Motortocht naar Dokkum (13 motoren + 11 oldtimers)
Door: Edwin Schuller
Blijf op de hoogte en volg Edwin
17 Oktober 2007 | Nederland, Dokkum
MOTORRIT UTRECHT-DOKKUM-UTRECHT (2007):
Met 13 motoren en 11 oldtimers ben ik 16 en 17 oktober '07 heen en weer gereden naar Dokkum, een rit van ruim 500 kilometer. Dit was georganiseerd door mijn middelbare school om 'heilig' bronwater op te halen ter ere van het lustrum.
Deze Dokkumtocht kwam ook enkele keren in het nieuws:
Bonisite: http://www.bonilustrum.nl/index.php?option=com_wrapper&Itemid=35
Site van Pieter uit Dokkum: http://www.pieterdokkum.nl/paginas/Bonifatiusbronwater
Waldnet (Fries nieuws): http://www.waldnet.nl/wn/nieuws/18993/Utrechtse_school_haalt_water_in_Dokkum.html
Een van de deelnemers, Marcus Kuitenbrouwer, schreef hierover het volgende stuk:
"Dokkum
Het gebeurt niet vaak dat je je pelgrim mag noemen maar afgelopen dagen was dat dus wel zo. En ik wist het eigenlijk niet voordat ik er was. In Dokkum. Nooit eerder geweest. Wel eens in de buurt; Friesland is namelijk een erg mooie provincie dus een keertje tijdens een vakantie; weet niet meer wanneer; zijn we daar eens wezen kijken. Veel water. Wat maar niet wil bevriezen maar dat is weer een ander verhaal. Misschien dat een actie zoals wij die de afgelopen twee dagen ondernamen een oplossing zou kunnen zijn voor dat probleem bedenk ik me tegelijkertijd. Ik zal het bestuur van die beroemde tocht der tochten dan ook mijn idee voorleggen. Het zit namelijk zo. De heenreis was, voor een groepje motorrijders, werkelijk perfect. Want waar je vooral last van hebt is water. Als je er in rijdt uiteraard maar ook als het met bakken uit de lucht komt zetten. En dat was de heenreis niet het geval; sterker nog; het was zonnig en prachtig motorweer. De reis voerde door mooie streken, langs prachtig wegen en we hebben mogen genieten van de vele mooie vergezichten onderweg. Uitsmijters bij de lunch zijn dan ook op zo’n dag het meest gewild. Motorrijden maakt hongerig want het is soms ook vermoeiend. Dat is dan vooral te wijten aan het feit dat je met 14 motoren bij elkaar wilt blijven; het is een soort sport binnen de sport. Opletten; geen afslagen missen; want je vind je weg nooit meer terug naar de groep. De groep moet. Anders ben je verloren. Want waar je naar toe gaat weet je misschien dan nog wel; een plaatsje ergens in Friesland waar we gaan eten; maar verder weet je niks. Die wetenschap zit opgeslagen in de boordcomputer van de man die voorop rijdt. Links, links, derde rechts; pontje daar; brug hier. De route is een door een computer bedachte tocht van A naar, pakweg, Z. Via C, D, en zo verder. Vooral het laatste stukje, naar een onderkomen voor de nacht, was van een bijzondere ingewikkeldheid. Had ik zelf nóóit kunnen vinden. Maar goed. De groep dus. Vanuit Utrecht naar Paen in Friesland. Einde aan de middag kwamen we aan met als soort Zwaard van Damocles nog de tocht, later die avond, naar Dokkum zelf op het programma. De laatste test. Want daar ging het gebeuren. Dus; geen ontspannend biertje maar koffie, draadjesvlees, boontjes en puré. Met een écht toetje; ook geheel Jeugdherberg-stijl. Lekker en hard nodig. En nog voordat ik de zin in koffie, en de kans tot inzakken, kon uitspreken waren we weer op weg naar ons einddoel. Donkere Friese wegen; vele zonder belijning; én een toegevoegde groep auto-rijders maakten de rit een zware. 50 kilometer lijkt niet veel maar we moesten afzien. De aankomst in Dokkum maakte dat alles overigens geheel weer goed. Een prachtige kapel; een bron en alles in het schaars verlichtte donker. Daarbij een groepje Friese Paparazzi die onafgebroken onze aankomst en handelen vastlegde totdat we in een kleine kapel binnenin het grote geheel ineens in totale stilte zaten te luisteren naar een uit de verte gezongen lied. “Bonifatius, Bonifatius, die de toekomst heeft voorgezegd en voorgeleefd.” Ook de klikkende camera’s waren even stil.
Mooie woorden volgden; een gebed. Het ontroerde. De zegen, Gods zegen, volgde op klassieke wijze. De pastoor met kwast. De misdienaar met emmer achter hem aan. Raak, in mijn geval. Mijn natte bril en mijn natte exemplaar van de tekst van het Lyceumlied waren er getuige van. We zongen. Het, óns, lied. Daarbij mag gezegd dat ik voor de volgende keer ga oefenen. Dat klinkt dan vast beter want slechts enkelen van ons wisten dit heilige vuur uit hun hart op te diepen. Maar goed; misschien als ringtone uitgeven voor het volgende lustrum.
De bron gaf ons ons gezochte water; een boom werd geplant. Het regende inmiddels ook. De zegen had dus zeker iets met het water te maken. Neem vooral véél water mee terug naar Utrecht. OK,OK. We snappen het. Gelukkig was er nog een warme drank en een lokale versnapering voordat we ons terug moesten spoedden naar Pean met een forse plens heilig water. In een grote fles maar ook op onze hoofden. Alsof God buitengewoon en extraordinair gul was. Nu is hij dat altijd; dat weten we. Er werd niet geklaagd. Later; moe, en blij even stil te zitten, zaten we bij een biertje en zagen onze warme bedjes al voor ons.
De volgende morgen was nog steeds nat. Dik ingepakt trokken we met onze groep moderne kruisridders door het Friese land terug naar het zuiden. De fles stond veilig in een van de volgauto’s. De rest van Gods water ging over Gods akker en over ons heen. Niemand mopperde, althans écht hard. Het moest en zou. We hadden een doel. Een heilig doel. Met Utrecht weer in beeld werd er gas gegeven. Gaan met die fietsen. En terwijl we de Dom weer in beeld kregen droogde het zelfs, wonder o wonder, op. God is, gelukkig, genadig. Want het Lustrum moest van start. En een buitenpodium met regen; nee. Dat kon niet. Nadat we ons in een colonne hadden geworsteld ging het richting school. De gespannen gezichten maakte plaats daarbij wel voor brede smiles, high-fives en het monotone geraas van de oude-lullen-motoren werd opgesierd door het sublieme gejank van de snelle Japanners bereden door de jongere ridders. Soms is het domweg mooi. Toeters, bellen en vooral dat gejank. Het was schitterend toen we de laatste bocht om kwamen. Het volle schoolplein met al die kids. Prachtig. En ondanks de pleurisherrie, wederom, ontroerend. De motor aan de kant, de haren recht, en toen met onze grote waterdrager in ons midden richting podium. Hulde, hulde. En vele goede en mooie wensen voor de school volgden. Mooie woorden; zelfs een nieuwe vlag en ook een impromptu vertolking van het mooie lied wat de avond daarvoor zo zachtjes in Dokkum had geklonken. De kracht van de groep; dat bleek maar weer eens. “De harten hoog, de hoofden op. Fier willen wij steeds naast elkaar den rechten weg begaan”. En met vaste hand stuurde ik mijn motor daarna naar huis. De zoveelste generatie had een bijdrage geleverd aan het Bonifatius. En met veel plezier. Over vijf jaar wil ik weer. Ook al is het over het ijs. En met die tip besluit ik; laat God vooral het water in Friesland bevriezen en als het bestuur van die legendarische tocht nu eens even wat water gaat tappen in Dokkum dan komt het vast goed. Dat God over de wateren heerst weten we; nu nog de temperatuur omlaag. Is Gore ook tevreden.
Tot over vijf jaar.
Marcus Kuitenbrouwer."
Met 13 motoren en 11 oldtimers ben ik 16 en 17 oktober '07 heen en weer gereden naar Dokkum, een rit van ruim 500 kilometer. Dit was georganiseerd door mijn middelbare school om 'heilig' bronwater op te halen ter ere van het lustrum.
Deze Dokkumtocht kwam ook enkele keren in het nieuws:
Bonisite: http://www.bonilustrum.nl/index.php?option=com_wrapper&Itemid=35
Site van Pieter uit Dokkum: http://www.pieterdokkum.nl/paginas/Bonifatiusbronwater
Waldnet (Fries nieuws): http://www.waldnet.nl/wn/nieuws/18993/Utrechtse_school_haalt_water_in_Dokkum.html
Een van de deelnemers, Marcus Kuitenbrouwer, schreef hierover het volgende stuk:
"Dokkum
Het gebeurt niet vaak dat je je pelgrim mag noemen maar afgelopen dagen was dat dus wel zo. En ik wist het eigenlijk niet voordat ik er was. In Dokkum. Nooit eerder geweest. Wel eens in de buurt; Friesland is namelijk een erg mooie provincie dus een keertje tijdens een vakantie; weet niet meer wanneer; zijn we daar eens wezen kijken. Veel water. Wat maar niet wil bevriezen maar dat is weer een ander verhaal. Misschien dat een actie zoals wij die de afgelopen twee dagen ondernamen een oplossing zou kunnen zijn voor dat probleem bedenk ik me tegelijkertijd. Ik zal het bestuur van die beroemde tocht der tochten dan ook mijn idee voorleggen. Het zit namelijk zo. De heenreis was, voor een groepje motorrijders, werkelijk perfect. Want waar je vooral last van hebt is water. Als je er in rijdt uiteraard maar ook als het met bakken uit de lucht komt zetten. En dat was de heenreis niet het geval; sterker nog; het was zonnig en prachtig motorweer. De reis voerde door mooie streken, langs prachtig wegen en we hebben mogen genieten van de vele mooie vergezichten onderweg. Uitsmijters bij de lunch zijn dan ook op zo’n dag het meest gewild. Motorrijden maakt hongerig want het is soms ook vermoeiend. Dat is dan vooral te wijten aan het feit dat je met 14 motoren bij elkaar wilt blijven; het is een soort sport binnen de sport. Opletten; geen afslagen missen; want je vind je weg nooit meer terug naar de groep. De groep moet. Anders ben je verloren. Want waar je naar toe gaat weet je misschien dan nog wel; een plaatsje ergens in Friesland waar we gaan eten; maar verder weet je niks. Die wetenschap zit opgeslagen in de boordcomputer van de man die voorop rijdt. Links, links, derde rechts; pontje daar; brug hier. De route is een door een computer bedachte tocht van A naar, pakweg, Z. Via C, D, en zo verder. Vooral het laatste stukje, naar een onderkomen voor de nacht, was van een bijzondere ingewikkeldheid. Had ik zelf nóóit kunnen vinden. Maar goed. De groep dus. Vanuit Utrecht naar Paen in Friesland. Einde aan de middag kwamen we aan met als soort Zwaard van Damocles nog de tocht, later die avond, naar Dokkum zelf op het programma. De laatste test. Want daar ging het gebeuren. Dus; geen ontspannend biertje maar koffie, draadjesvlees, boontjes en puré. Met een écht toetje; ook geheel Jeugdherberg-stijl. Lekker en hard nodig. En nog voordat ik de zin in koffie, en de kans tot inzakken, kon uitspreken waren we weer op weg naar ons einddoel. Donkere Friese wegen; vele zonder belijning; én een toegevoegde groep auto-rijders maakten de rit een zware. 50 kilometer lijkt niet veel maar we moesten afzien. De aankomst in Dokkum maakte dat alles overigens geheel weer goed. Een prachtige kapel; een bron en alles in het schaars verlichtte donker. Daarbij een groepje Friese Paparazzi die onafgebroken onze aankomst en handelen vastlegde totdat we in een kleine kapel binnenin het grote geheel ineens in totale stilte zaten te luisteren naar een uit de verte gezongen lied. “Bonifatius, Bonifatius, die de toekomst heeft voorgezegd en voorgeleefd.” Ook de klikkende camera’s waren even stil.
Mooie woorden volgden; een gebed. Het ontroerde. De zegen, Gods zegen, volgde op klassieke wijze. De pastoor met kwast. De misdienaar met emmer achter hem aan. Raak, in mijn geval. Mijn natte bril en mijn natte exemplaar van de tekst van het Lyceumlied waren er getuige van. We zongen. Het, óns, lied. Daarbij mag gezegd dat ik voor de volgende keer ga oefenen. Dat klinkt dan vast beter want slechts enkelen van ons wisten dit heilige vuur uit hun hart op te diepen. Maar goed; misschien als ringtone uitgeven voor het volgende lustrum.
De bron gaf ons ons gezochte water; een boom werd geplant. Het regende inmiddels ook. De zegen had dus zeker iets met het water te maken. Neem vooral véél water mee terug naar Utrecht. OK,OK. We snappen het. Gelukkig was er nog een warme drank en een lokale versnapering voordat we ons terug moesten spoedden naar Pean met een forse plens heilig water. In een grote fles maar ook op onze hoofden. Alsof God buitengewoon en extraordinair gul was. Nu is hij dat altijd; dat weten we. Er werd niet geklaagd. Later; moe, en blij even stil te zitten, zaten we bij een biertje en zagen onze warme bedjes al voor ons.
De volgende morgen was nog steeds nat. Dik ingepakt trokken we met onze groep moderne kruisridders door het Friese land terug naar het zuiden. De fles stond veilig in een van de volgauto’s. De rest van Gods water ging over Gods akker en over ons heen. Niemand mopperde, althans écht hard. Het moest en zou. We hadden een doel. Een heilig doel. Met Utrecht weer in beeld werd er gas gegeven. Gaan met die fietsen. En terwijl we de Dom weer in beeld kregen droogde het zelfs, wonder o wonder, op. God is, gelukkig, genadig. Want het Lustrum moest van start. En een buitenpodium met regen; nee. Dat kon niet. Nadat we ons in een colonne hadden geworsteld ging het richting school. De gespannen gezichten maakte plaats daarbij wel voor brede smiles, high-fives en het monotone geraas van de oude-lullen-motoren werd opgesierd door het sublieme gejank van de snelle Japanners bereden door de jongere ridders. Soms is het domweg mooi. Toeters, bellen en vooral dat gejank. Het was schitterend toen we de laatste bocht om kwamen. Het volle schoolplein met al die kids. Prachtig. En ondanks de pleurisherrie, wederom, ontroerend. De motor aan de kant, de haren recht, en toen met onze grote waterdrager in ons midden richting podium. Hulde, hulde. En vele goede en mooie wensen voor de school volgden. Mooie woorden; zelfs een nieuwe vlag en ook een impromptu vertolking van het mooie lied wat de avond daarvoor zo zachtjes in Dokkum had geklonken. De kracht van de groep; dat bleek maar weer eens. “De harten hoog, de hoofden op. Fier willen wij steeds naast elkaar den rechten weg begaan”. En met vaste hand stuurde ik mijn motor daarna naar huis. De zoveelste generatie had een bijdrage geleverd aan het Bonifatius. En met veel plezier. Over vijf jaar wil ik weer. Ook al is het over het ijs. En met die tip besluit ik; laat God vooral het water in Friesland bevriezen en als het bestuur van die legendarische tocht nu eens even wat water gaat tappen in Dokkum dan komt het vast goed. Dat God over de wateren heerst weten we; nu nog de temperatuur omlaag. Is Gore ook tevreden.
Tot over vijf jaar.
Marcus Kuitenbrouwer."
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
