Bidden en gáán!

Selamat pagi, apa kabar? Disini baik!
Vorige week dinsdag een meeting gehad die toch op zijn zachtst gezegd wel wat eigenaardig was. We gingen naar Agricultural services van het district Pelalawan. Daar werden we alleraardigst ontvangen en naar een vergaderzaaltje geleid waar de pret begon. Een situatieschets: 4 man van WWF en tussen de 4 en 7 man van Agricultural services in een bescheiden zaaltje. Geen discussies of heftige dialogen, maar rustig je beurt afwachten en je zegje doen, geen bijgeluiden, geen dove mensen, onderlinge afstand maximaal twee meter.
Dan heb je dus een microfoon nodig! Zodat je je stem snoeihard door het gebouw hoort galmen en je moeite moet doen om je eigen verhaal te volgen. Bovendien was één van onze gastheren een gevalletje “spraakwater lest de dorst”, waardoor we soms een kwartier lang (zonder overdrijven) zaten te luisteren naar een Bahasa-monoloog, die door onze tolk dan werd vertaald met “He doesn’t know”. Wat was ik blij toen we eindelijk weg mochten bij Sir Talkalot.
Donderdag bij BPN op bezoek geweest, dit is zoiets als het Kadaster. Niet heel veel beleefd, maar wel koffie gedronken voor 4 cent. Dat lukt mij thuis nog geeneens als ik Aldi-koffie drie keer hergebruik. Schitterend. Ook weer een ijsvogel gezien, die volgens mij hier niet zo bijzonder zijn, maar daardoor niet minder mooi. Ik kreeg verder van verscheidene bronnen te horen dat er bij de zomer-ALv van de UBV een ingezonden brief met mijn naam eronder te voorschijn kwam. De strekking van het verhaal: Ik zit in Indonesië, en Roy is een fijn dwergje. Ik was zelf alweer compleet vergeten dat ik die brief in de ALv-bus had gedaan dus ik lag dubbel.
Vrijdagmiddag stroomde het hele kantoor zoals gewoonlijk op vrijdag leeg om te gaan bidden. De mannelijke helft althans want de vrouwen hoeven blijkbaar niet naar de moskee, maar aangezien er toch vooral mannen werken blijft er bar weinig over. Naast mij bleven er welgeteld twee mannen achter, die beiden christen zijn en dus geen vrije middag hebben. Ieder nadeel heb ze voordeel, want zij mogen wél varkensvlees eten. Aangezien een speklapje Carina en mij ook wel aantrekkelijk leek, na vijf weken kip en koe en kip, gingen we met ze mee. Er zijn naar verluid twee restaurants in Pekanbaru die varkensvlees op het menu hebben staan, en aangezien varkensvlees hier redelijk not-done is vind je die van je leven niet als je niet weet waar je moet zijn. Ergens verstopt tussen reclameborden zie je ineens een oud afgebladderd bordje hangen waar je met veel fantasie uit kan halen dat je ergens in die richting misschien wel een varkensvleesrestaurant kan vinden. Het restaurant zelf is ook wel komisch: er is namelijk maar één menu. Ga dus gewoon zitten en wacht af, je hoeft toch niet te kiezen. Het menu is rijst, met een kom varkenssoep en een bord gegrilde spekjes. Gelukkig net zo fantasieloos als lekker.
Die middag nog geprobeerd een kippenfokkerij te bezoeken, om te kijken of de kipjes wellicht cassave lusten. Toen we bij nummer één werden weggestuurd, en we halverwege nummer twee waren vonden mijn WWF collega’s het mooi geweest en gingen we weer terug. Dat schiet lekker op, en om dat te vieren zijn we maar een kokosnoot wezen eten.
Die avond gegeten in een restaurant waar Yudi ons met pijn en moeite en toerbeurten op de motor heen wist te brengen. Gelukkig wel met een roze helm: Pink is tenslotte the missing link! Dat restaurant was er één zoals er niet veel zijn: een enorm plein met tafels, met daaromheen de keukens van ongeveer 15 verschillende uitbaters. Je krijgt dus ook net zoveel menukaarten, netjes gebundeld in een klapper, zodat je uit 15 verschillende nasi’s kunt kiezen. Gelukkig hadden ze ook heerlijke zie-maar-dat-je-ze-open-krijgt schelpjes, een groot televisiescherm in het midden met bokswedstrijden, en promo-dames van zes verschillende biermerken die graag in korte rokjes rondlopen en je flesje bier uitschenken zodat je maar snel weer een nieuwe bestelt. Na afloop krijg je natuurlijk niet één rekening, maar acht aan elkaar geniete rekeningen, en voordat dat allemaal is uitgerekend ben je een kwartier verder.
Vandaag wisselde ook de portemonnee van mijn lieve vriendinnetje van eigenaar, maar daar zou ik pas zondag achterkomen.
Zaterdag geluncht bij VanHollano, een broodjeszaak in rood-wit-blauw met een melkmeisje op de menukaart. Hollandse roots wellicht? Daarna richting het WWF kantoor omdat we hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om 'The day after tomorrow' op de WWF beamer te draaien. Eerst even versnaperingen gehaald met Fina, een meisje dat ook bij het WWF werkt. Ik bij haar achterop de motor, en vlak voor de supermarkt klapte ze eventjes oepsie bijna op een andere motorrijder. Nou vond ik het wel komisch, maar Fina heeft nog drie dagen lang haar verontschuldigingen aan lopen bieden. De film zelf was ook erg leuk, en mocht het scenario waarheid worden dan zitten we in Indonesië goed.
Zondag zouden we (Yudi, Carina en ik) een beetje op de bonnefooi rond gaan kijken en het leek mij wel leuken praktisch om dat op de motor te doen. Nu heeft mijn hospita een mooie motor staan, en die mocht ik wel een dagje lenen. Ik mag hem ook vaker lenen als ik wil, maar dan wil ze er een oleh-oleh ofwel een kadootje voor, ik mag zelf weten wat. Prima deal.
Ik zeg nou wel motor, en zowel in Indonesië als Nederland noemt men het ook zo, maar je kan toch eigenlijk deze Yamaha Mio met 113 cc en automatische versnelling geen motor noemen. Niet dat ik me daar aan stoor, harder dan veertig haal je toch niet, en het Indonesisch verkeer is sowieso al een hele uitdaging, zeker omdat je ook nog links moet rijden. Op mijn vraag wie er op een kruispunt voorrang heeft, antwoordde Yudi: “You need feeling”. Inschatten, bidden en gáán!
Met de motor (Carina bij Yudi achterop) zijn we achtereenvolgens bij Yudi thuis wezen lunchen, in een shopping mall wezen kijken en bij de Siak rivier een kokosnoot wezen eten bij een eetstalletje. Een kokosnoot eten betekent natuurlijk wel dat het dan meteen drie uur lang snoeihard gaat regenen, dus hebben we de rivier uitgebreid kunnen bekijken. Na afloop de motor afgetankt: 2,2 liter benzine voor 80 cent, en géén zelfservice. Schitterend.
Maandag een bezoek gebracht aan BPN en Plantation services, gezamenlijk met ene Elizabeth uit Zwitserland, die haar eigen tolk bij zich had. Wel positief dat deze mevrouw een, voor ons behoorlijk relevant, onderzoek doet, dus snel even haar kaartje gescoord. Wie weet.
Gisteren gingen we dan het mislukte kippenfokkerij-bezoek goedmaken. Na een uur rijden, en een beetje rondzoeken/weggestuurd worden/bellen/rondzoeken eindelijk naar binnen. Hoho! Je mag niet zomaar naar binnen! Voordat je een kippenboerderij in mag moet je eerst met kleren en al door een soort vernevelinstallatie om enge beestjes te doden (vogelgriep?). Na deze verfrissende douche bleek dat deze fokkerij haar voer uit Lampung haalde, waar we al eerder geweest waren, en waar de cassave welig tiert. Niet echt een potentiële koper dus. Helaas. Wel nog enorm veel Nepenthes gezien in het omliggende bos, voor de niet-biologen: vleesetende bekerplanten, die ik vooralsnog eenmalig in het Rafflesia sanctuary gezien had. Nu dus ineens met bosjes in de bosjes, Indonesië gek land.
Vanochtend met mijn hospita ontbeten langs de kant van de weg, het gerecht (vrij vertaald): kippenpap. Mjam. Vandaag vertrekken we voor een fieldtrip van drie dagen in Gondai. We gaan interviews afnemen en er gaan hengels mee. Wie weet eet ik dit weekend zelfgevangen meerval.

Iedereen bedankt voor de leuke berichten, nuttige en minder nuttige e-mails, fijne msn-gesprekken, een sporadisch smsje of telefoongesprekken met vertraging!

PS: Je kan ineens ook filmpjes uploaden hier. Ik ben nu dus ook in beeld en geluid verkrijgbaar. Enjoy!