Rit Duitsland - Luxemburg (Arsdorf)

We worden wakker in een regenachtig Duitsland. Wat een natte kutzooi en overal zitten mieren. Ontbijt in de tent. Aangezien regen niet zo gaaf is gaan we maar weg. Bestemming Arsdorf (Luxemburg). De reis verloopt voorspoedig. Gelukkig maar want het is een heel stuk en we moeten 5 keerde gens over (DE-FR-DE-L-BE-L). Onderweg worden we in Duitsland nog wat nat geregend, maar eenmaal in La France wordt het weer lekker weer en zijn de dames weer knap. In Molsheim willen we een lekker bakje koffie op een terrasje, maar bij het eerste terras worden we meteen weer weggestuurd met de mededeling dat het terras gesloten is. Fuck dat! René en ik gaan dan maar op de draaimolen (zie foto) wat de rest van de terrasbezoekers ook wel komisch vinden. Bij een volgens terras hebben we meer geluk en dit vieren we met 2 koffie de man. René en ik doen vervolgens boodschappen terwijl Timon het verhaal van gisteren opschrijft. We lunchen nog wat en gaan weer op weg. Aangezien we nog een flink stuk moeten rijden besluiten we om een flink stuk snelweg te pakken. Onderweg eten we bij onze goede oude vriend Ronald McDonald. Vervolgens rijden we door naar Luxemburg, maken nog wat foto’s bij de grensovergangen. In Luxemburg is het plan om aan te kloppen bij het huis/jeugdherberg/dinges waar wij vorig jaar (2005) met Pasen verbleven tijden het liftweekend van de UBV. Eenmaal hier aangekomen (de weg wisten we nog uit het hoofd, lekker makkelijk) weten we eigenlijk niet zo goed wat we moeten doen en daarvan krijg ik de schuld. Maar toen konden we nog niet beseffen dat we bij de reincarnatie van Moeder Theresa gingen aankloppen. Goed, we kloppen aan. Een norse gezette kerel doet open die ons een beetje vaag aankijkt als we hem vertellen wat we komen doen (dat is “Hallo” zeggen) en ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen. Hij roept z’n vrouw er maar bij. “Liebe, Liebe*!” Die kijkt zo mogelijk nog vreemder maar besluit om die drie stinkende wijzen-uit-het-oosten maar binnen te laten.
(* = en dat is dus niet haar naam, die weten we nml nog steeds niet)
Onder het genot van een kopje koffie (en nog één, en nog één, etc) vertellen we wie wij zijn en wat we komen doen. “We zijn hier een jaar geleden geweest en komen nu hallo zeggen”. Oh ja, lekker verhaal…
Toch gaan er bij Liebe enkele lampen branden. Als ze ons vervolgens Sangria aanbiedt hebben wij een mooi aanknopingspunt om te vertellen dat we dan niet meer kunnen motorrijden en dat we nog een camping moeten zoeken. Liebe besluit om de padvinders van de FNEL (t’is hun huis blijkt), te vragen of we mogen overnachten in de toch al belachelijk grote tuin. Lang leve het inspelen op het geweten van veels te aardige vrouwtjes! We zetten de tent op in de tuin en worden daarna door dezelfde norse dude (die Wolfgang blijkt te heten, what’s in a name…) uitgenodigd om nog een “paar pintskes te komen pakken”. Dit slaan wij niet af en onder het genot van een aantal Diekirch’es, een glas grapefruitsap en veels te veel gevulde olijven en pepertjes worden we ingewijd in het leven van dit stel. Over dat ze binnenkort verkassen naar Spanje, over dat ze een tijdlang geen geld hadden en op de Camion reden, en dat niemand dat hier weet. En of we voor 275,- per maand in een appartement in Spanje willen zitten. Klinkt goed!
Also, om 01:30 gaan we slapen.

Motto van de dag: Ik dacht dat het liftweekend goedkoop was…