet normaal. Er zijn russen, nederlanders, duitsers, fransen en zelfs een australiër. We gaan uit eten met Thomas die alleen reist. Een hele relaxte gezellige gast die de weg hier al een beetje kent. Heel handig en gezellig dus. Om kwart voor tien zijn we terug in het hostel en we vallen midden in een welkomstfeest met gratis bier en vodka. Allright! Wederom mazzel want ze schijnen dat slechts eens per maand te doen. Lichtelijk aangeschoten gaan we met Thomas op stap het nachtleven van St. Petersburg verkennen. Thomas heeft net als wij The Game gelezen, maar ook de Mystery Method gelezen. Hij heeft zelfs Style en Mystery zelf ontmoet. Beniewd naar zijn pickup skills gaan we de meest trendy club van de omgeving binnen waar we 500 Roebel pp voor moeten lappen. Het was serieus iedere Roebel waard. Niet omdat 500 Roebel slechts 15 euro is, maar omdat het zo supercool is binnen. Toffe mensen, lekkere muziek en op een gegeven moment zelfs een live zanger, ene Nikita, die denk ik bekend is hier want de telefoontjes gingen omhoog en iedereen ging uit z’n dak. Na een heerlijk potje dansen gaan we om 3 uur ongeveer naar huis. Thomas inclusief die kennelijk niet echt zin had om z’n best te doen, want hij bleef alleen. Ach, aan de andere kant wel zo gezellig voor ons. René heeft nu al koppijn en de rest waarschijnlijk morgen ook. Tijd voor een schoonheidsslaapje.
Sidenote van Edwin:
Nog een grappig voorval wat de moeite van het vermelden waard is, is dat de douanebeambte die mijn motor invoerde de volgende vraag stelde (met zwaar Russisch accent): “Is this your name: R. tegen balhoofd?”. Ze had dus mijn naam en de plek van het chassisnummer verwisselt maar Balhoofd is een mooie naam vind ik.
Groeten R. tegen Balhoofd.
Gelukkig was dat niet onze laatste zin. Integendeel, veel meer zullen volgen. We staan vroeg op (7:00 uur) om onze berluxe camping te verruilen voor een goedkoop hostel in het centrum van St. Petersburg. Het vertrek gaat voor het eerst niet soepel in de zin dat het dit keer regent. Je tent inpakken is dan altijd superkut. Rond een uurtje of tien zijn we in het grensplaatsje Narva. Gelukkig hebben we de hele grensprocedure van het internet bij ons op anderhalf (!) kantje. Na een tankstation moeten we naar rechts en ergens een terrein op om ons voertuig te laten checken. Dit is serieus niet te missen, want 2 kilometer vóór het tankstation begint de rij al. Vrachtwagens wel te verstaan; wij gassen er gewoon langs. Op ’t terrein moet je aan een loket bij een nukkige meneer een metaaltje halen en in de rij gaan staan. Echter, wij kregen geen metaaltje, hij stuurde ons weg. Eenmaal in de rij, probeert een vrouw ons uit te leggen wat de man uit het hokje 10 minuten laten persoonlijk komt vertellen: dit deel hoeft niet voor motoren “go to the border!”
De grens ligt aan de andere kant van Narva, maar nog niet eens supermakkelijk te vinden, want eerst rijden we naar de ingang van 1 of ander bewaakt terrein (bordercontrol voor vrachtwagens). We worden dit keer wel vriendelijk de weg gewezen naar de grens. Hier begint het wachten dan. Een rij voor voetgangers en een rij voor auto’s. Iedere zoveel tijd laten ze een hele rits auto’s door en wij zijn net te laat want we staan redelijk voor in de rij. Het is inmiddels 10:30 uur. Om 11:30 uur laten we onze fles cola op het muurtje staan als er ineens beweging in komt. Een serieuze man zonder humor checkt ons chassisnummer en neemt de autopapieren en paspoorten. Normaal duurt dit ongeveer 3 min. per auto, maar aangezien de Nederlandse taal voor een russische eenpitter in een douane hokje wel erg moeilijk te lezen is, beginnen na een tijdje de auto’s achter ons de andere rij te nemen en zijn we ineens de laatste van de hele zwik die door ging. Gelukkig kan deze bebrilde jongen er wel om lachen dat hij nergens iets van snapt en alles moet vragen en uiteindelijk kunnen we door naar de brug. Hier moeten we bij een nieuw hokje 2 papieren halen die we moeten invullen. 1 voor jezelf en 1 voor je goederen. We hadden al begrepen dat de tweede alleen russisch is dus we waren bang voor het ergste. Met vragen als “heeft u ook nucleair afval bij u” wil je niet per ongeluk “ja” invullen. Wederom hadden we mazzel toen Timon ineens van deze echte stevige kogelslingerende Ursula 3 engelse versies kreeg. En dan begint het wachten opnieuw. Eerst komt een ambulance uit Estland en een ambulance uit Rusland op belachelijk hoge vering naar de grenspost en wordt een gewond uitziende Est over geladen. De broeders moeten uiteraard eerst nog een hele papierwinkel invullen maar na een tijdje rijden ze weg. Op een gegeven moment worden we aangesproken door iemand uit de rij voetgangers links op de brug. Zoals alle russen praat hij nogal hard, maar we zochten er eerst niks achter. Toen hij ineens driftig begon te wijzen naar een stop bord waar we 2 meter voorbij waren gereden en dreigend op ons af liep en zijn vrouw hem aan z’n jasje begon mee te sleuren kregen we onze bedenkingen. Ik had op een gegeven moment het idee dat hij ons zo een klap zou verkopen. Hij loopt door naar een beer van een vent op een scooter die nog 10 meter verder dan ons staat helemaal bij de slagboom. Driftig begint hij deze man de huid vol te schelden. Zijn reactie is als uit een film zo mooi: rustig de standaard uit klappen en afstappen. Dreigend torent hij zowel in de hoogte als in de breedte boven de rus uit. Zijn vrouw wordt nu echt bang en komt tussen beiden en net zo rustig gaat de beul uit Estland weer op z’n scooter zitten. Een vent achter ons tikt op z’n voorhoofd om deze krankzinnige situatie uit te beelden. We raken aan de praat via handen, voeten en Guus Hiddink. Hij laat foto’s van Rusland-Nederland zien op z’n telefoon en we gaan op de foto. Voetbal verenigt alle naties! Dan gaan we door naar de laatste en strengste post met een drietal stopstrepen zo’n 8 meter na elkaar. De eerste is voor de controle van je visum, de tweede de goedereninspectie en de derde is de uitgifte van 1 of ander papiertje van bewijs dat alles goed is (oftewel toestemming om de motor mee te nemen). De Est achter ons en een engels sprekende Rus daar weer achter zijn ons goed gezind en praten ons door de procedure. We krijgen zelfs een voorkeursbehandeling en mogen weer voorkruipen. De bagage inspectie geschied door een slanke russin in een apart tenue met hoge hakken, een rok en witte handschoentjes. Echt alles moet open, maar uiteindelijk kijken ze maar half. Dan moeten we nog onze verzekering regelen. De Est loopt mee en wijst ons de weg, en verteld de man aan het loket wat we nodig hebben. Het kost 639,80 Roebel (ongeveer) voor een crappy verzekering van 15 dagen, maar ach, je hebt het toch nodig. Bij de man in het hokje zie ik dat het inmiddels kwart voor drie is, maar we zijn ook naar een andere tijdzone gegaan dus uiteindelijk zijn we er dik 3 uur mee bezig geweest en dat schijnt nog snel te zijn. Na de drie stopstrepen is er nog 1 slagboom maar dat is een formaliteit. Ze wil alleen de stempel bij je visum zien. We zijn er! Het is gelukt! We stoppen meteen om het te vieren en ons klaar te maken voor de laatste 140 km.
Vergeleken met rijden op deze kutweg lijkt de douane procedure echter een peulenschil. Na een meter of 500 worden we ook nog eens van de weg geplukt door wat agenten. Ze willen onze papieren zien. Jezus, begint dat gezeik nu al ? Gelukkig is alles goed en godzijdank hebben we toch die verzekering gekocht. We gaan snel weer verder. Nou ja, snel… officieel mag je 90, maar Edwin houdt met 70 kmh de boel een beetje op. Zelfs na wat opjuttend kopwerk van Timon en René en een peptalk geeft Edwin aan dat hij niet harder durft. Bang dat hij z’n motor beschadigd. Ok, dus nu rijdt Edwin voor om het tempo aan te geven. Dat je motor ook bij lagere snelheden stuk kan als je over genoeg kuilen, hobbels, scheuren en gaten rijdt bewijst René enige tijd later als hij met gepaste trots een loshangend kabeltje toont waar ooit een werkzame snelheidsmeter zat. Ff vastdraaien en weer verder. Twee dingen worden pijnlijk duidelijk: waarom die ambulance van die hoge ophanging heeft en waarom iedereen hier zo gek kijkt als je op de motor rijdt: de wegen zijn er gewoon te slecht. We hebben wel geteld 2 motoren gezien tijdens de hele rit en dat is niet veel. Zo’n 66 km voor St. Petersburg wordt de weg ineens zo mooi als in Letland. Helemaal vers, zelfs geen belijning. Dat nodigt uit tot het inhalen van de verloren tijd met een extra dot gas. Gelukkig hebben we dat niet gedaan, want onderweg hebben we zo’n vier politiecontroles gezien, waar we nu dus gewoon langs konden. Dan St. Petersburg. Het verkeer is zo idioot als elke grote stad. Ze rijden kris kras door elkaar en het feit dat een weg zo breed als twee banen geen lijnen heeft helpt ook niet mee. Net als het Syrrilisch schrift trouwens. We kunnen goddomme niet eens het woord centrum ontcijferen in al die haken, rondjes en driehoekjes. Zodoende rijden we dus ook talloze keren mis. Uiteindelijk treffen we een jongere rus die ook een beetje duits kan. Yeah right, een beetje. Die gast leek wel een rasechte duitser. Enfin, hij wijst ons de weg en na de vermoeiendste 180 km uit de geschiedenis staan we om half zeven (18:30!!) bij het hostel. We sjouwen alles 2 hoog naar boven en zetten de motoren met alles wat we hebben vast. In zo’n hostel krijg je echt zoveel aanspraak niet normaal. Er zijn russen, nederlanders, duitsers, fransen en zelfs een australiër. We gaan uit eten met Thomas die alleen reist. Een hele relaxte gezellige gast die de weg hier al een beetje kent. Heel handig en gezellig dus. Om kwart voor tien zijn we terug in het hostel en we vallen midden in een welkomstfeest met gratis bier en vodka. Allright! Wederom mazzel want ze schijnen dat slechts eens per maand te doen. Lichtelijk aangeschoten gaan we met Thomas op stap het nachtleven van St. Petersburg verkennen. Thomas heeft net als wij The Game gelezen, maar ook de Mystery Method gelezen. Hij heeft zelfs Style en Mystery zelf ontmoet. Beniewd naar zijn pickup skills gaan we de meest trendy club van de omgeving binnen waar we 500 Roebel pp voor moeten lappen. Het was serieus iedere Roebel waard. Niet omdat 500 Roebel slechts 15 euro is, maar omdat het zo supercool is binnen. Toffe mensen, lekkere muziek en op een gegeven moment zelfs een live zanger, ene Nikita, die denk ik bekend is hier want de telefoontjes gingen omhoog en iedereen ging uit z’n dak. Na een heerlijk potje dansen gaan we om 3 uur ongeveer naar huis. Thomas inclusief die kennelijk niet echt zin had om z’n best te doen, want hij bleef alleen. Ach, aan de andere kant wel zo gezellig voor ons. René heeft nu al koppijn en de rest waarschijnlijk morgen ook. Tijd voor een schoonheidsslaapje.
Sidenote van Edwin:
Nog een grappig voorval wat de moeite van het vermelden waard is, is dat de douanebeambte die mijn motor invoerde de volgende vraag stelde (met zwaar Russisch accent): “Is this your name: R. tegen balhoofd?”. Ze had dus mijn naam en de plek van het chassisnummer verwisselt maar Balhoofd is een mooie naam vind ik.
Groeten R. tegen Balhoofd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
