Rit Alt Tuchenband, Duitsland - Przydwórz, Polen

1.109,6 km GMT + 1/1

04-08-2008 5:50 uur: Zoals gewoonlijk zijn we weer lekker op schema met schrijven in het boekje. Niet dat er niets te schrijven is, maar dit keer zijn we er gewoon te dronken voor. Het is tien voor 6, we zitten aan de ontbijttafel midden in het bos aan een prachtig meer. en gelukkig valt de kater mee. Gisterochtend, de dag waarover ik schrijf was dat wel anders. We wilden vroeg op, zo rond een uur of acht, maar edwin was om zes uur al wakker om ff’ een lekker potje te brokkelen. Timon had nergens last van gek genoeg, maar hij werkt dan ook niet. René & Ed moeten dus meteen al met een paracetamol in hun mik naar het ontbijt. De koffie en heerlijke worst + kaas maken alles weer helemaal goed en om 1045 zitten we weer op de weg. Niet voordat we uiteraard het nodige onderhoud hebben gepleegd. Timon zijn ketting moest gespannen en z’n tasbandje was half door geschuurd. Na ongeveer een kwartier waren we al bij de poolse grens wat heel cool was want de grensposten waren duidelijk onlangs nog in gebruik. D’r staat nog niet eens een europees pools grensbord maar zo’n supervette grenspaal met een dik kanon op de achtergrond. We bereiden ons voor op kilometers gebroken asfalt met scheuren en kuilen. Niets blijkt echter minder waar! We knallen over vers gelegd heerlijk strak asfalt, waarschijnlijk betaald met europees geld. Ze zijn 4 maanden lid en meteen al half polen geasfalteerd. Bedankt Brussel, Bedankt! Ook het landschap is niet grijs en saai, maar supermooi en afwisselend met bos en uitgestrekte landbouwgebieden. We zien ooievaars en dooie beesten langs de weg: muskusratten, vossen, hazen, egels en zelfs dingen die op honden lijken. Dit keer wel regen, dus stoppen we even om te schuilen; dat is dus een mooi moment om even wat tarwe te dorsen (tegen edwins hoofd). We smssen Olo of we nog langs mogen komen in Torun en jawel, dat is ok. Later blijkt alleen dat ze in een vakantiehuisje zitten met de familie zo’n 35 km voorbij Torun, maar dat moeten we met de benzine makkelijk halen. We meeten elkaar in een dorpje vlakbij en we moeten ze volgen. Maar eerst we moeten eigenlijk ook nog eten. Wil nou net het toeval dat het poolse traditie is om je gasten altijd helemaal vet te mesten, dus na een paar kilometer snoeihard over ultiem slechte weg (ik wist niet eens dat m’n motor dat trok) en een mooi stuk offroad, zitten we weer lekker aan de gebbq’de bratwurst. De hele familie is compleet met oma, zus, zwager, neefje en ouders. Oma praat voor het eerst sinds de oorlog duits en de stroopwafels vallen in de smaak. Grappig genoeg kende Olo het product al van de keer dat hij in amsterdam was. Het huisje heeft Olo zelf gebouwd samen met zijn pa. Het ligt in een oud communistisch vakantiegebied van de staatsspoorwegen. Zijn pa is daar hoge functionaris dus hij mocht daar een stukje land kopen. De oude bungalows uit de communistische tijd zijn helemaal vervallen en worden niet meer gebruikt. Na het eten worden we voor een dilemma gesteld: we mogen blijven pitten. Eigenlijk willen we naar Olztyn wat nog ruim 100 km verder is. Of we gaan, of we blijven en halen we Vilnius wss niet. Natuurlijk blijven we en als Olo en Ula horen dat Ed jarig is, wordt er meteen bier gekocht. En fantastische avond was het gevolg, eerst bij het meer, later op de veranda. Morgen vertrekken we heel vroeg om half acht en gaan we met de gedetailleerde kaart van polen langs het commandocentrum van Hitler. Om 1 uur gaan we naar bed.

Sidenotes
* De spoorvorming is dodelijk, zeker met regen. Het heet Koleiny in het Pools.
* s’Ochtends hebben we de cake gegeten en heeft Ed al z’n kaarsjes in 1 keer uitgeblazen.
* Ed z’n moto is met balonnen versierd, net als de veranda (slingers dan).
* En de wegen, hoewel bij tijd en wijlen slecht tot bizar slecht zijn wel enorm duidelijk aangegeven. Daar kan Frankrijk nog een puntje aan zuigen.