Pissen tegen een spiegel en slapen op de grond.

Vrijdag begonnen we met een hele vroege vlucht naar Jakarta, wat hetzelfde ging als de vlucht naar Lampung maar dan andersom. In Jakarta hadden Bert en Ed een gesprek met de directeur-generaal van het ministerie van landbouw, maar aangezien dat gesprek ongeveer hetzelfde zou gaan verlopen als die met de secretaris-generaal besloten Carina en ik om hier niet naar toe te gaan en in plaats daarvan Jakarta te gaan verkennen. Op zich is Jakarta geen stad waar je heen wilt, maar je moet wat. Carina kent iemand in Jakarta en die had ons uitgenodigd om eens op haar kantoor te komen kijken. Zo gezegd, zo gedaan, en daar gingen we dus even rondkijken. Toen we daar aankwamen bleek echter dat zij ineens nog iets moest doen, dus of wij even een paar minuten wilden wachten. Indonesische minuten duren meestal wat langer dus we hebben daar een tijdje zitten internetten, totdat de stroom eruit floepte en het hele kantoor begon te zuchten omdat ze van alles kwijt waren en niet verder konden. Enfin, aan alles komt een eind en uiteindelijk gingen we dan met z’n drieën de stad “in”. Aangezien het vrijdagmiddag he-le-maal vast staat in Jakarta heb je uren nodig om ergens te komen dus uiteindelijk hebben we maar de Transjakarta-bus genomen die over de busbaan mag, en dus wel kan doorrijden, en aan het eind van de route zijn we uitgestapt en hebben we de bus de andere kant opgenomen terug naar het hotel. Een soort sightseeing tour voor 30 cent. Overigens is alles hier gemaakt op kleine mensen dus bij het instappen knalde ik goed hard met m’n hoofd tegen de deurpost, en iedereen kijkt toch al naar je dus ik kwam er ook niet ongezien mee weg. Ook nog een sjiek horloge-aan-een-ketting gekocht die alweer uit elkaar valt. Die avond hadden we dan nog een gesprek met Dekopin, een organisatie die kennis heeft over landbouwcoöperaties en dus interessant, en daarna lekker naar bed.

De volgende dag was er niks te doen, dus zijn we weer in de Transjakarta gedoken om een ouder gedeelte van Jakarta te bekijken, waar veel oude koloniale gebouwen uit de VOC-tijd staan. Ook zijn we de haven wezen bekijken, waar men niet geheel volgens Arbo-normen werkt, en het illegaal gekapte Meranti meters hoog ligt opgestapeld. Toen een drankje gedaan in een oud VOC gebouw dat helemaal is gerenoveerd, daarna naar de pasar ikan (vismarkt) die gesloten was. Vandaar wilden we naar Café Batavia, en hiervoor namen we een bajaj. Dit zijn een soort driewieler-eencilinder-lekkendeuitlaat- invalidenwagentjes die veel herrie maken en bij voorkeur worden bestuurd door een kretek rokende Indonesiër die altijd meer geld wil. Goed, Bert en ik in nummer één, Ed en Carina in nummer twee, en de race om de Jakarta cup kon beginnen. Onze bedjakker reed daarna wel de verkeerde kant op dus helaas. Eenmaal aangekomen in Café Batavia konden we even proeven van het koloniale leven. Dit café is helemaal in oorspronkelijke staat hersteld, met allerlei oude Nederlandse posters en foto’s. Ook een uitvinding is het urinoir, dat een hele grote spiegel met een rooster eronder is, je staat dus naar jezelf of je buurman te kijken en dat is nieuw. Die middag zaten we weer in een vliegtuig, nu onderweg naar Pekanbaru waar het allemaal echt moet gaan gebeuren. Afscheid genomen van Bert die terug naar Nederland ging, en ’s avonds chinees gegeten. Als vervoer naar de chinees kozen we een zgn. opelet, een gammel busje, met snoeiharde housemuziek. Let’s make some nooooooise!!

Vandaag hebben we een paar mensen leren kennen van het WWF kantoor waar we de komende maanden komen te werken, en het kantoor bekeken. Ook een meeting gehad met iemand van het Tesso Nilo Community Forum die ons erop wees dat de overheid ook wil meewerken als er wat geld onder de tafel gaat, corruptie vind je hier echt overal. Zo weet ik intussen ook dat je een agent met ongeveer 50 à 100 euro kunt afkopen indien nodig, en daarmee jezelf een hoop ellende besparen. Verder kwam er ook een goed verhaal op tafel over een paar mensen die ook aan dit project werken en twee dagen geleden in elkaar zijn geslagen in het Tesso Nilo park. Gezellige jongens.
Verder hebben Carina en ik een kamer gevonden bij een oud vrouwtje die we Ibu (mama) moeten noemen. Carina slaapt beneden bij Ibu, en ik moet boven slapen bij de andere mannen (totaal zeven). Ik ga mijn huur drie maanden vooruit betalen zodat er genoeg geld is om een airco voor mijn kamer te kopen, en ik heb een balkon met een vreselijk kitscherige zilveren leuning. Mijn matrasje ligt comfortabel op de grond en de wc of douche, nou daar zit eigenlijk weinig verschil tussen. Aan de andere kant wordt mijn was gedaan, de kamer schoon gemaakt, en dat voor ongeveer 75 euro per maand. We zullen wel zien hoe het allemaal uitpakt. Vanavond is mijn laatste nachtje in het Ibis hotel dus ik ga nog even genieten van het kingsize bed, voordat morgen het echte leven begint.