Liftend van Forges-les-Eaux naar Utrecht

HOE MOET HET NIET?

Door Edwin Schuller, Suzanne Stas, Rocco van Poppel en Leonie van Wezendonk.
Liftweekend UBV vrijdag 21 t/m maandag 24 maart 2008 @ Forges-les-Eaux.

Met Suzanne Stas deed ik mee aan de liftwedstrijd van de UBV naar Forges-les-Eaux (tussen Parijs en Rouen) en terug. De terugreis ging echter verre van soepel zoals hier te lezen valt:

Op maandag 24 maart vertrokken we 's ochtends vroeg vol goede moed om nog eventjes naar Utrecht te liften. Suzanne en ik stonden nota bene als derde langs de weg en al vrij snel hadden wij onze eerste lift, samen met Gillian en Rens. Onze chauffeur bracht ons van Forges-les-Eaux naar een rotonde bij Neufchâtel-en-Bray (met opritten naar de A28-Abbeville en A29-Amiens) waar wij rond 10:00 aan kwamen. Hier kop-of-muntten wij met Gillian en Rens om het recht op de eerste lift en helaas wonnen zij… pas veel later kregen wij door hoeveel pech wij daarmee hadden. Niet alleen was het vreselijk demotiverend om hen en nog twee koppels die na ons binnen kwamen een lift te zien scoren (waarvan één zelfs van een Nederlander), ook de natte sneeuw en koude wind werden na een paar uur wachten wel ietwat vervelend. Ondertussen hadden wij gezelschap gekregen van Rocco en Leonie waarmee we besloten een taxi te bellen. Deze kwam echter na een uur nog niet opdagen dus uiteindelijk accepteerden wij rond een uur of één een lift van een mafkees die ons naar het dorp Foucarmont bracht. Dit ligt tussen Neufchâtel en Abbeville en volgens hem reden er veel meer mensen over de provinciale weg dan over de snelweg. Jammer genoeg reed er geen kip door Foucarmont. Bovendien bleek dit dorp een soort Tokkietown vs. Vinkenslag waar alle winkels dicht waren. Ondertussen begon onze eerste taxi ineens te bellen, blijkbaar was deze uiteindelijk toch aangekomen en daar hadden we spijt van want wegkomen bij de autosloperij van Foucarmont ging niet werken. Zodoende taxi nr. 2 gebeld die na een half uur wél kwam opdagen en het paastarief rekende, maar gelukkig kon hij nog wel wat met de prijs doen. Zwart bijklussen noemen wij dat. Voor 70 zure euroos bracht hij ons naar een tankstation bij Nouvion (aan de snelweg tussen Abbeville en Calais), alwaar wij een lekkere pain en een kop koffie naar binnen werkten die helemaal niet duur waren. Oh nee wacht, toch wel. Vrij snel toch maar weer aan het liften geslagen wat geen feest is op een koud tankstation maar je moet wat. Het leek even lekker te gaan toen zowel Rocco en Leonie als ik en Suzanne een lift naar Calais hadden gescoord. Lekker in een warme auto kilometers maken. In Calais wisten we niet zo goed waar we er uit zouden moeten maar de ingang van de tunnel leek een goed idee want de uitgang zou nooit ver weg kunnen zijn. Helaas faalde ook dit plan. Voor dat we daar achter kwamen gingen eerst Rocco en Leonie liftend tot voorbij de tunnel-toegangspoortjes waarna zij erachter kwamen dat zij daar zonder kaartje eigenlijk niet mochten zijn en dat ze eigenlijk aan moesten worden gehouden want hardstikke illegaal maar dat de dienstdoende douanier ze voor deze keer wel even naar buiten kon laten. Ondertussen wisten ik en Suzanne al hoe we moesten lopen en waren we vast begonnen aan onze kruistocht over de zompige bermen van Calais waar alleen dode konijnen en verdwaalde kinderen die hun ouders willen bellen via Nederland zich durven te vertonen. Niet veel later kwamen Rocco en Leonie ons gezelschap houden. Nadat we daar met doodsverachting een rotonde over de snelweg waren overgestoken (Rocco met zijn rolkoffer) kwamen we bij de oprit van de snelweg aan waar alle auto's langskwamen die de goede kant opgingen. Hier realiseerden wij ons dat die auto's hier toch echt niet konden stoppen en gingen we rond een uur of zeven maar op zoek naar een treinstation. Via het wonder dat GSM heet wisten we dat we nog ongeveer 45 minuten hadden om de laatste TGV te halen en een lief vrouwtje in Calais had ons plan bijna in de war gegooid door ons naar het lokale treinstation te sturen, gelukkig klopte het nummer van de taxicentrale wat zei zich herinnerde van twintig jaar geleden nog wel! De taxichauffeur die we toch maar hadden gebeld bracht ons naar het TGV station dat zich vlak bij de ingang van de tunnel bevond waar we dus net drie uur eerder vandaan kwamen. Gelukkig had de taxichauffeur ons zien lopen en snapte hij ook niet waarom we dat hadden gedaan. Ondertussen was het 21:00 uur en gingen wij een kaartje kopen naar Roosendaal maar die trein zat vol en we hadden niet genoeg geld voor kaartjes naar Antwerpen. We konden niet met pinpassen betalen en op het station was geen pinautomaat, dus kochten we maar kaartjes naar Lille zodat we daar in het uur overstaptijd konden gaan pinnen. De snackbar op het station was dicht, de koffieautomaat was stuk, en Rocco kreeg een telefoontje dat het station van Antwerpen in de fik stond. Totale misère dus. Ook begonnen mijn mobieltje en die van Rocco het benauwd te krijgen qua accu. Eigenlijk maakte het allemaal ook niet uit want de nachttrein vanuit Brabant naar Utrecht reed toch niet vanwege Pasen. Al met al kwamen we uiteindelijk met de trein met gesloten restauratie aan in Lille waar de loketten gesloten waren en waar wij toe moesten gaan geven dat het ons niet meer ging lukken om zelfstandig thuis te komen. Het feit dat de vriend van de moeder van Rocco, Loek, ons op zou komen halen in Lille, dat we geld konden pinnen en dat we eindelijk weer eens wat konden eten vrolijkte ons weer een beetje op. Helaas duurt het even voordat iemand van Nijmegen naar Lille is gereden, zeker als het sneeuwt, dus tot half één hebben we ons moeten vermaken in een café waar we ook geen koffie of andere warme dranken konden krijgen omdat de machine al was schoongemaakt en ze hadden geen Amaretto en we konden de wc ook niet gebruiken omdat ze die hadden schoongemaakt met tien liter chloor. Rocco z'n mobieltje opladen… dát kon wel. Om 00:30 kwam Loek ons dan eindelijk ophalen, en nadat één van ons zijn moeheid in een vuilniszak uitkotste konden we dan eindelijk naar huis (lees Nijmegen). Onderweg kwam er nog even een idioot in een Duitse auto (natuurlijk) met 160 langs jakkeren om vervolgens 100 meter verder op de besneeuwde snelweg vol in een slip te raken en na drie rondjes en een tik tegen de vangrail midden op de snelweg tot stilstand te raken zodat wij er net langs konden. Een sterk staaltje "dat scheelde niks", bovendien werden we ook nog geflitst. Om 02:30 kwamen we Nederland binnen en om 04:00 en nog een kotsbeurt later lagen we dan eindelijk in een bed in Nijmegen bij de ouders van Rocco. Loek ging de volgende dag weer vrolijk op tijd naar zijn werk, en wij kwamen wat kachel rond 09:00 ons bed uit zodat Suzanne naar Horst kon en Leonie en ik naar Utrecht. Leonie kwam er in de trein achter dat haar portemonnee nog bij Rocco lag, de trein had een half uur vertraging en kapte er in Arnhem helemaal mee en de volgende trein had ook vertraging en ten slotte stempelde ik in Utrecht een strip te veel af.

De moraal van dit verhaal:
Let altijd goed op hoe je je strippenkaart in de stempelautomaat stopt!